မဟာရန္ကုန္ရဲ႕ အထင္ကရၿမိဳ႕ နယ္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ အထက္ပါ ဘသံုးလံုးတီးေဟာက္လို႔ ေခၚေလ့ရွိ ၾကတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိေနတာကို စာဖတ္သူသိပါရဲ႕လား။ ဘသံုးလံုးတီးေဟာက္ဆိုတာက တရားဝင္နာမည္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိနဲ႔ ဆိုင္မွာ လာထိုင္ရင္း ဖုန္းကိုပဲ တပြတ္တည္း ပြတ္ေနတတ္တဲ့ ဂ်ေလဘီလူငယ္ တစ္ေယာက္က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့တဲ့ နာမည္။ ဆိုင္ရဲ႕တရားဝင္ နာမည္က ေတာ့ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရး’ကဖီးတဲ့။
ဆိုင္တည္ေနရာက ေစ်းနဲ႔မနီး မေဝးဆိုေတာ့ စားသံုးသူ စည္ကားမွာ ပဲလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ မထင္နဲ႔။ ေစ်းႀကီးၿပီး လက္ဖက္ရည္ညံ့လို႔ ေဖာက္သည္ေတြ ေျပာပေလာက္ ေအာင္ မရွိဘူး။ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းႀကိဳက္တဲ့သူဆို အဲသည္ဆိုင္ ကို တစ္ခါလာမိတာနဲ႔ ”တစ္ခါဆက္ ဆံ ဆယ္ခါလန္” ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ သြားေရာ။ အသန္႔ႀကိဳက္တဲ့သူဆို လည္း အဲသည္ဆိုင္ကို ”ဒိုးဆလမ္၊ တင္းဆလမ္’ပဲ။ စားပြဲထိုးကေလး ေတြက ညစ္တီးညစ္ပတ္နဲ႔ကိုး။
‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရး’ကို စေနေန႔မနက္ တိုင္း မပ်က္မကြက္ ဆက္ဆက္လာ ေရာက္ၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕ၾကတဲ့ အုပ္စုတစ္ စုကေတာ့ရွိတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ ေယာက္ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ အားလံုး အသက္ ၆ဝ အထက္၊ ၇ဝ တန္း၊ ၈ဝ တန္းအဘိုးႀကီးေတြ။ အၿငိမ္းစား ဝန္ ထမ္းေတြမ်ားတယ္။ ေခါင္းျဖဴႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ မယားေစ်းေရာင္း တာကို ထိုင္စားလာရင္း အဂၢိရတ္ ဆရာေယာင္ေယာင္၊ ေဆးဆရာ ေယာင္ေယာင္နဲ႔ ေယာင္စိန္ႀကီး။
အဲသည္ေခါင္းျဖဴႀကီးနဲ႔ ေဘး ခ်င္းကပ္ ထိုင္တတ္တဲ့ အဘိုးႀကီး ကလည္း ေခါင္းျဖဴႀကီးပဲ။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ဆံပင္ေတြက တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴ တာမဟုတ္ဘူး။ ကြက္က်ားျဖဴၿပီး မျဖဴတဲ့ဆံပင္ေတြက ျဖဴေၾကာင္ ေၾကာင္၊ ဝါဖန္႔ဖန္႔နဲ႔ ေျပာင္းဖူးေမြး ေရာင္ ေပါက္ေနတာ။ ေျပာၾကတာ ကေတာ့ အဲသည္အဘိုးႀကီးဟာ ဆံ ပင္ျဖဴကို နက္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေဖာ္စပ္တဲ့ ေဆးေတြဆိုးရာက ဓာတ္မတည့္ေတာ့ဘဲ အခုလိုေၾကာင္ ေၾကာင္က်ားက်ားေတြ ျဖစ္ကုန္တာ တဲ့။ သူက ႏွစ္ ၄ဝ ေလာက္ သက္ တမ္းရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ပင္နီေရာင္တက္ထ ရက္တိုက္ပံုႀကီးကို စေနေန႔တိုင္း ဝတ္ဝတ္လာတယ္။ တိုက္ပံုအက်ႌရင္ ဘတ္ အိတ္ကပ္မွာလည္းအေပါစား ေဘာပင္သံုးေခ်ာင္းေလာက္ ခ်ိတ္ ထားတတ္ေသးတာ။ ေဘာပင္ေတြက လည္း မင္လိုက္မမွန္တဲ့ အစုတ္ ေတြပါ။
က်န္တဲ့အဘိုးႀကီးေတြရဲ႕ ဥပဓိ ႐ုပ္ကေတာ့ သိပ္မထူးျခားပါဘူး။ မ်က္မွန္ႀကီးေတြ တပ္ၾကလို႔။ လြယ္ အိတ္ႀကီးေတြ လြယ္ၾကလို႔။ တစ္ ေယာက္က ကြမ္းဝါးရင္း တံေထြး တဗ်စ္ဗ်စ္ေထြးလို႔။ တစ္ေယာက္က မီးေသေနတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္တိုႀကီးခဲ လို႔႔။
သူတို႔ကို ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ေတြမ်ား မွတ္ၾကလဲ။ ေလွ်ာ့မတြက္ၾကနဲ႔ေနာ္။ သူတို႔က စာေပသမားႀကီးေတြခင္ဗ်။ ကေလာင္နာမည္အသီးသီးရွိၾကတဲ့ ဝါရင့္စာေရးဆရာႀကီးေတြ။ တစ္ ေခတ္တစ္ခါက ”စာေပလုပ္သား အဖြဲ႕’ဆိုတာရွိခဲ့ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ အဲသည္ကတည္းက သူတုိ႔ဟာ စာေပ လုပ္သားႀကီးေတြ Literature For People ‘စာေပသည္ ျပည္သူ႔ အတြက္’ ျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ေၾကြးေၾကာ္သံကိုလည္ေခ်ာင္းကြဲ မတတ္ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ။
သူတုိ႔ေခတ္ သူတို႔အခါတုန္းက လည္း သူတို႔ဟာ ေရွ႕တန္းကို မေရာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ တျခားသူမ်ား လို ‘အံုးအြမ္ အံုးအြမ္’ လုပ္ခဲ့ၾကေပ မယ့္ သူတုိ႔တစ္ေတြ ေနရာေကာင္း မရခဲ့ၾက။ အဆီအအိမ့္ မစားခဲ့ၾကပါ ဘူး။ သူတုိ႔က လူကံုထံဆိုတဲ့ ‘ဂုဏ္’ ထက္ ‘စာေရးဆရာ’ဆိုတဲ့ ‘ဂုဏ္’ကို ပိုၿပီး မက္ေမာလာၾကေပသကိုးဗ်။ စာေပကို အ႐ူးအမူး ခ်စ္ေသာ စာေပသမားႀကီးမ်ားအျဖစ္ သူတုိ႔ ကိုယ္သူတုိ႔ သတ္မွတ္ဂုဏ္တင္ထား ၾကေလတယ္။
သို႔ေသာ္ သည္အဘိုးႀကီးေတြ လြဲသြားတာကေတာ့ သူတို႔ဟာ ဂႏၶဝင္စာဆိုအေက်ာ္ အရွင္မဟာ ရ႒သာရရဲ႕ ‘စု၊ တု၊ ျပဳ’ က်င့္စဥ္နဲ႔ ေသြဖည္သြားခဲ့ၾကတာပါပဲ။ သူတုိ႔ ဟာ စာေပကို မိခင္ဘာသာအရင္း အျမစ္ကစၿပီး (စုေဆာင္း သိုမွီး) ရမယ့္ သီလ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး ျမန္မာေခတ္ ေပၚဝ’တၳဳကို ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္း ေရး မွန္းမသိၾကဘူး။ ပထမဆံုး ျမန္မာ ေခတ္ေပၚဝ’တၳဳရွည္ ‘ေမာင္ရင္ေမာင္၊ မမယ္မ’ကို ေရးတဲ့သူ ဂ်ိမ္း(စ္)လွေက်ာ္ ကိုေတာင္မသိဘဲ သူတုိ႔ထဲက ေခါင္း ျဖဴတစ္ေယာက္က လူထူထူရွိရင္ …
”ဆရာႀကီး ဂ်ိမ္းဘေက်ာ္ရဲ႕ ေမာင္ရွင္ေမာင္၊ မမယ္ဝ ဝတၳဳမ်ိဳး ဒီေခတ္မွာ ဘယ္သူမွ မေရးတတ္ၾက ဘူး”လို႔ဆိုၿပီး တလြဲတေခ်ာ္ ေလွ်ာက္ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေနတာ။ ပိုဆိုးတာက ကုန္းေဘာင္ေခတ္တုန္း က စေလဦးပုည နဲ႔ ေညာင္ပင္သာ ဦးပုည ဆိုတဲ့ စာဆိုႏွစ္ဦး ရွိမွန္းမသိ ဘဲ စေလဦးပုညနဲ႔ ေညာင္ပင္သာ ဦးပုညတို႔ဟာ တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ဇြတ္ျငင္းတဲ့သူက ရွိေသး။
သူတုိ႔ဝိုင္းမွာ ေဆးျပင္းလိပ္ခဲတဲ့ အဘိုးႀကီးကလည္းတစ္မ်ိဳး။ ဘာကိုမွ ေလ့လာဆည္းပူးမႈမရွိဘဲ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တစ္ဖက္သတ္ ရမ္း ေျပာခ်င္ေျပာေနတာ။
”ဆရာႀကီး လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး ဆံုးပါးသြားကတည္းက ျမန္မာကဗ်ာေတြလည္း ေသသြားၿပီ”
”အခုေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြျဖစ္ တဲ့ ေမာ္ဒန္တို႔၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္တို႔၊ ဘာတို႔ညာတို႔ကိုေကာ ဘယ္လိုလုပ္မ လဲ”လို႔ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က ျဖတ္ေမးေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္အဘိုး ႀကီးက..
”အဲသည္ဟာေတြက ကဗ်ာ လကၤာနယ္ပယ္မွာ အက်ံဳးမဝင္ဘူး။ စာပ်က္စာပဲ့ေတြခ်ည္းပဲ”လို႔ ေအာ္ တယ္။
ေဆးျပင္းလိပ္ အဘိုးႀကီးက အာေပါင္အာရင္း အာသန္ေနတာ။ သူက တင္မိုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္ မဖတ္ဖူးဘူး။ တင္မိုးရဲ႕ နာမည္ႀကီး ကဗ်ာ ‘ဧည့္သည္ႀကီး’ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ ‘ေဆး လိပ္လည္းတို ေနလည္းညိဳၿပီး ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ’ဆိုတဲ့မဟာ စာရင္း ဝင္ သံုးေၾကာင္းကဗ်ာတို႔ကေလးေပါ့။
အဘိုးႀကီးေတြထဲက မ်က္လံုး ျပဴးျပဳး ေရွ႕သြားေလးေတြ က်ိဳးေနတဲ့ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ဝ’တၳဳတိုေတြကို ေလွ်ာက္ေဝဖန္တတ္တယ္။ ခက္တာ က သူဖတ္တဲ့ ဝ’တၳဳတိုေတြက သာဓု၊ သုခ၊ ညာဏေခတ္က ဝ’တၳဳတိုေတြ ခ်ည္း။
”ဆရာႀကီးေတြက ဝ’တၳဳတိုအရာ မွာေတာ့ ခ်န္ပီယံေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီေခတ္ကေလာင္ေတြ ေတာ္တယ္ဆို တာ ေရွးဆရာႀကီးေတြ ည့ံသေလာက္ ပဲရွိတယ္”လို႔ သူက အၿမဲေကာက္ခ်က္ ခ်တတ္တယ္။
”ဒီေခတ္ဝ’တၳဳတိုမွာ အေတာ္ ဆံုးကေတာ့ ၾကက္ကေလးဆိုတဲ့ စာ ေရးဆရာပဲ”လို႔ ရမ္းသမ္းေျပာတဲ့ အဘိုးႀကီးကို ေနာက္တစ္ေယာက္က…
”ၾကက္ကေလးမဟုတ္ပါဘူး။ ၾကပ္ကေလးပါ”လို႔ အမွားဝင္ျပင္ ေပးရတာလည္း ရွိတယ္။ ေခါင္းျဖဴ ႀကီးက လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး စာေရး ဆရာ ၾကပ္ကေလးရဲ႕ ကေလာင္ခြဲ ဟာ ‘နႏၵသူ’လို႔ ေျပာရမွာကို မွားၿပီး ”ဆရာႀကီး ၾကပ္ကေလးရဲ႕ ကေလာင္ခြဲက သီဟသူတဲ့။ ဘဝသ ႐ုပ္ေဖာ္ ဝ’တၳဳရွည္ႀကီးေတြ ေရးတာ ေပါ့”လို႔ တလြဲတေခ်ာ္ အလြဲလြဲ အမွားမွား ေျပာေနၾကျပန္တယ္။ နႏၵ သူက ရာဇဝင္းဝ’တၳဳေတြ ေရးတာ။
အဲသည္ ”အိုပယ္”စာေရးဆရာ ေဟာင္းႀကီးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္အကန္႔ ေတြပ်က္ၿပီး စာေပဖန္တီးမႈ အားနည္းလာတဲ့အတြက္ မည္သည့္ စာနယ္ဇင္းတိုက္က မည္သည့္ ခပ္ညံ့ ညံ့အယ္ဒီတာမွ အိုပယ္ႀကီးေတြကို မသံုးေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ဟာ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွာ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးတဲ့ ေနာက္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဘာရာထူးမွ မရွိေတာ့တဲ့ နန္းတြင္း က ရာထူးနိမ့္ မင္းမႈထမ္းေဟာင္း ေတြနဲ႔ တူေနၾကၿပီ။ အေရးမပါတဲ့ ေနရာမွာ ေနခဲ့ရတဲ့သူတို႔ရဲ႕ နန္းတြင္း ေခ်ာင္က်က် ဘဝေတြကို ျပန္လြမ္း ေနၾကပံုပါပဲ။
ဂ်ေလဘီလူငယ္ကေလးက (ေဘးထိုင္၊ ဘိုင္က်၊ ဘုေျပာ)တဲ့ စာေရး ဆရာအိုႀကီးေတြကို ရည္ၫႊန္း ၿပီး (ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကဖီး)ကို (ဘသံုးလံုး တီးေဟာက္)လို႔ နာမည္ေျပာင္းေပး လိုက္တာ။ ဂ်ေလဘီေကာင္ကေလး လည္း ဒီလိုဖုန္းပြတ္ေနပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေနာင္ တစ္ေန႔မွာ ဘသံုးလံုး ဂိုဏ္းဝင္တစ္ ေယာက္ ျဖစ္လာဖုိ႔ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ (ဘုရား၊ ဘုရား၊ ဘုရား)
ၾကဴးႏွစ္
