ဒီတစ္ပတ္မွာေတာ့ အယ္ဒီတာဟာ စာသခ်ႋဳင္းျဖစ္ေနၿပီလား၊ အယ္ဒီတာကုိ အရက္တုိက္ရင္ လက္ ဖက္ရည္တုိက္ရင္ စာမူပါတယ္ဆုိတာ ဟုတ္သလား၊ ယေန႔ စာေပေလာက အေပၚ အယ္ဒီတာတစ္ဦးရဲ႕အျမင္ စတာေတြကုိ ေရႊမႏၲေလးဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ဖူးသူ ဆရာသိုက္ထြန္းသက္ ရဲ႕ အေျဖစကားမ်ားကုိ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။
အယ္ဒီတာဟာ စာသခ်ႋဳင္းလို႔ ေျပာၾကတဲ့အေပၚ ဆရာဘယ္လိုေျဖ မလဲ။
အယ္ဒီတာဟာ စာသခ်ဳႋင္းလို႔ ေျပာၾကတဲ့အေပၚ အယ္ဒီတာစားပြဲ မွာ ဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံၿပီး ႐ုံးအုပ္ႀကီးလို အလုပ္လုပ္ရင္း ကိုယ္တုိင္စာေပအႏု ပညာဖန္တီးမႈ မလုပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ စာသခ်ဳႋင္းထဲ ေရာက္သြားရတဲ့ အလုပ္လို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာတစ္ခ်က္ရွိပါ တယ္။ အာသာေဟလီရဲ႕ ေဆး႐ုံဆို တဲ့ ဝတၱဳထဲမွာ ထင္ရဲ႕။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးအျဖစ္ အလုပ္ လုပ္သြားတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ ေယာက္က သူ႔ေနရာအစားဝင္မယ့္ ဆရာဝန္ေလးကို ေျပာခဲ့တာ။ သူ ဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေဆးနဲ႔ ေဆး ပစၥည္းလာေရာင္းတဲ့လူေတြနဲ႔ စကား ေျပာလိုက္၊ အစည္းအေဝးေတြ တက္ လုိက္၊ အစီရင္ခံစာေတြ ေရးလုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြား တာတဲ့။ ျဖစ္ေပၚတုိးတက္ေျပာင္းလဲ ေနတဲ့ ေဆးပညာကို ေလ့လာခ်ိန္ ေတာင္ မရခဲ့ဘူးတဲ့။ ေဆး႐ုံအုပ္ အလုပ္ဟာ ဆရာဝန္သခ်ဳႋင္းဆုိတဲ့ သေဘာေရာက္တယ္ထင္တယ္။ အယ္ဒီတာျဖစ္လာတာနဲ႔ ဒီအလုပ္ထဲ စိတ္နစ္ျမႇဳပ္ၿပီး စာေရြး/စာတည္း အလုပ္ပဲ လုပ္ေနမယ္။ သို႔မဟုတ္ ကုမၸဏီဧည့္ခံပြဲေတြတက္မယ္။ ဖဲႀကိဳး ျဖတ္ပြဲေတြ တက္ေပးေနရမယ္။ မုဒိ တာစကားေတြ ေျပာေပးေနရမယ္ဆုိ ရင္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းသခ်ဳႋင္းထဲေရာက္ ေနတာ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ သူမ်ားစာ ေတြ ေရြးခ်ယ္တည္းျဖတ္ ထည့္သြင္း ေပးေနၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ စာမေရးျဖစ္ ႐ုံနဲ႔ စာသခ်ဳႋင္းထဲေရာက္ မသြားပါ ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ စာမဖတ္ေတာ့ ဘူး။ စာေဟာင္းစာေကာင္းေတြေရာ အသစ္အသစ္ေတြကိုပါ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားတဲ့ အေနအထားဆုိရင္ေတာ့ သခ်ဳႋင္းထဲေရာက္တာ ေသခ်ာပါၿပီ။
အယ္ဒီတာကို အရက္တုိက္ရင္၊ လက္ဖက္ရည္တုိက္ရင္ စာမူပါတယ္။ ကဗ်ာပါတယ္ဆိုတဲ့ အေျပာေတြ ရွိ ပါတယ္။ ဆရာဆုိရင္ အဲဒီအေျပာ ကို လက္ခံမလား။ အယ္ဒီတာနဲ႔ ရင္း ႏွီးမွ စာမူပါရမယ္ဆိုတာကိုေရာ ဆရာဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။
အယ္ဒီတာကို အရက္တုိက္၊ လက္ဖက္ရည္တုိက္လို႔ စာမူပါတာ ေတြ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ့။ လက္ ဖက္ရည္ႀကိဳက္သူခ်င္း၊ ယမကာ ႀကိဳက္သူခ်င္း အတူေသာက္ျဖစ္ၾက ရာက ရင္းႏွီးခင္မင္ၿပီး သံုးတာလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္အလုပ္ လိပ္ျပာလံုဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္ ေရြးတဲ့စာ စာေကာင္းျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အေျပာမခံႏုိင္ပါဘူး။ အေျပာမခံရေအာင္လည္း ကိုယ့္ ဘက္က ဆင္ျခင္ရမွာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပင္တုိင္ကေလာင္ရွင္ေတြ နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေလ့ရွိတယ္။ မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္လုၿပီးထုိင္ တယ္။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ဦးတဲ့သူ ရွင္း လုိက္တာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ ရည္ေသာက္တာမဟုတ္ဘူး။ စကား ေျပာခ်င္လို႔ ထုိင္ၾကတာ။ စိတ္ဖိအား ေတြ ေလ်ာ့က်ခ်င္လို႔ထုိင္ၾကတာ။
မေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၊ ရသစာတမ္း တစ္ပုဒ္ကို ရင္းႏွီးခင္မင္ မႈအရ ေရြးခဲ့ရတာရွိလား။ မရွိရင္ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ရွိရင္ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိတာ ရွင္းျပေပးပါ။
မေကာင္းတဲ့စာမူတစ္ပုဒ္ကို ေရြးတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္ လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ပင္တုိင္ကေလာင္ေတြ ဟာ ကိုယ့္ကေလာင္ကုိယ္တာဝန္ယူ ႏုိင္ၾကသူေတြမို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အားမ ရတဲ့ အပတ္ေတြေတာ့ ရွိတတ္ပါ တယ္။ စာေရးသူဘက္က ဖန္တီးအား ထုတ္မႈ အားက်လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သူ လက္ခံႏုိင္ေအာင္ ေျပာရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကေန တုိးတက္မလာဘူးဆို ရင္ေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာေျပာၿပီး အနားခိုင္းရပါတယ္။ ဒါက ကြၽန္ ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္မွာထည့္ခဲ့တဲ့ ရသ၊ သုတေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ပတ္သက္ လို႔ ေျပာတာပါ။ တျခားက႑ေတြ ရွိ ပါတယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာျဖစ္ေအာင္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ခ်ဳိခ်ဥ္ငံစပ္ဖန္ ခါးရသာစံုထည့္ရတာကိုး။ အဲဒီအ ပိုင္းမွာေတာ့ အားနည္းတာေတြ ရွိ ပါတယ္။
ယေန႔ စာေပေလာကအေပၚ အယ္ဒီတာတစ္ဦးရဲ႕ အျမင္က ဘာ ျဖစ္မလဲ ဆရာ။
ယေန႔စာေပေလာက။ ကိုယ့္ ေရွ႕က အယ္ဒီတာႀကီးေတြ အသက္ ႀကီးၿပီး အနားယူကုန္ၾကၿပီ။ လူငယ္ အယ္ဒီတာေတြ ဆက္ခံၾကတယ္။
ေနာက္မ်ဳိးဆက္က ေရွ႕မ်ဳိးဆက္ထက္ ေတာ္ၾကပါမွ ဘယ္ေလာကမဆိုတိုး တက္မွာမဟုတ္လား။ စာဖတ္အား ေတြ ေလ်ာ့ေနတယ္ဆုိေပမယ့္ စာ အုပ္ေကာင္းေတြ ထြက္ေနတုန္းပဲ။ ဖတ္တဲ့သူေတြ ဖတ္ေနၾကတုန္းပဲ။ ဝတၱဳရွည္၊ ဝတၱဳတုိနဲ႔ ကဗ်ာဘက္မွာ လည္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ အသစ္အသစ္ေတြ ထြက္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဂၢဇင္းေတြ က်လာတယ္။ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းေလာက္ပဲ အရည္အေသြး ထိန္းႏုိင္တာရွိတယ္။ ေရာင္းအားက် ေတာ့ ေစာင္ေရနည္းနည္းေလးနဲ႔ အခ်ဳိ႕လည္း အထြက္ျပေနၾကရတယ္။ ေန႔စဥ္သတင္းစာတစ္ေစာင္က ဝတၱဳ တိုထည့္တယ္။ စာမူခ ေကာင္း ေကာင္းေပးတယ္။ မဂၢဇင္းက မဆို သေလာက္ပဲ ေပးႏုိင္တယ္။ ဘယ္သူ က ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေပ်ာက္သြား မယ့္ သတင္းစာအေပၚ ေရးခ်င္ပါ့ မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာဖတ္ပရိသတ္၊ သတင္းစာေစာင္ေရက မဂၢဇင္းနဲ႔ယွဥ္ ေတာ့ အဆမတန္ ကြာျခားေနတယ္။
ေရွ႕က စကားျပန္ဆက္ရရင္ ဒီေန႔ လူငယ္အယ္ဒီတာေတြရဲ႕ စြမ္း ေဆာင္ရည္က ဒီေန႔စာေပေလာက အေပၚ သက္ေရာက္မႈေတြ အမ်ား ႀကီးရွိပါတယ္။ အခက္အခဲေတြကို ဘယ္လို ေဖာက္ထြက္ၾကမွာလဲ။ ျဖစ္ ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိဖို႔ လိုတယ္။ စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ေတာ့ လူငယ္ထုတ္ေဝသူေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြကို တအံ့တၾသ ျမင္ရတယ္။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္း၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ရွင္သန္တည္ၿမဲေနဖို႔ မထင္မွတ္ ေအာင္ လုပ္ျပႏုိင္မယ့္ လူငယ္အယ္ ဒီတာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။ ကိုညိဳသစ္ငယ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။
အြန္လိုင္းမီဒီယာေတြ မ်ားျပား လာျခင္းက စာေပမဂၢဇင္းေတြ ၿပိဳလဲ ရပ္ နားသြားရျခင္းလား။ အြန္လိုင္း မီဒီ ယာေတြမွာ ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၱဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ရသစာတမ္းေတြ ဖတ္ ခြင့္ရလာျခင္းအေပၚ ဆရာ့အျမင္ သံုးသပ္ခ်က္ေလး သိပါရေစ။
အြန္လိုင္းမီဒီယာေတြေၾကာင့္ စာေပမဂၢဇင္းေတြ ၿပိဳလဲရပ္နားသြား တယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။
စာေပမဂၢဇင္းအပါအဝင္ သ တင္းစာဂ်ာနယ္ေလာကက ပုဂၢိဳလ္ မ်ားအေနနဲ႔ ပိုၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာ မယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့ အြန္လိုင္းမီဒီယာ ဘက္ကူးသြားၾကတာက တျခားအ ေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာ ရရင္ စာေပမဂၢဇင္းေတြ အပါအဝင္ ပံုႏွိပ္မီဒီယာေလာကက်ဆင္းလာခ်ိန္ မွာမွ အြန္လိုင္းဘက္ကို အေျခအေန ေကာင္းလာမလားဆိုၿပီး စတင္စမ္း သပ္ၾကည့္လာၾကတာပါ။ အြန္လိုင္း ေတြမွာ ဖတ္ေနရတာက သတင္းေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသတင္းေတြကို အ႐ုပ္ေရာ အသံပါ ျမင္ေနၾကရေတာ့ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္သတင္းေတြက ပုပ္ကုန္သိုးကုန္ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေလးစားေလာက္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြပါတဲ့ သတင္း ေဆာင္းပါးမ်ဳိးကိုေတာ့ ပံုႏွိပ္မီဒီယာ မွာပဲ ေဖာ္ျပေနၾကတုန္းပါ။ တစိမ့္စိမ့္ ဖတ္ေနရတုန္းပါ။ တစ္ခုရွိတာက အြန္လိုင္းေတြဘက္ ေၾကာ္ျငာထည့္ ဖို႔ ေၾကာ္ျငာကုမၸဏီေတြက ဆဲြေဆာင္ လာၾကတဲ့ေနာက္ ေၾကာ္ျငာရွင္ေတြ က ပါသြားၾကတယ္။ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ အရင္တုန္းကလို ေၾကာ္ ျငာမရေတာ့ဘူး။ ဒါကို အြန္လိုင္း မီ ဒီယာေၾကာင့္လို႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေတာ့ မွန္တယ္။
စာဖတ္သူေတြက ေျပာၾက တယ္။ ဖတ္စရာ စာေကာင္းေတြ မရွိ ေတာ့ဘူးတဲ့။ စာေကာင္းေတြကို စာေရးသူေတြက မေရးႏုိင္တာလား။ အယ္ဒီတာေတြက ေသခ်ာမေရြးႏုိင္ တာလား။ ဘာေၾကာင့္လို႔ ဆရာ ထင္ပါသလဲ။ အယ္ဒီတာေတြေၾကာင့္ ကဗ်ာေကာင္းေတြ၊ စာေကာင္းေတြ၊ ဝတၱဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ရသစာတမ္းေတြ မဖတ္ရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကတဲ့ အေပၚ ဆရာဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။
မေျပာခ်င္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ ေတြက စာေကာင္းေတြ ေရြးတတ္ ေနသေရြ႕ ဒီစကားေျပာစရာ အ ေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ အယ္ဒီတာစားပြဲ ကို အေကာင္းေတြ ေရာက္မလာဘဲ နဲ႔လည္း အယ္ဒီတာက ဘယ္လုိလုပ္ စာေကာင္းထည့္ႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုယ့္အယ္ဒီ တာစားပြဲကို စာေကာင္းေတြ ေရာက္ လာဖုိ႔ေတာ့ အယ္ဒီတာက အားထုတ္ ရလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ မေနဖူးပါဘူး။ ေရာက္တုန္းေရာက္ ခုိက္မွာ အယ္ဒီတာတခ်ဳိ႕ လုပ္ပံုကိုင္ ပံုေတြကို ျမင္ဖူးတယ္။ တခ်ဳိ႕အယ္ဒီ တာမ်ား ကုလားထုိင္မွာ ေကာ္နဲ႔ ကပ္ထားသလား ထင္ရေလာက္ ေအာင္ တကုန္းကုန္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕အယ္ဒီတာက ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တစ္ဝုိင္းၿပီး တစ္ဝိုင္းဆက္လို႔ ထုိင္ေနတယ္။ အဲ ဒီအယ္ဒီတာကို အယ္ဒီတာအလုပ္ မလုပ္ဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္ႀကီး လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ပဲ ထုိင္ေနတယ္လို႔ ေဝဖန္ လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သူဘယ္သူေတြနဲ႔ ထုိင္ ေနတာလဲ။ စာေပေလာကမွာ ေလး စားရတဲ့ လူႀကီး၊ လူလတ္၊ စာေရး ဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ ထုိင္ေနတာ၊ ဧည့္ ခံစကားေျပာေနတာ။ နယ္ကေရာက္ လာတဲ့ လူငယ္စာေရးဆရာေတြ လည္း ပါတတ္တာေပါ့။ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္က စာေကာင္းေရးတဲ့ သူေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလးေလး စားစား ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနႏုိင္ျခင္း ကလည္း အရည္အခ်င္းပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ သူတို႔အလုပ္တုိက္မွာ စာဖတ္ ခ်ိန္နည္းေပမယ့္ အိမ္ယူသြားၿပီး စာဖတ္ရတယ္။
စာမူေကာင္းတခ်ဳိ႕က သူတို႔ လြယ္အိတ္ထဲ ပါသြားၿပီ။ ေနာက္ နာ မည္ႀကီးမဂၢဇင္းတုိက္က ဆရာတစ္ ေယာက္။ လုိင္းကားတိုးစီးၿပီး ဆရာ ႀကီးေတြရဲ႕ အိမ္အေရာက္သြား စာမူ ေတာင္းတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ ရက္သြား တယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ရက္မရလည္း အၿပံဳး မပ်က္ဘူး။ ေခြၽးေတြ သံေတြနဲ႔ ထီး ႀကီးေဆာင္းလို႔။ ငါနာမည္ႀကီး မဂၢ ဇင္းတုိက္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာပဲ စာမူပါခ်င္ရင္ လိုက္လာေပးရမွာ ေပါ့ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနရင္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြဆီက စာ မူေကာင္းရပါ့မလား။
အယ္ဒီတာေကာင္းတစ္ဦး ပီသ ဖို႔ ဘာေတြလုိအပ္မလဲ။ ဘာေတြသင္ ယူ ေလ့လာထားသင့္သလဲ ဆရာ။လူငယ္အယ္ဒီတာေတြအတြက္ အႀကံျပဳခ်က္၊ ဆံုးမစကားေလး ေျပာေပးပါ ဆရာ။
အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က သင္ယူေလ့လာေနဖို႔ေတာ့ လုိတယ္။ ကဗ်ာေရြးတဲ့ အယ္ဒီတာဟာ ကဗ်ာ ေရစီးေၾကာင္းကို သိရမယ္။ ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲေနတာေတြ သိရမယ္။ ဂယက္ေတြ သိရမယ္။ ကိုယ္တုိင္ခံစား နားလည္ႏုိင္ရမယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ကဗ်ာဓာတ္ကို လက္ခံမယ့္ ႏွလံုးသား ဟာ ဓာတ္ကူးပစၥည္းအျဖစ္ မရွိဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ကဗ်ာအယ္ဒီတာမလုပ္ တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာမ်က္စိ၊ ကဗ်ာနား၊ ကဗ်ာႏွလံုး သားရွိရမယ္။ ပံုသဏၭာန္ေတြထက္ ကဗ်ာေျမာက္မေျမာက္ ခံစားႏုိင္ရ မယ္။ စကားလံုးတစ္လံုးစီရဲ႕ တန္ဖိုး ကို သိရမယ္။ တခ်ဳိ႕လိုအပ္တာထက္ ေဖာင္းပြေနတာ ပြေရာင္းေရာင္းႏုိင္ေန တာမ်ဳိးကို ျငင္းပယ္ရဲရမယ္။ ကဗ်ာ အယ္ဒီတာေကာင္းေတြက ႏွလံုးသား နဲ႔ ကဗ်ာေရြးတတ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ တျခားအယ္ဒီတာ ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူက ကုိယ္တုိင္စာေကာင္း ကဗ်ာ ေကာင္းေရးႏုိင္သူမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပ မဲ့ စာဖတ္တယ္။ မဂၢဇင္းတစ္ခုခုမွာ ပါတဲ့ စာေပအႏုပညာကိစၥတစ္ခုခု ကို အစဆဲြထုတ္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္က ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးေတြ၊ အဲဒီနယ္ပယ္က ေခ သူမဟုတ္တဲ့ လူလတ္ပိုင္း ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆီက ထင္ျမင္ေရးသားခ်က္ေတြကို မရမကယူၿပီး သူ႔မဂၢဇင္းထဲ ထည့္ တတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔မဂၢဇင္းထဲမွာ စာေပအႏုပညာကိစၥအေၾကာင္းအ ရာေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ပါလာသလို မူလမဂၢဇင္းေတြနဲ႔ တဲြဖတ္ၾကရျပန္ တယ္။ တခ်ဳိ႕က ဖြတယ္လုိ႔ ဆိုၾက တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဖြတယ္လို႔ မယူဆဘူး။ အေတြးအေခၚအယူအ ဆေတြ ပြားမ်ားလာေအာင္ လုပ္ေပး တယ္လုိ႔ နားလည္လာတယ္။ တခ်ဳိ႕ လည္း ပုဂၢိဳလ္ေရး တံု႔ျပန္ခ်က္ေတြ ေရးၾကတာေပါ့။ ဒါလည္း သူ႔စရိတ္နဲ႔ သူသြားေတာ့တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းရခုန္ရတာ အရသာရွိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စား ဖိုမွဴးစိတ္ဓာတ္ရွိေစခ်င္တယ္။ ပရိ သတ္အႀကိဳက္ ဟင္းအမည္စံု ခ်က္ ျပဳတ္တည္ခင္း ေကြၽးေမြးခ်င္စိတ္ရွိ ရမယ္။ ကိုယ့္မဂၢဇင္းက မူဝါဒသီးသီး သန္႔သန္႔ခ်မွတ္ၿပီး သြားေနတာ မ ဟုတ္ရင္ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ တင္ဆက္ႏုိင္စြမ္းရွိရမယ္။ ကိုယ္က ေမာ္ဒန္အေပၚ တိမ္းၫႊတ္သူမို႔ ေမာ္ ဒန္ကဗ်ာ ေမာ္ဒန္ဝတၱဳေတြ ထည့္ မယ္ ထည့္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ အုပ္လံုး ေမာ္ဒန္ခ်ည္းထည့္လို႔ မျဖစ္ ဘူး။ ထည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေစာေစာ ကတည္းက ေမာ္ဒန္မဂၢဇင္း၊ ေမာ္ဒန္ ဂ်ာနယ္အျဖစ္ ပီပီျပင္ျပင္တည္ ေဆာက္ထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။
အယ္ဒီတာေကာင္းတစ္ ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကေတာ့ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးမ်ား ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အေတြ႕အႀကံဳ ေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ သတင္းစာပညာ ဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ဖို႔ပဲ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားစြာ
ညိဳသစ္ငယ္
