ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းမွာ ဘာသာစကား ေဆာင္းပါးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ေရးၿပီးေသာအခါ စိတ္ကူးတစ္ မ်ဳိးေပၚလာပါသည္။ ျမန္မာစာေပထဲ က ေမတၱာဘဲြ႕မ်ားကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ ရန္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းႏုိးရာရာစာ ေပမ်ားထဲက ေမတၱာတရားကို အရင္းခံေသာျဖစ္ရပ္မ်ား၊ အမူအရာ မ်ားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေရးၾကည့္လွ်င္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းမည္ဟု သေဘာရသည့္အတြက္ ပုဂံေက်ာက္ စာမ်ားကစ၍ စကားေျပမ်ား၊ ပ်ဳိ႕ မ်ား စသည္တုိ႔မွ ေမတၱာအရင္းခံ ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ပံုေဖာ္ေရး သားပါသည္။ ပုဂံက်စြာမင္းႏွင့္ မိေထြးေတာ္တို႔ အတုံ႔အျပန္ထား ေသာ ေမတၱာအေၾကာင္းကစ၍ က်စြာမင္းႀကီး၊ ရွင္ဒိသာပါေမာကၡ၊ နရသီဟပေတ့ႏွင့္ ေစာလံု၊ ပင္းယဥ ဇနာႏွင့္ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ၊ ရာဇာဓိ ရာဇ္ႏွင့္ လဂြန္းအိမ္၊ ဗညားႏြဲ႕ႏွင့္ အထိန္းေတာ္ မုိးအဲေလာ၊ ဆင္လိမၼာ ဗကမတ္ႏွင့္၊ ဆင္ဦးစီးငပ်ံ၊ မင္းေခါင္ ႏွင့္ ငခင္ဘ၊ မင္းေခါင္ႏွင့္ ရွင္ သိဒၶတ္စသည္တို႔၏ ေမတၱာသ႐ုပ္ကို ေဖာ္က်ဴးသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရး သားပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ားကို လင္းဦးတာရာစာေပမွ ကိုမ်ဳိးက စုစည္းၿပီး ၁၉၉၇ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ ေဝသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေမတၱာႏွလံုး သားပံုရိပ္မ်ား နာမည္ေပးလိုက္ပါ သည္။ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကို မူတည္ေရး ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရာဇာဝင္၊ အေရးေတာ္ပံုတို႔ကို အမ်ားဆံုးကိုး ကားခဲ့ပါသည္။
ထုိကာလအတြင္း စာေပ၏ နယ္ပယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ‘စာေပဟူ သည္ေရးသားပံုႏွိပ္ထားေသာ စာ အားလံုးျဖစ္သည္’ဟူသည့္ အယူအ ဆကို ေဆြးေႏြးသံုးသပ္သည့္ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး ကို စာေပသမုဒၵရာ၌ လက္ပစ္ကူး ျခင္း ဟု နာမည္ေပးထားရာ အား မာန္သစ္စာေပမွ ဆရာခြန္ဂ်ာမႈိင္းက ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္း ထုတ္ေဝရန္ စာမူေတာင္းေသာအခါ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ စာ ေပသေဘာတရားႏွင့္ ရသဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္း၍ ထုိအ မည္ႏွင့္ပင္ စာအုပ္ထုတ္ရန္ စီစဥ္ ေပးလိုက္ပါသည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ စာအုပ္ထြက္လာပါသည္။ မွတ္မွတ္ ရရ ထုိႏွစ္မွာပင္ စကားသမုဒၵရာ စာ သမုဒၵရာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္စာ အုပ္တစ္အုပ္ထြက္သည့္အတြက္ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ‘စကားသမုဒၵ ရာနဲ႔ စာေပသမုဒၵရာဆိုေတာ့ သမုဒၵ ရာ ၂ စင္းေပါ့’ဟု ေျပာၾကသည္ကို မွတ္မိေနပါသည္။
ထိုအခ်ိန္အထိ ကြၽန္ေတာ္ သည္ စကားေျပအေၾကာင္း၊ ဘာသာ စကားအေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္း စသည့္ စာထဲေပထဲက အေၾကာင္း မ်ားကို အေရးမ်ားခဲ့ပါသည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္ သာယာေရးအဖဲြ႕က ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ မဂၢဇင္း (ေနာင္ၿမိဳ႕ေတာ္မဂၢဇင္း ဟု နာမည္ေျပာင္းသည္) ထုတ္ေဝေနပါ သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္မဂၢဇင္းမွာလုပ္ေနေသာ တပည့္ေမာင္ေဇာ္လင္းက သူတို႔မဂၢ ဇင္းကို စာမူေပးရန္ လာေတာင္း သည္။ လစဥ္သူလာယူပါမည္ဟု ေျပာသည္။
‘ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္’ ဆုိ ေသာ မဂၢဇင္းနာမည္ကို ျမင္လိုက္ သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္မွာ စၿပီး အေျခခ်ေသာ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဝန္းက်င္ကာလဆီသို႔ ေရာက္သြားပါ သည္။ ရန္ကုန္ကို စေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကစ၍ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကိုေရးရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုလည္း စိတ္ကူးေပၚ လာပါသည္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလျဖစ္ သည့္အတြက္ ရန္ကုန္ ေရာက္လာ သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္ ပါၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ‘ႏွစ္ေလးဆယ္ ေက်ာ္က သ႐ုပ္ေဖာ္ကြက္ကေလး မ်ား’ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ရန္ကုန္ ေရာက္စႏွစ္မ်ားအေၾကာင္း ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္စတင္ေရးလိုက္ပါသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ဘဝ ရန္ကုန္ေရာက္စအခ်ိန္ကစ၍ ျဖတ္ သန္းခဲ့ရေသာ မူလတန္း၊ အလယ္ တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝမ်ား၊ တကၠသိုလ္မွာ ၄ ႏွစ္တက္ရ သည့္ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ဘြဲ႕ရၿပီး တကၠသိုလ္ဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းရ ေသာ အေတြ႕အႀကံဳ ဇနီးႏွင့္လက္ ထပ္ၿပီး ဘဝကို႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း အသက္ ၄ဝ အရြယ္မွာ သမီးကေလး ဖြားျမင္ပံု၊ ကြၽန္ေတာ္၏ ပထမဆံုး စာအုပ္ျဖစ္ေသာ စကားေျပသေဘာ တရား၊ စကားေျပ အတတ္ပညာ ေပၚထြက္လာပံုအထိ ဘဝျဖစ္ရပ္မ်ား ကို တစ္လၿပီးတစ္လ ေရးသားခဲ့ ပါသည္။ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္တြင္ ရာျပည့္ စာအုပ္တုိက္က တပည့္ျဖစ္သူကို ဦးၫြန္႔က ထိုစာမူမ်ားကို စုစည္း၍ စာအုပ္ထုတ္ေသာအခါ စာအုပ္ နာမည္ကို ႏွစ္ေလးဆယ္ဘဝ မွတ္ တုိင္မ်ား ဟု နာမည္ေပးလုိက္ပါ သည္။ စာအုပ္အမွာစာတြင္ ”ကြၽန္ ေတာ္၏အေတြ႕အႀကံဳသည္ မိမိ ဘဝတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အတြက္ အားထုတ္ေသာ လူငယ္တစ္ ေယာက္၏ အေတြ႕အႀကံဳအျဖစ္ ပံု ေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ခံယူပါသည္။ အကယ္၍ လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဤစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ စာေပ ကို အေဖာ္ျပဳလိုစိတ္၊ စာႀကိဳးစား လိုစိတ္မ်ားထက္ သန္လာသည္ဆို ပါအံ့။ ဤစာအုပ္ျဖစ္လာသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးရက်ဳိးနပ္ၿပီဟု ခံယူပါသည္”ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ့္ ရည္ ရြယ္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ဆင္း ရဲခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ မိဘမဲ့လူငယ္ဘဝတြင္ ‘ပညာသည္သာ အားကိုးရာ’ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို အေလးအနက္ခံယူၿပီး စာႀကိဳးစားခဲ့သည့္အတြက္ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳကို စာဖတ္သူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို ေဝမွ် ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရးရ က်ဳိးနပ္ပါသည္။ စာဖတ္သူအမ်ားက ႏွစ္သက္လက္ခံေၾကာင္း တံု႔ျပန္ၾက သည္။ မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ရသည့္ အခ်က္မွာ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္သည္ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္အတြက္ အမ်ဳိးသားစာ ေပဆု (စာပေဒသာဆု)ခ်ီးျမႇင့္ခံရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ ေတာ္သည္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ျမန္မာ စာဌာနတြင္ ပါေမာကၡဌာနမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနပါၿပီ။
အမွတ္တရစကားတစ္ခြန္းကို သတိရပါသည္။ ကိုယ္ေတြ႕အေတြ႕ အႀကံဳဟုဆုိရမည္။ ထုိေဆာင္းပါးမ်ား ကို မဂၢဇင္းမွာ စေရးေသာအခါ ခင္ မင္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ”ခင္ဗ်ား လူနဲ႔တူလာ ၿပီဗ်”ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာအား ရေျပာသည္။ ”အရင္က ခင္ဗ်ား ေရး တဲ့စာေတြက စာထဲက အေၾကာင္း ေတြ မဟုတ္လား။ အခုေရးတာက လူအေၾကာင္းေတြဆုိေတာ့ အသက္ ဝင္တာေပါ့ဗ်ာ”ဟု ရွင္းျပပါသည္။ သူ႔ကို မ်ားစြာေက်းဇူးတင္ပါသည္။
၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေက်ာ္ကာလ တြင္ ျမဝတီမဂၢဇင္းတိုက္မွ အယ္ဒီ တာတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး သူကိုင္ေနေသာ တို႔ ေက်ာင္းသားစာေစာင္မွာ ျမန္မာစာ အေရးအသားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္းပါးမ်ား လစဥ္ေရးေပးဖို႔ တုိက္တြန္းသည္။ ပံုေသေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးရန္ စိတ္ကူးၿပီး ျမန္မာစာတတ္ေစ ခ်င္လြန္းလို႔ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ လစဥ္ေဆာင္းပါးေရးသည္။ ထို ေခါင္းစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ က ျမဝတီမဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ဖတ္ရ ေသာ ဆရာေမာင္သုတ၏ ျမန္မာစာ ျမႇင့္ခ်င္လြန္းလို႔ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္ေက်ာင္း သားမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ျမန္မာ စာအေရးအသားဆုိင္ရာ ေဆာင္စရာ ေရွာင္စရာမ်ားကို ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု မွန္ကန္ ေရးကစ၍ စကားအသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ဝါက်ဖဲြ႕ထံုး မွန္ကန္ေရးကို သာဓက မ်ားျဖင့္ ေဆြးေႏြးေသာေဆာင္းပါး မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုိ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းေသာ တို႔ေက်ာင္းသား အယ္ဒီတာမွာ ယခုMyanmar Heritage စာေပတုိက္မွ ဦးျမင့္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္တြင္ ထုိ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ငယ္ေပါင္းႀကီး ေဖာ္ျမန္မာစာႏွင့္ စာအေရးအသား ျပႆနာမ်ား အမည္ျဖင့္ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္တြင္ ေကာင္းသန္႔စာေပကထုတ္ ေဝပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
