ေခြးႏွစ္ေကာင္ဟာ တစ္ေကာင္ နဲ႔တစ္ေကာင္ ျမင္ဖူးၾကပါတယ္။ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ကိုက္ လည္းမကိုက္ဖူးပါ။ ေဟာင္လည္း မေဟာင္ဖူးပါ။ တစ္ေကာင္က အိမ္ ထဲမွာပင္ေန၍ တစ္ေကာင္က လမ္း ေပၚမွာ ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ေကာင္စ လံုး နဲ႔ကေတာ့ အိမ္ကဆိုင္ေနပါတယ္။
ဘိုျဖဴက ဗမာေခြး၊ အျဖဴေရာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္း ေမာင္းနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွ ဗိုလ္မထားတဲ့ ေခြးေပါ့။ လမ္းထဲေလွ်ာက္ရင္ ျခေသၤ့ တစ္ေကာင္ဟန္ပန္မ်ိဳးနဲ႔ ေလွ်ာက္ တတ္တဲ့ေခြးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ ေဆာက္တုန္းက အိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္ေန တတ္တယ္။ ညက်ရင္ သူေစာင့္ ေရွာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေဟာင္ ေဟာင္ၿပီးျပတတ္တယ္။ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္ရင္ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔ လည္တိုင္ကို ေမာ့ထားတတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အခုေတာ့ သူဟာ အိုစျပဳလာပါၿပီ။ သူ႔ေၾကာင့္ ေခြးဘဝ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေခြးေတြေတာင္ သူ႔ကိုမေလးစားေတာ့ပါဘူး။ သူ လည္း တစ္ခါတစ္ခါ အၿမီးေလး ေအာက္ခ်ၿပီး သြားလာေနတာ ေတြ႕ရဲ႕။ သူနဲ႔ေနတဲ့အိမ္မွာ ေခြးေလး ေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ သူကလမ္း ေပၚမွာပဲ အေနမ်ားလာခဲ့တယ္။
အိမ္က ေခြးမေလး ေကတီမ အတြက္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္က ၾကက္႐ိုး ေလး ဝယ္လာတဲ့အခါ သူက အိမ္ထဲ မဝင္ခင္ ျဖတ္ၿပီးေတာင္းတတ္ရဲ႕။ လမ္းထဲက လူေတြလမ္းထိပ္ကို ထြက္ တဲ့အခါ သူကအေစာင့္အေရွာက္ ပမာ လိုက္သြားတတ္တာ လည္းရွိရဲ႕။
ေကတီမက ဘိုေခြးေလး။ ေခြး ျဖဴမေလးပါ။ ေသးေသးက်စ္က်စ္နဲ႔ အေမြးစုတ္ဖြားေလးပါ။ သူ႔ကို အဲဒီ နာမည္ေပးခဲ့တာက အရင္အိမ္ရွင္က ပါ။ အရင္အိမ္ရွင္က ေခြးအဝင္ မေတာ္လို႔ဆိုၿပီး သူ႔ကိုအိမ္ထဲမသြင္း တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ကေန ေဟာင္ေဟာင္ၿပီး တံခါးဖြင့္ခိုင္းတဲ့ ေခြးေလးပါ။ သူေရာက္တဲ့ေန႔က မိုး ေတြကလည္း ရြာေနေတာ့ သနား တာနဲ႔ သူ႔ကိုလက္ခံထားလိုက္တာပါ။
ေနာက္ေန႔ မိုးတိတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကိုျပန္ခိုင္းပါတယ္။ သူက ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ကိုလွဲခ်ၿပီး လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ရွိခိုးသလို လုပ္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သနားတာနဲ႔ သူ႔ကို အိမ္ထဲမွာပဲေမြးထားလိုက္ပါ တယ္။ အိမ္ကသမီးေတြရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ သံကိုလည္း ထပ္ခနဲၾကားလိုက္တာနဲ႔ မွတ္မိတယ္။ ၾကားရင္ အိပ္ေနတာက ေန ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ဝန္းတံခါးဘက္ ေျပးေတာ့တာပဲ။ လူစိမ္းလာရင္လည္း ေဟာင္တယ္။ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ စ ကားေျပာၿပီးရင္ေတာ့ သူ႔တာဝန္ေက် သြားတဲ့အတိုင္း မေဟာင္ေတာ့ဘူး။ သိတတ္လိမၼာတယ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့ မွာေပါ့။
(၂)
တစ္ညမွာ အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ ဝရန္တာကေန အျပင္ကိုၾကည့္မိ တယ္။ ဘိုျဖဴႀကီးက လမ္းေပၚမွာ အိပ္လို႔။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္။ ေကတီ မေလးကေတာ့ အိမ္ထဲမွာအိပ္လို႔။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစံုလို႔ေပါ့။ အိမ္ထဲက ပန္းရနံ႔ေလးေတြကလည္း သင္းလို႔။ စြယ္ေတာ္ပင္ရွိတယ္။ သေျပပင္ ရွိတယ္။ ညေမႊးပန္းရွိ တယ္။ ပန္း ေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ ေနတယ္။ သူတို႔ခ်င္းေကာ သိပါ့မလား။ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိပါ့ မလား။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သတင္း ေလာက္ပဲ လွမ္းေမးလိုက္ႏိုင္ရဲ႕။ သူ ကေတာ့ ရွိေနခဲ့တယ္ေလ။
ေလျပည္ေလး တိုက္ခတ္လာ တယ္။ သူရွိပါရဲ႕။ တျခားရွိတာေတြ ဘယ္လိုသိႏိုင္ပါ့မ လဲ။ ရွိတာေတြက ရွိေနတာျဖစ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ ေနၾကတယ္။ ရွိေနတာအခ်င္းခ်င္း ေကာ ရွိတဲ့အေၾကာင္း သိႏိုင္ပါ့မ လား။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ မႏၲေလးမွာ ဆံုၾကတယ္။ မႏၲေလးမွာေရာက္ၿပီး ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ သိၾကရတာ ပါ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာေလ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသိလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းတရားမ်ား၊ မသိလိုက္သ လို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလမလား၊ သိ ျခင္းဟာ သိျခင္းအမွန္နဲ႔ ခံစားမႈဟာ ခံစားမႈအမွန္ျဖစ္လို႔ သဘာဝတရား ႀကီးက မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။ မနက္မိုး လင္းရင္ေတာ့ ေနထြက္လာမွာပါ။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)
