“ခ်စ္တယ္ဆို ၿပံဳးျပ”လို႔
ေျပာတတ္သူေလးေရ
ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးနဲ႔ငါ့မ်က္ႏွာႀကီးက
မင္းကို လြမ္းေနၿပီ
“ဒါက ငိုစရာလား အ႐ူးရဲ႕”လို႔
လာစေနာက္ပါဦးလား
ပုလဲေတြေျြကမက်တာ သိေပမယ့္
မ်က္ဝန္းအိမ္က ေသြးျခည္ဥေလၿပီ
“လာ ဖက္ထားမယ္” တဲ့
အဲဒီ ရင္ခြင္ရဲ႕ ေအးျမမႈကို
ဒီည တခမ္းတနား တမ္းတယ္
ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ဘာေတြခံစားေနရလဲ
မင္းမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ
ငါ့ႏွလံုးသားေတာ့ အေမွာင္က်ေခ်ၿပီ
မေျပလည္ျခင္းရဲ႕ဝဲဂယက္ေၾကာင့္လား
ဖ်ားမ်ားေနေလသလား
စိုးထိတ္မႈေတြနဲ႔
စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုခဲခဲ့
အူထြက္လာတဲ့ မီးခိုးမႈန္ေတြအၾကား
မင္းအရိပ္ကို လိုက္ရွာ
မင္းရယ္သံကိုလိုက္ရွာ
ေတာက္… ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
ေႏြးေထြးမႈကို မေပးခဲ့ဘူး
ဝဲဘက္ရင္အံုထက္က နာက်င္မႈ
မင္းကို စိတ္ပူတယ္
မင္းကို လြမ္းတယ္
မင္းကို တမ္းတယ္
ဘုရားမရွိ တရားမရွိ စိတ္ထင္ရာ ေလလြင့္တတ္တဲ့ေကာင္က
ဒူးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုတုပ္လို႔
ေအးခ်မ္းပါေစ ဆုေတာင္းသံကို
လက္ႏွစ္ျဖာထိပ္မွာ ထားမိပါရဲ႕
တကယ္ပါ ကေလးဆိုးေလးေရ
ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲမင္းရဲ႕အသံကို နားမွာစြဲရင္း
အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ငိုေနရွာမလား
ေတြးပူတယ္။
ေနလင္းညိဳ
