အသက္အရြယ္ႀကီးသူတို႔ဟာ စိတ္ ပူတတ္ၾကတယ္ဟု လူေျပာမ်ား သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အသက္ႀကီး ပါၿပီ။ အခု ၈၃ ႏွစ္။ မၾကာမီ ၈၄ ႏွစ္ထဲ ေရာက္လုၿပီ။ ဟိုေတြးသည္ ေတြးႏွင့္ စိတ္ပူမိျခင္းမဟုတ္။ သတင္း စာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ Facebook ဖန္သားျပင္ေတြမွရရွိလာေသာ စိတ္ ပူျခင္းေရာဂါျဖစ္သည္။
မၾကာမီက ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြ ရာသီမွာ ရာသီဥတုကထူးကဲစြာပူသည္ ဟုဆိုၾကပါသည္။ ထိုစဥ္ ပူေလာင္ေသာ ကာလမွာ ရင္ပူစရာသတင္းကို Facebook မွာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အထက္အညာေဒသမွ အဖိုးတန္ ထန္းပင္မ်ားကို တစ္ပင္လွ်င္ က်ပ္ တစ္ေသာင္းႏွင့္ အပင္ငါးေသာင္း ဝယ္ရန္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွ လာ ေရာက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သည္ဟူေသာ သတင္းကို ထန္းပင္မ်ား ဓာတ္ပံု အလွႏွင့္တကြ Facebookေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ ‘သႀကၤန္ေအး ေအးရင္ပူပူ’ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္စာတစ္ပုဒ္ေရးသည္။ အညာေဒသမွ ထန္းပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ ဖို႔မလြယ္။ ထန္းပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ဖို႔ ေစာင့္ရမည့္ကာလ။ ထိုကာလအ တြင္း ထန္းေတာမိသားစုတို႔ ဘဝ ပ်က္ရခ်ည္ရဲ႕ဟု ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရ သည္။
၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ အထိ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသတြင္ တပ္ ရင္းမွဴးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရစဥ္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွ စကၠဴစက္အတြက္ သူ႔ နယ္ေျမမွာ သစ္ပင္ခုတ္ခြင့္မျပဳ။ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္မွ ပေလာင္ ေတာင္ေၾကာမွ သစ္ပင္၊ ဝါးပင္ေတြ အျမစ္ကစ ခုတ္ယူေသာသတင္း၊ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္လြန္ကာလ ထိုလူမ်ား ဆီက နယ္ဘက္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ စဥ္ကာလ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွ ဖရဲသီး အလံုးတစ္သိန္းဝယ္မည္။ တစ္လံုး လွ်င္ တစ္ေဒၚလာေရာင္းလွ်င္ ေဒၚလာတစ္သိန္းရမည္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို စစ္ကိုင္းတိုင္းအတြင္း သင္တန္းေက်ာင္းမွ အားစိုက္ခဲ့ေသး သည္။
ဖရဲေတြ သီးေသာအခါ ဟိုအ ေၾကာင္းျပ၊ သည္အေၾကာင္းျပႏွင့္ မဝယ္ျဖစ္။ ဖရဲသီးတစ္သိန္းကို ေဒသ ေပါက္ေစ်း ျမန္မာေငြႏွင့္ ေရာင္းခဲ့ရ ေသာ မ်က္ျမင္ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ကိုး ကားလ်က္ ထန္းပင္ Export ဆန္႔ က်င္ေရးစာေရးခဲ့ဖူးသည္။
ေဟာ ယခုစစ္ကိုင္းတိုင္းတို႔ ရွမ္း ျပည္နယ္အစြန္အဖ်ားတုိ႔ သာမက တစ္ တိုင္းျပည္လံုး ဒုကၡေတြ႕စရာသတင္း ၾကားရျပန္ၿပီ။ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာညိဳသစ္ငယ္က သူ႔ရဲ႕Facebook မွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုႏွင့္ တင္လာေသာ သတင္းဖတ္လိုက္ရပါသည္။ မူဆယ္ လမ္းေၾကာင္းမွ ကုန္သည္တစ္ဦးကို ႏြားအေကာင္ ၁ဝဝ ျပည္ပပို႔ခြင့္ တရားဝင္ ခြင့္ျပဳထားသည္။ တရား မဝင္ လမ္းေၾကာင္းမွလည္း ေရႊလီ ျမစ္ျဖတ္ၿပီး ေရာင္းခ်မႈေတြ ရွိသည္ ဟု ဆိုထားသည္။ ႏြားတစ္ေကာင္ က်ပ္ ၄၅ သိန္းအထိ အစားစားရွိ သည္ဟုဆို၏။ ရင္ေမာစရာ သတင္း ဆိုးႀကီးပါတည္း။
ျပည္တြင္းမွာ ေရႀကီးေနသည္။ ႏွစ္စဥ္ ေရႀကီးေနက်ေဒသမ်ားသာ မဟုတ္၊ သည္ႏွစ္မွာ တစ္ျပည္လံုး ေရေတြႀကီးသည္။ လယ္စိုက္မည့္ လယ္သမားေတြ မိတ္ေဆြမိုးကို ရန္ၿငိဳးရမလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ယခု ႏွစ္ စပါးအထြက္ေလ်ာ့မွာ ေသခ်ာ သည္။
ယခင္ႏွစ္က ဘတ္ဂ်က္လိုေငြ နည္းနည္းေလး ခုမိကာမိဖို႔ ဆန္ေတြ ဖိတင္ပို႔ခဲ့ရသည္။ တန္ခ်ိန္သံုး သန္းေက်ာ္ တင္ပို႔ခဲ့မႈေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ တင္ပို႔မႈ ေလ်ာ့မည္ဟု ဆန္စပါး အသင္းခ်ဳပ္က ေျပာထားသည္။ ယခု မိုးႀကီးေရလွ်ံလို႔ စိုက္ဧကေတြ ေလ်ာ့ မွာေသခ်ာသည္။ ပိုဆိုးၿပီ။
ယခုႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ဆန္သား ေတြသာမက စပါးတင္ပို႔မႈေတြပါ ရွိ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ လက္က်န္စပါးမရွိ။ ျပည္တြင္းစားသံုးမႈအတြက္ လိုအပ္ ေသာ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း လက္ဝယ္ ထားဖို႔ ခက္ေနသည္ဟုဆိုသည္။
စပါးလက္က်န္မရွိသည့္အထဲ မိုးကဖ်က္သည္။ လာမည့္ႏွစ္ ဘတ္ ဂ်က္ကို အစိုးရမည္သို႔ ေျဖရွင္းမည္ မသိ။ ဆန္စပါး ျပည္ပပို႔ေရး ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ ေရးဆြဲထား ေသာ ဘတ္ဂ်က္ ဘယ္လိုျဖည့္ၾကမွာ လဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္မိတ္ေဆြက လာၿပီး ေထာက္ပံ့ပါမည္နည္း။
ယခုႏြားေတြ ရာႏွင့္ခ်ီပို႔ခြင့္ျပဳ ထားသည္။ ကုန္သည္ ၁ဝ ဦးပို႔လွ်င္ ႏြား ၁ဝဝဝ ထြက္သြားမည္။ ကုန္ သည္ ၁ဝဝ က ႏြားေတြထုတ္ေရာင္း လွ်င္ ……။ ကုန္သည္တစ္ဦး ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္ဝယ္မည္၊ ပို႔ မည္။ မတြက္ရဲေတာ့ပါ။ မေတြးၾကည့္ ရဲေတာ့ပါ။
ေလာေလာဆယ္ ေၾကြးဆပ္ဖို႔ လယ္သမားက ႏြားေတြေရာင္းမည္။ ႏြားမ၊ ႏြားထီး၊ ႏြားအုိ၊ ႏြားေပါက္စ ရသမွ် ေရာင္းမည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္၊ ေနာက္ ငါးႏွစ္၊ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ ဘယ္သူမွ မေတြးၾကေတာ့ဘူးလားဟု ေနျပည္ ေတာ္ ဟစ္တိုင္ေရွ႕မွာ ဟစ္တိုင္ဟစ္ ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ အားလံုးသိေနၾကပါသည္။ ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုးမွာ လယ္ယာလုပ္ႏိုင္ သူေတြ မရွိသေလာက္ရွားေနၿပီ။ ျပည္ပသို႔ထြက္၍ အလုပ္ေတြ လုပ္ ေနၾကသည္။ တစ္သန္း၊ ႏွစ္သန္း၊ သံုးေလးသန္းေသာ အရြယ္ေကာင္း ေတြ လယ္ယာမဆင္းေတာ့ပါ။ ျပည္ ပသြား အလုပ္လုပ္၊ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႔ မိသားစုအတြက္ ဝင္ေငြအဆင္ေျပ သည္။
တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ လယ္ယာ လုပ္သားေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာၿပီ။ ယခု ႏြားေတြရာႏွင့္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ျပည္ပပို႔ခြင့္၊ တရားဝင္ခြင့္ျပဳၿပီ ဆိုေသာအခါ ျမန္မာေတြ ဘာစား ၾကမည္နည္း။ ဘာေတြထုတ္လုပ္ၾက မည္နည္း။ ေလႏွင့္စီမံကိန္းေရးဆြဲ၊ ေလႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳး၊ ေလသီးႏွံေတြ စားသံုးေနၾကေတာ့မွာလား။
စကားေျပာတာ၊ တရားေဟာ တာ၊ ေလႏွင့္ေျပာ ေလဖြင့္ေဟာ လို႔ရပါသည္။ ဝမ္းဗိုက္ျပည့္ဖို႔ ေလႏွင့္ စားလို႔မရပါ။
လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္က ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ ခဲ့သည္။ နယ္နိမိတ္ခ်င္းဆက္ေန ေသာ ႏိုင္ငံႀကီးက လူဦးေရမ်ား ေသာေၾကာင့္ ရိကၡာလိုသည္။ စပါး ဝယ္သည္။ ဆန္ဝယ္သည္။ တိရစၧာန္ ေတြဝယ္သည္။ ေျ>ြမဝယ္သည္။ စာက ေလး၊ ငွက္၊ ဆက္ရက္ငွက္ စသည္တို႔ သာမက တီေကာင္ဝယ္သည္၊ ဗီ ယက္နမ္တို႔က မေရာင္းပါ။ တိရစၧာန္ ဆိုတာ လူကိုအက်ိဳးျပဳသည္။ လယ္ ဖ်က္ပိုးေတြကို တိုက္ခိုက္စားသံုး ၾကသည္။ တီေကာင္သည္ပင္လွ်င္ လယ္ေျမေတြထဲမွာ ေျမကိုမြေစသည္။ ေျမမက်စ္ေအာင္ ေျမမြေအာင္ ထြန္ ၾကယက္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဗီယက္နမ္အစိုးရက အေျခခံကို စဥ္းစားသည္။ ျပည္ပေရာင္းခ်မႈ ပိတ္သင့္တာပိတ္သည္။ မလိုက္နာ လွ်င္ ထိေရာက္စြာ အေရးယူသည္။ လူကိုမၾကည့္၊ မူကိုၾကည့္သည္။ ဘာ စနစ္က်င့္သံုးသည္ဆိုဆို ေရးဆြဲ ေသာ စီမံခ်က္ကို တိတိက်က် အေကာင္အထည္ေဖာ္သည္။ ကုန္ ထုတ္လုပ္မႈေတြတိုးသည္။ စီမံကိန္း အတိုင္း ဝင္ေငြရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံ ကုန္ထုတ္ လုပ္မႈေတြ က်ေနသည္။ ကုန္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈအတြက္ ကုန္ထုတ္စြမ္း အားစုေတြလိုသည္။ စီမံကိန္းေရးဆြဲ သူေတြသိၾကမွာပါ။ ကုန္လုပ္ ဆက္ဆံေရး၊ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု၊ ကုန္ထုတ္သြင္းအားစုဆိုတဲ့ စကား လံုးေတြ စာရြက္ေပၚမွာ ရွိၾကပါသည္။ သင္ခဲ့ၾကားခဲ့ ဖတ္ခဲ့ မွတ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေရးဆြဲေသာ စီမံခ်က္ခိုင္မာဖို႔၊ စီမံ ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးပါသည္။
ကုန္ထုတ္ကိရိယာဆိုသည္မွာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုထဲမွာ ဘာေတြ ပါသလဲ။ စားကုန္ေသာက္ကုန္၊ လူသံုးကုန္ထြက္ဖို႔ ျပည္ပတင္ပို႔ဖို႔ ဘယ္ဟာေတြလိုသလဲ။ မိုးေပၚက က်မလာပါ။ လူ၊ တိရစၧာန္၊ ကုန္ၾကမ္း၊ သယံဇာတေတြ ေလ်ာ့နည္းလာရာမွ ကုန္ခန္းသြားလွ်င္ ျမန္မာတစ္ျပည္ လံုး၊ တစ္မ်ိဳးသားလံုး၊ ‘ပံုျပင္ထဲက ကုေဋရွစ္ဆယ္ၾကြယ္ေသာ သူေ႒း သား’ဘဝေရာက္ၾကရမွာလားဟု အမ်ိဳးသားေရးေတြး ေသာကအပူႏွင့္ ေရးလိုက္မိပါၿပီ။
သည္လိုသည္လိုေရးလိုက္ရ ျခင္းသည္ စာေပေလာကသားတစ္ ေယာက္က အမ်ိဳးသားေရးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္လိုက္ရျခင္းဟုသာ ယံု ၾကည္မိထားရပါသည္း။
ေမာင္ေဆြသက္
