ရသစာေပက်ဆင္းေနတာကို ဒီက လူေတြက ေျပာေျပာေနၾကေတာ့ အေမရိကန္မွာေရာက္ေနတဲ့ စာေရး ဆရာႀကီးေမာင္သာရက ေျပာပါသ တဲ့ဆိုေန …။
“မစိုးရိမ္ၾကနဲ႔ေဟ့ ကမၻာမွာတို႔ ထက္ စက္မႈပညာ ပိုထြန္းကားတဲ့ အေမရိကန္တို႔၊ ဂ်ပန္တုိ႔မွာေတာင္ ဒီေန႔အထိ ရသစာေပေပ်ာက္ေသး တာမဟုတ္ဘူး။ ေမွးမွိန္လည္း ခဏ ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လူေတြ ရသစာေပ ဘက္ ျပန္လည္လာၾကမွာပါ”
ဆရာမင္းသစ္က ေျပာဖူူးတယ္။ မႏၲေလးက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ တတၱဳ ေတြ ေရးရင္ ေမာ္ဒန္ဆန္ဆန္ ေရးတဲ့ ဆရာႀကီး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔တတၱဳ တိုေတြ ဖတ္ၿပီးမွ ၾကည့္ေနကြ၊ ဒီလူ ႀကီးကုန္ေတာ့မွာ၊ ေနာက္ သူ႔တတၱဳတို ေတြ တိုးဖတ္ခ်င္လို႔ေတာင္မွ ဖတ္ၾက ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး တဲ့။ အမွန္ပါပဲ ဗ်ာ။ အရင္က မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ စာမ်က္ ႏွာအေတာ္မ်ားမ်ားေပၚမွာ ေနရာ ယူ၊ ေပၚျပဴလာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ႀကီး၊ အခုေတာ့ ကုန္သြားတာပဲလား။ ကုန္ၾကမ္းျပတ္လုိ႔ ပိတ္လုိက္ရတဲ့ စက္႐ုံႀကီးလိုမ်ဳိး၊ အက်ည္းတန္လိုက္ ပံုမေတာ့။ ဟင္း။
သီးခုိုင္ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔၊ ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ ကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္းေျမဆီ ေတာ့ ေကြၽးမွပါ။ ဒါမွ အလွပန္းေတြ နဲ႔ ေဝဆာေနေတာ့မေပါ့။ ခက္တာ လူေတြျပဳသမွ်ခံေနတဲ့ ေျမႀကီးမွာက လည္း မာနနဲ႔ပါပဲ။ သူ႔ကိုခ်စ္မွ သူက လည္း စိုက္ပ်ဳိးသူကို ျပန္ခ်စ္ေတာ့မ ေပါ့။ ဒီတုိင္း ေပယ်ာလကန္ ျပစ္ ထားၾကည့္ပါလား။ ၾကာရင္ သူ႔ရဲ႕မူလ လားရာ ေတာျဖစ္သြားေတာ့မေပါ့။
“ရတုကဗ်ာ၊ ပ်ဳိ႕လကၤာနဲ႔၊ သာ သည္ သီခ်င္း၊ အဲေစာင္းညင္းကို၊ မ ကင္းမျပတ္၊ ရြတ္ဖတ္ေလ့က်က္၊ တီး မႈတ္လ်က္သာ ေနေကာင္းစြာ”တဲ့။
ကိုဘိုထံုရဲ႕ ေဟာဒီရင္မွာ မွတ္ သားလိုက္ရတာကေတာ့ ‘မကင္းမ ျပတ္’ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။ အဲဒီအထဲ ဘဘင္သည္ေတြကမွ ပိုဆိုး။ သဘင္ အသက္ခုနစ္ရက္လို႔ ၾကားဖူးသလား လို႔ပါ။ ကင္းကြာတာနဲ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေဖ်ာ္ေျဖရတဲ့အခါ၊ ဒုကၡေတြ အထိုက္ အေလ်ာက္ေတြ႕ရေတာ့မွာပါ။ ကိုဘို ထံုတို႔လို စာေရးမည့္လူေတြဟာ ႀကီး ႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ လူထုထဲ မဆင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ လစဥ္ထုတ္မဂၢ ဇင္းေတြေတာ့ မွန္မွန္ဖတ္မွပါ။ တ ခ်ဳိ႕စာေရးဆရာလုပ္ေနၿပီး တစ္ႏွစ္ ေလာက္အထိေတာင္ စာမေရးျဖစ္ မွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္အမီလုိက္ႏုိင္ပါ ေတာ့မလဲ။
ခက္တာက ကိုဘိုထံုတို႔ လူေတြ ကိုက စာမဖတ္ၾကဘူး။ စာေရးမည့္ လူစာမဖတ္မွေတာ့ ဘာသံုးစားလို႔ရ ပါေတာ့မလဲ။ ကိုဘိုထံုတို႔အဖဲြ႕ထဲက စာေရးဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္၊ စာမ ဖတ္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူ႔စာကလဲြလုိ႔ က်န္တဲ့လူေတြရဲ႕ စာမဖတ္ဘူးထင္ပါ တယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆုိေတာ့ လူခ်င္း ဆံုၾကရင္ ဘယ္မဂၢဇင္းထဲက ဘယ္သူ႔ တတၱဳေလးျဖင့္ ေကာင္းလုိက္တာ၊ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးလို႔ တစ္ခါမွ ၫႊန္းသံ မၾကားပါဘူး။ အဲဒါစာမဖတ္လို႔ေပါ့။ သူသာ တကယ္စာဖတ္႐ုိးမွန္ရင္ ၫႊန္းႏုိင္ရမွာပါ။ ၾကည့္ရတာ အဲဒီ ဆရာမႀကီးက သူ႔စာသူ႔တတၱဳကလဲြလို႔ ဘာစာမွကို ဖတ္ပံုမရပါဘူး။ ဟင့္ …အင့္။
ဆရာမႀကီးဆိုတာ အေတာ္စာ ေရးေကာင္းသူပါ။ ေက်းလက္ေဒသ မွာ ေနခဲ့သူဆိုေတာ့ ေက်းလက္သ႐ုပ္ ေဖာ္ဘဲြ႕ေတြခက္တယ္။ သူ႔ဘာသာ သူေကာင္းေနတာပါ။ ေယာက်္ား ေလးစာေရးဆရာေတြလို စကားဝိုင္း လည္း မဖဲြ႕ဘူး။ သူ႔ဝန္းက်င္မွာ စာ ေပသမားေတြလည္း မျမင္ဘူး။ ကဲ …စာလည္း မဖတ္ဘူး။ မဂၢဇင္း ဆုိလည္း စာမူပါလို႔ လက္ေဆာင္ရ တာပဲ ဖတ္တယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔စာမူ နဲ႔ တတၱဳေတြကလဲြလို႔ ဖတ္ခ်င္မွဖတ္ မွာပါ။ ဥပမာ ေဆာင္းပါး၊ ကာတြန္း၊ ကဗ်ာ အဲဒါေတြမဖတ္ေတာ့ တစ္ခါမွ ကိုေကာင္းတယ္ေျပာသံမၾကားဖူးပါဘူး။
‘ျပင္ဦးလြင္မွ ဖိတ္ေခၚသံ’မွတ္မိေသးတယ္။
တစ္ခါက ကို ဘုိထံုတို႔ၿမိဳ႕မွာ မဂၢဇင္းထုတ္ေတာ့ ဆရာမဆီက စာမူေတာင္းတဲ့အခါ တတၱဳေရးၿပီးသားမရွိလို႔ဆုိၿပီး ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္ဖ်စ္ညႇစ္ေရးေပးပါတယ္။ ဆရာမေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးရဲ႕ ေခါင္း စီးကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း၊ ဂူ ေအာင္းေနတဲ့ လူသားလုိပါပဲ။ ဘာ မွတီထြင္ဆန္းသစ္မႈ မရွိပါဘူး။ ေတြ႕ ၾကရင္ေတာ့ ဘယ္တုိက္က ဘယ္စာ ေရးဆရာကျဖင့္ လက္ေရြးစင္တတၱဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ထုတ္မွာမို႔ စာမူေတာင္းတဲ့ အေၾကာင္း အၾကြားေလး စြက္ေျပာပါ လိမ့္မဗ်ာ။
“ရွင္တို႔ကလည္း ဘယ္လို ေၾကာင့္ ဖုန္းခဏခဏဆက္ေနၾကရ တာလဲ။ ဒီမွာမွေရးၿပီးသား စာမူ မရွိ ပါဘူးဆိုတာ ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ”
ႏုိ႔မို႔ဆုိ ယံုခ်င္မွယံုမွာပါ။ ကိုဘို ထံုတုိ႔ အဲဒီဆရာမႀကီး အိမ္အလည္ ေရာက္သခုိက္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ စာမူ ေတာင္းတဲ့ မဂၢဇင္းတုိက္ရန္ျဖစ္ေန ၾကတဲ့အသံေတြပါ။ ကိုဘိုထံုတို႔နဲ႔မ်ား ကြာခ်က္ကေတာ့။ ေၾသာ္ …စာ ေပနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘာဆုမွ မရဖူး ေသးလုိ႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ေလ။ စာေပဆုရတဲ့ သူမ်ားမေတာ့ ခုတေလာ ဝုိင္းစုခုိင္ သိန္းရဲ႕သီခ်င္းလိုပါပဲ။ ခါခ်ေနရေလရဲ႕။
ခက္တာက ကိုဘိုထံုရဲ႕ လူေတြ စာမဖတ္ၾကဘူးဗ်။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လူ ငယ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေလး တစ္ ေယာက္၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္၊ တက္တက္ၾ<ြကၾ<ြကေလးနဲ႔။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ သိပ္ခ်စ္လိုက္ၾကတာ။ ေအး ဒါျဖင့္ အဲဒီေမာင္ႏွမေတြကို ေမးၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ မင္းတုိ႔တစ္ ေတြ အေမြခဲြၿပီးၾကၿပီလားလို႔ ဆိုသလို ပါပဲ။ အဲဒီကဗ်ာဆရာေလး ကိုဘိုထံု တို႔ ဝုိင္းထဲေရာက္လာတာက အေမြ မခြဲခင္ ေမာင္ႏွမေတြ တအားခ်စ္ၾက တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိး။ သူ႔ကဗ်ာစက္႐ုံက ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ၊ ဗံုးေပါလေအာ ထုတ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာေပါ့။
“အစ္ကို ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ အခ်ိန္ရလား၊ ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပခ်င္လို႔ပါ။ ကဗ်ာနာ မည္က အိမ္ေရွ႕က မက္မန္းပင္တဲ့ ဗ် အစ္ကို ရ”ငယ္ဂုဏ္၊ ရႊင္လန္းတက္ၾကြခ်ိန္၊ ကဗ်ာေရးအား ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္သလဲဆုိရင္ တစ္ေန႔ကို ေလးငါးဆယ္ပုဒ္ေရးတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါမဂၢဇင္းေတြ ပို႔ရင္ အပုဒ္ေလး ငါးဆယ္။ ေဟ့ တုိ႔က စာမူခနဲ႔ ထ မင္းစားေနၾကတာ ေဟ့ ဆိုတဲ့စကား နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။ သူေဌးရဲ႕သမက္ မို႔ အဲဒီေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေလး က ဗ်ာေတြေရးတာက ထီးတင္ပြဲမွာ သူ ေဌးက ပိုက္ဆံေတြ ႀကဲခ်သလိုမ်ဳိး၊ သူ႔စာမူခကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာေလးေတြ႕ ဦးတဲ့သူက ထုတ္ယူၾကေစဆိုေတာ့ ဟဲမင္းေဝတို႔ ေတာင္ ခံစားစံစားၾကဖူးပါရဲ႕။
ဒီေတာ့လား အဲဒီေမာ္ဒန္က ဗ်ာဆရာေလးရဲ႕ ကေလာင္နာမည္ ဟာ အရွင္ေမြး၊ ေန႔ခ်င္းႀကီးေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္လဲဆုိရင္ သူ႔ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ မပါဖူးတဲ့ မဂၢဇင္း စာေစာင္မရွိေတာ့ေလာက္ ေအာင္ ဝက္ဝက္ကြဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ ေတာ့ ကိုဘိုထံုတို႔ အဖြဲ႕ထဲက လိပ္အို ကဗ်ာ ဆရာ တစ္လမွ ကဗ်ာတုိတစ္ ပုဒ္၊ မနည္းဖ်စ္ညႇစ္ေရးေနရတဲ့ (ေျပာရရင္ သူလည္း ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ဆရာပါပဲ)နာမည္က ‘ညိဳဦးလြင္’တဲ့။ တိတ္တဆိတ္အံ့ၾသေနရေလရဲ႕။
“အႏုပညာ ဓာတ္အိုးကြဲေလး ေရ၊ လုပ္လွ ေခ်ကလား ဟ”
“အစ္ကို၊ ကြၽန္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ေရးထားတာရွိတယ္။ ရြတ္ျပမယ္ ေနာ္”
သူ႔ကဗ်ာေတြက လတ္ဆတ္ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေပၚေတြျဖစ္တယ္။ ဗမာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာရြတ္ေကာင္းတဲ့ ‘ေမာင္ေသြး သစ္’တို႔လိုပါပဲ။ သူကလည္း နာမည္ အေတာ္ရပါတယ္။ အဲ …ဘာထူး ျခားတာလဲဆိုေတာ့ တစ္ေခတ္တစ္ ခါက သိုင္းတတၱဳေတြ ဖတ္ရသလိုမ်ဳိး၊ တက္က်မ္းစာအုပ္ဖတ္ရတဲ့ အရသာ ပံုစံ။ အေဟာအေျပာေတာ့ ေကာင္း ပါရဲ႕၊ နားေထာင္လို႔ ေကာင္း႐ုံ၊ လက္ခုပ္ေတာ့ တီးခ်င္စရာ၊ ဒါေပမဲ့ ေဟာေျပာပြဲလည္း ၿပီးေရာ၊ ေဟာဒီ က လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ သူ႔ကဗ်ာ ေတြက လတ္ဆတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေပၚေတြျဖစ္တယ္။ ဗမာႏိုင္ငံက ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာ ရြတ္ေကာင္းတဲ့ ‘ေမာင္ ေသြးသစ္’တို႔ လိုပါပဲ။ သူကလည္း နာမည္အေတာ္ ရပါတယ္။ အဲ ဘာထူးျခားလဲဆိုေတာ့ တစ္ေခတ္တစ္ခါက သိုင္းတတၱဳေတြ ဖတ္ရသလိုမ်ိဳး၊ တက္က်မ္းစာအုပ္ ဖတ္ရတဲ့အရသာ ပံုစံ၊ အေဟာ အ ေျပာေတြ ေကာင္းပါရဲ႕၊ နားေထာင္ လုိ႔ေကာင္းပါရဲ႕၊ လက္ခုပ္ေတာ့ တီး ခ်င္စရာ၊ ဒါေပမဲ့ ေဟာေျပာပြဲလည္း ၿပီးေရာ ေဟာဒီက လူေတြရဲ႕ ႏွလံုး သားထဲ ဘာမွကို မက်န္ခဲ့ေတာ့သလို မ်ိဳး။ ဘာျပဳလို႔လဲေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါ ဘူး။
“အစ္ကိုသိလား၊ ကြၽန္ေတာ္ လမ္းနံေဘးက ဆိုင္းဘုတ္ေတြ တန္းစီခ်ေရးၿပီး မဂၢဇင္းကို တစ္ မ်က္ႏွာ တတၱဳဆိုၿပီးပို႔တာ။ အဲဒါကို အယ္ဒီတာက ကဗ်ာဆိုၿပီး အဖြင့္ စာမ်က္ႏွာ မွာလည္းထား တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းလိုက္ သလဲဗ်ာ”
တအားေရာင္းေကာင္းေတာ့ စက္႐ံုက ပစၥည္းေတြ အလွ်ံပယ္ထုတ္ သလိုမ်ိဳး၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အဲဒီ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေလးရဲ႕ ကဗ်ာ ေတြဟာ စကားလံုးေတြ တန္းစီျပ၊ စကားလံုးေတြ စတန္႔ထြင္ထားသလို မ်ိဳး၊ သူ႔ဟာခံစားခ်က္မပါေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔မတူဘဲ စာစီသမားလို ျဖစ္ လာတယ္။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ အကုန္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ တကယ္ ေတာ့ အေကာင္းကုန္ေနတာပါ။ တို႔ ၫႇာညႇိလို႔သာေျပာတာ၊ ၫႇိညာေနၾက တာပါေလလို႔၊ စကားလံုး ကုလား ဖန္ထိုးေတာ့ ကဗ်ာေတြပါေတာ့ပါပါ ရဲ႕။ ရင္ထဲမစြဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ခက္ တာ၊ ဆိုးတာက ကိုယ္တိုင္လူငယ္ေလး ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ကဗ်ာကလြဲလို႔ သူမ်ားကဗ်ာေတြမဖတ္တာ။ ကဗ်ာ ဆရာျဖစ္ၿပီး ကဗ်ာမဖတ္၊ စာမဖတ္၊ ဝမ္းစာမျဖည့္တာ။ ဒီေတာ့လား မီး ပံုးပ်ံႀကီးလိုပါပဲ။ တစ္ခါက အျမင့္ဆံုး တက္ခဲ့ဖူးတာပဲရွိတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ပုံက်ေနေလရဲ႕။
ကဗ်ာခရီးသည္တစ္ေယာက္၊ ကိုဘိုထံုတို႔ၿမိဳ႕လာလည္တာ ရွိပါ တယ္။ ျဖဴစင္တဲ့အၿပံဳးပိုင္ရွင္၊ အက်ႌ ဝတ္ထားေပမယ့္ ဗိုက္ကခ်က္ကို ေဖာ္ေဖာ္ထားတဲ့ ျပဇာတ္မင္းသား စတိုင္လ္နဲ႔ ကိုေဌးၾကည္ (စလင္း)ပါပဲ။ ၿမိဳ႕စားကဗ်ာဆရာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ သူေရာက္လာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အနားမေန။ ၿမိဳ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္းစီးမေၾကညာပါဘူး။ လမ္းေျခလ်င္ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္တာ ေတာင္မွ အေဝးဆံုးလမ္းကို ေရြး ေလွ်ာက္၊ ၾကာၾကာခံစားခ်င္လုိ႔ဆိုပါ လား။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြကဗ်ာျပန္ ေရး၊ ၿမိဳ႕လား တစ္ရာလုပ္တတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။
“ဟာ ကိုေဌးၾကည္ ေရာက္လာ တာအေတာ္ပဲ။ ဟို မီးပံုးပ်ံကဗ်ာဆ ရာက ဒီတစ္ခါလည္း သူ႔ဆီအိပ္၊ သူဆီလာပါဦးတဲ့ဗ်ာ။ ဘီယာနဲ႔ ဧည့္ ခံခ်င္လို႔တဲ့”
ကဗ်ာေတြ ဒလေဟာထြက္ၿပီး ေမာပန္းသြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေလးက ကိုေဌးၾကည္ကိုေခၚ၊ သူ႔တိုက္မွာ တစ္ညသိပ္၊ ဘီယာတိုက္၊ ေနာက္ ေတာ့ ဟိုးအရင္ သူေအာင္ျမင္စဥ္က ထုတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ကို ကိုေဌးၾကည္ကို အမွတ္တရေပး၊ စာေပအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾက တာ အၾကာႀကီးပါ။ ကဗ်ာမေရးတာ ၾကာေပမယ့္ ကဗ်ာစိတ္ေလးရွိေနတာ ကိုက ေက်နပ္စရာပါေလ။
ခါတိုင္း ကိုညိဳဦးလြင္၊ ကိုညိဳ ဦးလြင္ရဲ႕သားေတြၾကားသူျဖစ္သလို အိပ္၊ ျဖစ္သလို စားလာတဲ့ကိုေဌးၾကည္ မီးပံုးပ်ံကဗ်ာဆရာရဲ႕ အေၾကာင္း ေတြေျပာတဲ့အထဲ ကဗ်ာစာအုပ္လက္ ေဆာင္ေပးတာလည္းပါတယ္။ အဲဒီ ကဗ်ာစာအုပ္က ဒီၿမိဳ႕ခံလူေတြေတာင္ လူတိုင္းေစ့ရတာမဟုတ္လို႔ ကိုညိဳဦး လြင္က ေမးတယ္။ ဘယ္မလဲဗ်။ ၾကည့္ရေအာင္ ျပပါဦးဆိုေတာ့ ကို ေဌးၾကည္က ေျပာပါတယ္။
“ဖတ္ၿပီးၿပီေလဗ်ာ။ ဘာလုိ႔ သယ္ေနရဦးမွာတံုး၊ က်ဳပ္က ခရီး ေဝးသြားရဦးမွာကိုေလး ကေလးသနဲ႔ သယ္မေနႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။
စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလး က ေက်ာ္နင္းခြျပဳၿပီးမွ တက္ယူေပး တာေတြ႕ရေတာ့ ေအာက္မွာရွိၾကတဲ့ ပီမိုးနင္းတုိ႔၊ ဒဂုန္ေရႊမွ်ားတို႔ကို အား နာလိုက္တာ၊ သူတို႔တစ္ေတြ ဒီစာ အုပ္စာေပေတြနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းျပဳေနၿပီးမွ ေျပာပါတယ္။
ဝန္ထမ္းစာေရးဆရာတစ္ ေယာက္၊ ဝါသနာအေလ်ာက္ တတၱဳ တိုေတြ မဂၢဇင္းမွာ ေရးေနတာပါ။ တစ္ခါမေတာ့ အဲဒီဆရာက အေတြး ဆန္းဆန္းနဲ႔သူ ေသတဲ့အေၾကာင္း တတၱဳတိုတစ္ပုဒ္ေရးလိုက္တာ မဂၢ ဇင္းမွာ ပါလာပါေရာလား။ အဲဒီမဂၢ ဇင္း သူတစ္ခါက တာဝန္က်ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ေလးေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကလူ ေတြက ေျပာၾကတာေပါ့။
“ဟာ တို႔ၿမိဳ႕က ေျပာင္းသြားခဲ့ တဲ့ စာေရးဆရာ ဟိုၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ဂန္႔ၿပီတဲ့ေဟ့”
အဲဒီစာေရးဆရာ ဝန္ထမ္းဘဝ တုန္းက အဲဒီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ လူေတြစာ ေရးဆရာကိုခ်စ္တဲ့လူလည္း ရွိ၊ မုန္း တဲ့လူလည္း ရွိမွာပါ။ စာေရးဆရာက ဆရာရန္ေအာင္တုိ႔လို ယၾတာေခ်တာ လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီၿမိဳ႕က လူ ေတြ၊ စာမဖတ္ၾကတာ ေသခ်ာပါ တယ္။ တေလာက အဲဒီၿမိဳ႕က ခင္မင္ တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ သူ႔သားကို အေဆာင္လာထားရင္းက လမ္းႀကံဳ ေတာ့၊ အဲဒီေသတဲ့အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာေရးဆရာအိမ္ေတာင္ ဝင္လာခဲ့ ေသးတာေရာ။ အမွတ္ရလို႔လို႔ ေျပာ ေပမယ့္ မယံုလို႔ကို လာၾကည့္တာပါ။ ျပန္ရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါ လိမ့္ဦးမယ္။
တစ္ခါက စာေရးဆရာတစ္ ေယာက္ကေတာ့ နယ္က စာေပဝါသ နာရွင္ရဲ႕ ဘဝကို တတၱဳေရးထားတာ ပါ။ နာမည္က ‘ေဝးသဇင္’တဲ့။ ဘာ အေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ ရွားရွားပါး ပါး သူ႔တတၱဳတိုေလးပါလာတာသိေတာ့ ဖတ္ခ်င္လို႔ စာအုပ္ဆိုင္သြားငွားပါ တယ္။ ငွားထားတာ မအပ္ေသးဘူး ဆိုတာန႔ဲ ငွားထားတဲ့လူ၊ မိန္းမပ်ဳိ ေလးရဲ႕ အိမ္နား မေယာင္မလည္ သြား၊ အိမ္ေရွ႕မွာ စာအုပ္ေလးမ်ား တင္ထားေလမလား၊ တစ္စြန္းတစ္စ ေခ်ာင္းရတဲ့အေၾကာင္းေလ။
“စာေရးဆရာေမာင္ျပာယာက ဗ်ဳိ႕ သူ႔တတၱဳတိုထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးညံ့လို႔ စာမဖတ္ရတဲ့အေၾကာင္း ေရေရလည္ လည္ တြယ္ထားပါေရာလားဗ်”
စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရး ဆရာတစ္ ေယာက္က အဲဒီတတၱဳကိုဖတ္ၿပီး တ ျခားျဖန္႔ခ်ိေရးႀကီးက ဆရာကိုေျပာ ေတာ့ ေမာင္ျပာယာရဲ႕ တတၱဳကို ေပါင္းခ်ဳပ္ထြက္တဲ့အခါ ဆုိင္ထဲျဖန္႔ မခင္းေတာ့ဘဲ အထုပ္လိုက္ထားျပန္ပို႔ တဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာင္ ေမာင္ျပာယာ ကို ျပန္ေျပာျပမွ သိရေတာ့တာပါ။ စာေရးဆရာက ဘာျပဳလုိ႔ျဖန္႔ခ်ိေရးကို အျပစ္တင္စရာေရးရမွာတဲ့လဲ။ ဒီလူ ေတြ စာအုပ္စာေပနဲ႔သာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကတာ စာမဖတ္ၾက တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ဆရာ ေမာင္သာရေျပာတဲ့ ရသ စာေပဖံြ႕ၿဖိဳးမႈအေၾကာင္းရင္းေတြထဲ မွာ လူေတြစာမဖတ္ၾကတာ၊ အထူး သျဖင့္ စာေပရပ္ဝန္းက လူေတြကိုယ္ တုိင္က စာမဖတ္ၾကတာက အဓိက က်ေနသလားလို႔ပါ။ ။
ေမာင္သင္းထံု (ေက်ာက္မဲ)
