ဒီတစ္ပတ္မွာေတာ့ အယ္ဒီတာ့ ဘဝမွာ အခက္ခဲဆုံးအခ်ိန္ေတြ၊ စာ ေပျဖတ္သန္းမႈတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ စံ ထားရတဲ့ အယ္ဒီတာေတြနဲ႔ စာေပ အႏုပညာ စံထားရတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရႊမႏၲေလး ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာသိုက္ ထြန္းသက္ရဲ႕ အေျဖစကားမ်ားကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပလိုက္ရပါတယ္။
အယ္ဒီတာ့ပညာ မသိ၊ မတတ္ ဘဲ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ စကားေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ အဲဒီ စကားအေပၚ ဆရာဘာေျပာခ်င္ပါ သလဲ။
အယ္ဒီတာပညာမသိဘဲ မ တတ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဂ်ာနယ္ ေရစီးထဲ ခုန္ခ်ခဲ့တာပဲ။ အယ္ဒီတာ ျဖစ္ထုိက္၊ မျဖစ္ထုိက္၊ အယ္ဒီတာ အရည္အခ်င္းရွိမရွိဆိုတာက စာဖတ္ သူေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာသမားေတြက ဆံုးျဖတ္သြား တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္က မ်ဳိးဆက္ကလည္း သူတို႔ဆရာတကယ္ တတ္သလား၊ မတတ္သလားဆုိတာ သိၾကပါတယ္။ တိုက္ထုိင္အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ သင္ တန္းမရွိဘူး။ ဒီပလိုမာလက္မွတ္ေပး ၿပီး ထုိင္ခုိင္းလို႔လည္း မရဘူး။ သာ သနာေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္း ႀကီးသင္တန္းဆိုတာရွိတယ္။ တုိက္ ထိုင္ အယ္ဒီတာသင္တန္းဆိုတာ လည္း မရွိဘူး။ သင္တန္းလက္မွတ္ ရမွ အယ္ဒီတာလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ မူ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေပအေတြ႕အႀကံဳ ရွိရမယ္။ ေအာက္ေျခကေန တက္ လာရမယ္။ ဒီေန႔ သတင္းစာတုိက္ ႀကီးေတြရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တခ်ဳိ႕ဟာ သတင္းစာလုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳကို ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္လာခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ပညာဆုိတာက ဘယ္ေတာ့မွျပည့္စံုတယ္မရွိဘူး။ အ ေတြ႕အႀကံဳေတာ့ ရွိရမယ္။ မျပတ္ ေလ့လာ အားထုတ္ေနရမယ္။
ဆရာ့ အယ္ဒီတာ့ ဘဝမွာ အ ခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြက ဘာေတြလဲ။ အခက္အခဲေတြကို ဘယ္လုိေက်ာ္ ျဖတ္ခဲ့သလဲ ဆရာ။
ဒီေမးခြန္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အယ္ဒီတာလုပ္ တဲ့ ဂ်ာနယ္က မႏၲေလးၿမိဳ႕ကေန ထုတ္ေဝတာပါ။ ရန္ကုန္စာေပစိစစ္ ေရးကို စာမူၾကမ္း႐ုံးတင္ဖို႔ကစၿပီး အႏုပညာသတင္းေတြ ရရွိေရးက အစ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါ တယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြစာမူၾကမ္း လုိက္ရတာလည္း အေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အခက္ခဲဆံုးက ႏုိင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေထာင့္ေထာက္ ၾကည့္ေန တာ ခံရတာပါပဲ။ တစ္ခုတည္းေသာ ပုဂၢလိက ဂ်ာနယ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အခါ အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားတာခံရ ေတာ့မယ့္အတုိင္း ၿခိမ္းေျခာက္ခံရပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဒီဂ်ာနယ္ကို အ သက္ဆက္ရွင္သန္ေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အမွီျပဳတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ လည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္က လည္း ၁၄ ႏွစ္လံုးလံုး ထုတ္ေဝသူ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးထုတ္၊ စီမံအုပ္ ခ်ဳပ္သူက သတ္သတ္ရွိတယ္။ သူ ေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ရန္ရွာခံရတယ္။ ေျဖရွင္းရတယ္။ နားလည္မႈရသြား တယ္။ နားလည္မႈ ယူလုိက္တာ မ ဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ာ နယ္တစ္ေစာင္ကို ႐ုိး႐ုိးသားသားပဲ လုပ္ကိုင္ေနတာပါ။ စာေပစိစစ္ေရး ခြင့္ျပဳထားတာထက္လည္း ပိုထည့္ လို႔ မရပါဘူး။ ဆုိရရင္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ သူတို႔ ရန္သူလို မျဖစ္ေအာင္ ေတာ့ ေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ႀကီး ေပါင္းဖက္ခဲ့တာ မဟုတ္ ေၾကာင္း သက္ေသျပစရာေတြ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ အၿမဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္သူရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားကို ဆန္႔ က်င္ၿပီး သူတုိ႔အာေဘာ္ေတြပါမ သြားေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားထုတ္ ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ခက္ခဲပါတယ္။ မႏၲေလးက ရန္ကုန္မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသ မီးတစ္ေယာက္ လမ္းေပၚေတြ႕ရင္ လွည့္ၾကည့္ခ်င္မွေတာင္ ၾကည့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝန္ႀကီးအဆင့္ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ လည္း သူ႔လမ္းသူသြား သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ မႏၲေလးလိုေနရာမွာ ေတာ့ မတူဘူး။ အရာရာေစာင့္ၾကည့္ခံခဲ့ ရတယ္။ စြက္ဖက္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၂ဝ၁ဝ မတုိင္မီအထိ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။
ဆရာ့စာေပျဖတ္သန္းမႈတစ္ ေလွ်ာက္လံုးမွာစံထားရတဲ့ အယ္ဒီ တာမ်ားနဲ႔ စာေပအႏုပညာစံထား ရတဲ့ မဂၢဇင္းမ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပေပးပါဆရာ။ ဘာေၾကာင့္ စံ ထားရတယ္ဆုိတာလည္း ရွင္းျပေပး ေစလိုပါတယ္။
ဒီေမးခြန္းေျဖရင္ ရွည္သြားႏုိင္ သလို ဘယ္ေလာက္ေရးေရး ျပည့္စံု မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ေတြ တန္း စီရြတ္ျပရင္လည္း အရွည္ႀကီးျဖစ္လိမ့္ မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်န္သြားပါဦးမယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းမွသည္လုိ႔ပဲ ဆုိ ၾကပါစို႔။ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးတခ်ဳိ႕ က သတင္းစာ သီလအလြန္ေကာင္း ပါတယ္။ အၿမဲတမ္းမွန္တဲ့ဘက္က ရပ္တည္ၿပီး မေၾကာက္မရြံ႕ေျပာတတ္ ေရးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာ ေရာင္းေကာင္းေအာင္ မေရးသင့္က မေရးဘူး။ မထည့္သင့္က မထည့္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က သတင္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲတမ္းဆာေလာင္ေနတယ္။ က်ား ကုတ္က်ားခဲ သတင္းလိုက္ရဖုိ႔ အၿမဲ တမ္းအဆင္သင့္။ သူစိတ္ဝင္စားတဲ့ သတင္းဆုိရင္ ထည့္တာပဲ။ သူတို႔က လည္း ဘာကိုမွ် မေၾကာက္တတ္ဘူး။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ လူထုဦး လွ၊ လူထုေဒၚအမာလို ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးေတြကိုလည္း သတင္းစာ သီလေၾကာင့္ စံနမူနာထားတယ္။ သတင္း မုဆိုးႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ မိုးႀကိဳး ဦးအုန္းခင္၊ ေၾကးမံုဦးေသာင္း၊ အ ေထာက္ေတာ္လွေအာင္တို႔ကို ႀကိဳက္ တာက တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ဆရာႀကီး ေရႊ ဥေဒါင္းရဲ႕ ေခါင္းႀကီးေတြ၊ ဦးသိန္း ေဖျမင့္၊ အိုးေဝဦးညိဳျမ၊ ဆရာဇဝန၊ ဆရာတက္တိုး၊ စိန္ခင္ေမာင္ရီ၊ ေၾကးမံုႀကီးေမာင္း လူထုစိန္ဝင္းတို႔ရဲ႕ သတင္းစာေဆာင္းပါးေတြ။ အဲဒါ ေတြ စြဲလမ္းခဲ့လုိ႔ အဲဒီဆရာႀကီးေတြကို လည္း ‘စံ’အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံပုိင္သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ျပည္သူဘက္မ်က္ႏွာ မူၿပီး သတင္းစာသမားေကာင္းတစ္ ေယာက္ဟာ ဘာဆိုတာ လမ္းျပခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ျဖစ္ ပါတယ္။
စာေပမဂၢဇင္းေတြ ဘက္ေျပာ ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႐ႈမဝနဲ႔ မိုးေဝပါပဲ။ ႐ႈမဝဦးေက်ာ္၊ ဆရာတင့္တယ္တို႔ ေခတ္ကေန ဆရာေမာင္ျမင့္ျမတ္၊ ဆရာေမာင္ေဆြတင့္တို႔ ေခတ္အထိ ႐ႈမဝမူကို ထိန္းသိမ္းၿပီး စာေပအႏု ပညာလက္ရာေျမာက္တဲ့ ဝတÄဳေတြ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့တဲ့ ႐ႈမဝ၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ ေခတ္၊ ဆရာေအာင္ေမာ္၊ ဆရာညိဳ သစ္၊ ဆရာသန္းအုန္းတို႔ ေခတ္မိုးေဝ မဂၢဇင္း၊ မိုးေဝပထမေခတ္မွာ မိုးေဝ ကဗ်ာေခတ္ႀကီး ဟုန္းဟုန္းထခဲ့တယ္။ ဆရာေအာင္ေမာ္တို႔ ဆရာညိဳသစ္ ဆရာသန္းအုန္းတို႔ေခတ္မွာ စာေပ မဂၢဇင္းပီသမႈကို ျပသႏုိင္ခဲ့တယ္။ ယံု ၾကည္ခ်က္နဲ႔ အႏုပညာကို အခ်ဳိးက် မွ်တေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ႐ႈမဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာမ်ားနဲ႔ မိုးေဝ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားဟာ ကြၽန္ ေတာ္ ေလးစားတဲ့ အယ္ဒီတာမ်ားျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေပဖူးလႊာ၊ မေဟသီ ေရာင္းေကာင္းတဲ့ ကာလ။ ဒီမဂၢဇင္းႏွစ္ေစာင္စလံုးကို သေဘာ က်တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမ်ားဆံုးထိ ေတြ႕ဆက္ဆံရတဲ့ ဆရာဦးခင္ေမာင္ ျမင့္ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို သ ေဘာက်ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ မာန္မာန ကင္းမႈ၊ ကိုယ္ရည္မေသြးတတ္မႈနဲ႔ လို အပ္ရင္ ျပတ္သားခုိင္မာမႈေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဆရာျမတ္သစ္နဲ႔ ဒဂုန္၊ ဆရာခ်စ္ဦး ညိဳနဲ႔ သဘင္၊ ဆရာတင္ကိုေအာင္နဲ႔ ဟန္သစ္၊ ဆရာဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္အ ျမဳေတ၊ေရႊအျမဳေတ၊ ဆရာအဝကြၽန္း ခ်စ္ေမာင္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ ဆရာ ၿငိမ္းေအးအိမ္၊ ဆရာမ်ဳိးျမတ္သူ တုိ႔ရဲ႕ သရဖူ၊ ဆရာေမာင္စိမ္းနီရဲ႕ ပိ ေတာက္ပြင့္သစ္၊ ဆရာေက်ာ္စိန္မင္း နဲ႔ ဆရာခ်စ္ဝင္းေမာင္တို႔ရဲ႕ ရနံ႔သစ္၊ ဆရာေမာင္ေသြးသစ္ရဲ႕ စာေပဂ်ာ နယ္၊ ဆရာေအာင္စိုးသူရဲ႕ စတုိင္ သစ္၊ ဆရာျမတ္ခုိင္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ၊ မႏၲ ေလးဂ်ာနယ္၊ ႐ုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ ဆရာ ေမာ္လင္းရဲ႕ Beauty။
ဆရာခြန္ဂ်ာမႈိင္းနဲ႔ ရင္ခုန္ပြင့္ စတဲ့စတဲ့ အဲဒီေခတ္က အၿပိဳင္အဆုိင္ ဖူးပြင့္ၾကတဲ့ မဂၢဇင္းမွန္သမွ် သေဘာ က်သလို အယ္ဒီတာတုိင္းကို ေလး စားပါတယ္။ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ေဆြ ဦးရဲ႕ စံပယ္ျဖဴနဲ႔ ဆရာမႀကီးကလ်ာ (ဝိဇၨာ/သိပၸံ)ရဲ႕ ကလ်ာမဂၢဇင္းမ်ား လည္း ပါေပသေပါ့။ ဆရာမႀကီးမ်ား ကိုလည္း အထူးေလးစားခဲ့သေပါ့။
ေလးစားစြာ
ညိဳသစ္ငယ္
