‘စာေရးဆရာ’ ဆုိေသာ ဥာဏ္အထူးရသည့္ အထက္တန္းစားသတၱ ဝါတို႔ စတင္ေတြ႕ဖူးခဲ့သည္မွာ…. ကြၽန္ေတာ္ ၈/၉ ႏွစ္အရြယ္က ျဖစ္ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္မွာ အစိုးရ႐ုပ္ရွင္ျမႇင့္တင္ေရး စတူဒီယို ၿခံႀကီးႏွင့္ ဆက္လ်က္ျဖစ္ရာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕ လည္း ေနထုိင္ၾကသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ ကူးရာ ႐ုိက္ကြင္း Location တစ္ခု အျဖစ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ က ရံဖန္ရံခါအသံုးေတာ္ခံရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ သည္ ႐ုိက္ကြင္းထဲသို႔ အေဖာ္အ ေပါင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေယာင္ေပ ေယာင္ေပ ဟိုေငးသည္ေမာႏွင့္ ေရာက္ ေရာက္ေနတတ္ခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ဖခင္မွာ ေစ်း သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲရွိ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာတစ္ဦးႏွင့္ ရင္းႏွီး ေသာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကထဲ မ်က္စိလည္ၿပီး ေရာက္ သြားခဲ့ရာ တစ္ေန႔ ၅ က်ပ္စား ဇာတ္ ရံ Extra အျဖစ္ ႐ုပ္ရွင္သံုးေလးကား ထဲမွာ ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖ့႐ုပ္ရွင္ဖိုးမွာ သန္စြမ္း ႀကီးထြားျခင္းမရွိ၍ ထင္ရွားေသာ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံဘဝသို႔ ေရာက္မသြား ခဲ့ရရွာေခ်။
ထုိစဥ္က ႐ုိက္ကြင္းထဲရွိ ႐ုပ္ရွင္ သမားမ်ားၾကားတြင္ ‘စာေရးဆရာ …စာေရးဆရာ’ဟု ေခၚသံၾကားရ ၍ အေခၚခံရသူကို ကြၽန္ေတာ္လွမ္း ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။ အေခၚခံရသူ မွာ အသက္ ၄ဝ ခန္႔ စုတ္ဖြားဖြား ေပတူးတူး၊ ကြၽဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ထူ ႀကီးတပ္လ်က္သားျဖင့္ ကြမ္းယာေတြ ပလုတ္ပေလာင္းဝါးေနသူ၊ မႈန္ေတ ေတ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေန သည္။ အရက္ခိုးေဝေနေသာ မ်က္ လံုးမ်ားလည္းရွိသည္။ ထိုေခတ္က ”ပံုစံကိုက္” typical စာေရးဆရာ ဒီဇိုင္း ျဖစ္သည္။ (စာေရးဆရာတုိင္း ကို မဆိုလို။ ထုိေခတ္က စာေရးဆရာ အခ်ဳိ႕မွာ ဟိုတယ္ေတြ၊ ဧည့္ခံပဲြေတြ မွာ အာဆြတ္႐ုံေလာက္သာ ေသာက္ ၾကၿပီး ခံ့ခံ့တည္တည္၊ သန္႔သန္႔ၾကည္ ၾကည္ေနတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိလာရပါသည္။) အမွန္က ႐ုိက္ကြင္းထဲက ‘စာေရး ဆရာ’ဆိုသူမွာ ‘ဇာတ္ၫႊန္းေရးဆရာ’ သာျဖစ္သည္။) ျမန္မာ့ဓေလ့က တစ္ မ်ဳိးရယ္။ ဇာတ္ၫႊန္းေရးဆရာကို လည္း စာေရးဆရာေခၚသည္။ ဇာတ္ သဘင္ထဲက ျပဇာတ္ေရးသူ၊ သီခ်င္းေရးသူကိုလည္း စာေရး ဆရာပဲေခၚၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ဖခင္ႀကီးသည္ ေပေပေတေတ၊ ညစ္ညစ္တူးတူး (စာ ေရးဆရာအေခၚခံ) ဇာတ္ၫႊန္းေရး ဆရာကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ္စိတ္ပ်က္ သြားပံုရသည္။ ေနာင္ေသာ္ စာေရး ဆရာျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ ကြၽန္ ေတာ့္ကို ၾကည့္ကာ၊ ဆူဆူပူပူလည္း မလုပ္၊ ေထာက္ခံအားေပးျခင္းလည္း မျပဳဘဲ ”မင္းဘာသာ စာပဲေရးေရး၊ လင္းတပဲေရးေရး၊ ငါ့အပူမပါဘူး ေဟ့”ဟုသာ ရြဲ႕ေျပာေျပာသည္။ဖခင္ ႀကီးခမ်ာ ကြၽန္ေတာ္၏ ငတ္ျပတ္ ဆင္းရဲေသာ စာေရးဆရာဘဝကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္မရဘဲ ေစာေစာစီးစီးဘဝ တစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြား ကြယ္လြန္ ရွာခဲ့ပါသည္။ အေမကေတာ့ စာေပ ဝါသနာပါသူပီပီ ကြၽန္ေတာ္ဘယ့္က ေလာက္မြဲမြဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ရာစာ တုိေပစကေလးမ်ား ဖတ္ေနရလွ်င္ ဖရဏာပီတိဂြမ္းဆီထိ။
၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္ စာနယ္ ဇင္းအခ်ဳိ႕၌ ကေလာင္ေသြးခဲ့ ၿပီး ေနာက္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ စာေပ ေလာက သို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျခစံုပစ္ဝင္ ေရာက္ေသာကာလ၌ ရန္ကုန္စာေပ ေလာကသည္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ၾကက္ပ်ံ မက် လႈပ္ရွား ရွင္သန္လ်က္ရွိခဲ့ပါ သည္။ ပင္ကိုေရး လံုးခ်င္းဝတၳဳ၊ ဘာသာျပန္လံုး ခ်င္းဝတၳဳ ‘ရွဲဒိုး’ လံုးခ်င္းဝတၳဳတို႔ မိုး ေကာင္းေနခ်ိန္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ၂ က်ပ္ေခတ္၊ အစီခံဒူးယားစီးကရက္ တစ္လိပ္ ၂၅ ျပားေခတ္။ အရက္ျဖဴ တစ္ပုလင္း ၄ က်ပ္ခြဲေခတ္ျဖစ္သည္။ အေသးစိတ္ေျပာရလွ်င္ ၇၅ ျပား ရွိပါကသမၼတ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္၍ရသည္။ ျခဴးတံဆိပ္ ေဆး ေပါ့လိပ္တစ္လိပ္မွ ၅ ျပား။ ဗယာ ေၾကာ္သုပ္တစ္ပြဲ ၅ဝ ျပား။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္လိုက ေလာင္သစ္ကေလးအတြက္ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ဥာပူေဇာ္ေငြ ၂ဝ က်ပ္ရ လွ်င္ ထခုန္မိမတတ္ အူျမဴးဝမ္းသာ ေနပါၿပီ။ အရင္းႏွီးဆံုး စာေပမိတ္ ေဆြသံုးေယာက္ေလာက္ေခၚၿပီး နီး ရာ ”ဘား”သို႔ ဝင္သည္။ အရက္ျဖဴ ကို ေရခ်ိန္ကိုက္ေသာက္ၿပီး အျမည္း တစ္ဝစားၾကသည္။ (ေၾသာ္ ..ဟုိ တုန္းက …ဟိုတုန္းက ေရွးေခတ္ ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ပ။)
၁၉၇၆ ခုႏွစ္ထဲက ေန႔ရက္တစ္ ရက္။ ရန္ကုန္ ၃၃ လမ္း၊ စာေပရပ္ ကြက္ထဲမွာ ညေန ၄ နာရီေလာက္ လူစည္ေနသည္။ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ၊ အယ္ဒီတာႏွင့္ ထုတ္ေဝသူေတြ။ ထုိ လူအုပ္ထဲမွာ ဘာမွမဟုတ္ေသာ ကဗ်ာ႐ူးစာ႐ူး လူငယ္တခ်ဳိ႕လည္း ထီးကိုင္ဖိနပ္ကိုင္ဘဝမ်ားျဖင့္ ေရာ ေႏွာေငးေမာေနသည္။
ထုိစဥ္ စုတ္ဖြားဖြား ေပတူးတူး ညိဳညစ္ညစ္အရပ္ပုပုႏွင့္ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္ေလာက္ လူတစ္ေယာက္ ၃၃ လမ္းထဲသို႔ တေရြ႕ေရြ႕လွမ္း၍ ဝင္လာသည္။ မ်က္ႏွာက ေဖာသြပ္ ေနပါသည္။ ေဗဒင္မေမးပါႏွင့္ သူ သည္ ယစ္ထုပ္က ေဇာ္အိုးမွန္း ေသ ခ်ာပါသည္။ အသိမိတ္ေဆြစာေရး ဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ေယာက္ကို ေတြ႕ေသာအခါ သူက မခ်ိၿပံဳးၿပံဳး၍ ခ်ဥ္းကပ္သြား၏။ ၿပီး လွ်င္ အိတ္ကပ္ထဲမွ စာရြက္ေခါက္ ကေလးကို ထုတ္၍ ျဖန္႔ျပသည္။ စာ ရြက္ကေလးေပၚမွာ ေရးသားထား သည္က ခပ္တုိတုိအလွဴခံလႊာ။
”ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငြငါးက်ပ္ ေလာက္ ကူညီပါ”
ထိုေခတ္က စာေပေလာက သားအမ်ားစုက ငမဲြေတြျဖစ္ၾကရာ။ ေပးလွဴလိုပါလ်က္ ငါးက်ပ္ေတာင္ မရွိ၍ မခ်ိတင္ကဲ ဝမ္းနည္းစြာ ေခါင္းခါျပၾကသည္။ ဘယ္လုိမဆုိ။ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္စုၿပီး ေပး လုိက္ေတာ့ ငါးက်ပ္အျပည့္ရသြား သည္။ ေငြငါးက်ပ္ရသည္ႏွင့္ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္သည္ လာရာလမ္းအတုိင္း တေရြ႕ေရြ႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြား ေတာ့သည္။
”သူက ဘယ္သူတုံးဗ်”ဟု ကြၽန္ေတာ္က စာေပမိတ္ေဆြထံမွာ တီးေခါက္စူးစမ္းၾကည့္သည္။
”အဲဒါ ကဗ်ာဆရာ က်ဳံဒါးေက်ာ္ မြန္ပဲ”
”အို …ဘုရား …သိၾကား ကယ္ေတာ္မူပါ”ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေယာင္ယမ္းေရရြတ္မိပါသည္။ ‘က်ဳံ ဒါးေက်ာ္မြန္’၏ ကဗ်ာႏွင့္ စကားေျပ မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးပါသည္။ ေဝါဟာရေခြၽေခြၽတာတာႏွင့္ က်စ္ က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေရးဖြဲ႕တတ္သည့္ သူ႔စာေတြကို ႀကိဳက္သည္။
ဥပမာအျဖစ္ ေဖာ္ျပရလွ်င္ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္၏ အဖြင့္ကို ဆရာ က်ဳံဒါးက ဤသို႔ ဖြင့္သည္။
”ၿငိမ့္။ သူမ၏ နာမည္က ၿငိမ့္။ သည္ညပန္းၿခံမွာ အၿငိမ့္ရွိသည္။”
ေနာက္မွေပၚလာေသာ LP ေခၚ ဘာသာစကားကဗ်ာဆရာ ေတြ ဖ်ားသြားေလာက္ေသာ အေရးအ သားျဖစ္သည္။ ဆရာက်ဳံဒါးသည္ထို ႏွစ္ကာလတစ္ဝိုက္မွာပဲ မထင္မရွား ကြယ္လြန္သြားရွာသည္။ စာ၊ ကဗ်ာ ဖန္တီးမႈလွပေသာ္လည္း ဘဝက မလွရွာ။ ေၾသာ္ …ဘဝ …ဘဝ …ဘဝ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ၁၉၉ဝ ျပည့္ ႏွစ္ တစ္ဝိုက္တြင္ စာေပေလာက၏ ေအာ့ေၾကာလန္ယစ္ထုပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူး သည္။ သို႔ေသာ္ စာေပအႏုပညာကို ကြၽန္ေတာ္က တန္ဖိုးထားခဲ့သည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးက ”ဆရာၾကဴးက လူသာမူးတာ၊ စာက် ေတာ့ မမူးဘူး”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါသည္။
ကဗ်ာဆရာႀကီး သစၥာနီက အလြန္ပါးနပ္လိမၼာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ခါးၾကားမွ ပိုက္ဆံ အိတ္ကို ဆဲြထုတ္ကာ ေငြစကၠဴတစ္ ရြက္အသင့္ျပင္ထားသည္။ လူခ်င္း နီးကပ္လာသည္ႏွင့္ ေငြစကၠဴကို လွမ္းေပးၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ကေလး ‘လစ္’ ေလေတာ့သည္။ ဤသို႔ ပါးနပ္ သျဖင့္ ဆရာသစၥာနီသည္ ‘အရစ္ လည္း ခံရ၊ ေငြလည္း ကုန္ရေသာ’ ေဘးဒုကၡမွ လြတ္ကင္းေလသတည္း။
ေၾသာ္ …ဘဝ …ဘဝ …ဘဝ …ဘဝ။ မလွပတဲ့ စာ ေရးဆရာေတြရဲ႕ ဘဝ။
ၾကဴးႏွစ္
