စာေပဝါသနာတည္းဟူေသာ ‘ပိုး’သည္ ကြၽန္ေတာ့္ထံ ဘယ္အခ်ိန္ ကာလအတိအက်၌ ဘယ္ပံုဘယ္ နည္းဝင္ေရာက္တြယ္ကပ္ခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာတတ္ပါ။ ထို ‘ပိုး’ ဝင္ေရာက္တြယ္ကပ္ၿပီဆိုကတည္းက ကြၽန္ေတာ္သည္ မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြး တိုင္း ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ေတာ့။ တစ္စံု တစ္ရာေသာ ျပင္ပဝိညာဥ္တစ္ရပ္ ပူးကပ္ျခင္း ခံေနရသည္။ ထူးျခား လူသားျဖစ္သြားရၿပီ။ အေခၚအေဝၚ ပညတ္ကေလးကေတာ့ လွပါရဲ႕။ စာေပဝါသနာရွင္တဲ့။
စာေပဝါသနာရွင္ ျဖစ္ေန႐ံုျဖင့္ ျပႆနာမရွိေသးပါ။ ၁၂/၁၃ ႏွစ္ အရြယ္ လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္ၿပီဆိုကတည္း က ကြၽန္ေတာ္၏ ‘ေဟာ္မုန္း’ ဓာတ္ ဖြဲ႕စည္းပံု ေျပာင္းသလို၊ ဆရာႀကီး အခ်ိဳ႕၏ ထက္ျမက္ေျပာင္ေျမာက္ ေသာ စာေပလက္ရာမ်ားကို ဖတ္မိ ရာမွ ‘သူတို႔ေရးသလို ငါလည္းေရး ႏိုင္ရမယ္။ သူတို႔စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္လာၾကရသလို ငါလည္း စာေရး ဆရာ ျဖစ္လာေစရမယ္’ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ အဓိ႒ာန္က က်ေရာက္ စူးဝင္လာျပန္သည္။
(မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း) ဘုရားအေလာင္းသည္ ဘုရားျဖစ္ ရန္ ကမၻာအဆက္ဆက္ မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရဘိသကဲ့ သို႔ စာေပဝါသနာပါသူသည္ စာေပ ပါရမီရွိလာေအာင္ ခြန္စိုက္အားစိုက္ ျဖည့္က်င့္ရပါသည္။ စာေပပါရမီရွိ လာမွ စာေပပါရမီ ျပည့္ဝလာေတာ့မွ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။ သတင္းစာထဲမွာ အယ္ဒီတာ့ထံေပး စာတစ္ေစာင္ ေရးဖူး႐ံုႏွင့္ စာေရး ဆရာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေလာက္မွစ၍စာနယ္ဇင္းအခ်ိဳ႕တြင္ ကေလာင္စမ္းလာခဲ့ရာ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေလာက္တြင္မူ တက္သစ္စ က ေလာင္တစ္လက္အျဖစ္ နာမည္ထြက္ စ ျပဳလာ၏။ ”ဟို မုဆိုးမႀကီးရဲ႕ သား ဂ်င္းေဘာင္းဘီမခြၽတ္တမ္းဝတ္တဲ့ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ကေလးက စာေရး ဆရာတဲ့ေတာ့”ဟူေသာ အသိအမွတ္ ျပဳမႈမ်ိဳးလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ အသံ ျမည္လာသည္။
ခ်စ္သူကလည္း ဘာမသိညာမ သိႏွင့္ ပိုက္ဆံစုခိုင္းေနေခ်ေသး၏။ ဝင္ေငြပံုမွန္မရွိသည့္အျပင္ ရရွိေသာ ဥာဏ္ပူေဇာ္ေငြမွာ တစ္ပဲေျခာက္ ျပားသာျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္သူမသိရွာ ခဲ့။ သိရွိေသာအခ်ိန္၌ ”ဘုရားေရ ဒီလိုဝင္ေငြေလာက္နဲ႔ ထမင္းနပ္မွန္ ဖို႔မေျပာနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေတာင္ မွန္မွန္ ေသာက္ႏိုင္ရင္ ကံေကာင္းပဲ”ဟု ဆိုကာ Good Bye လုပ္သြားသည္။ ထိုကာလတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ေက်ာင္း ေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စ ‘ေအးၿငိမ္းေမာင္’သည္ ကဗ်ာတို ကဗ်ာကေလးေတြ ေရး ဖြဲ႕ရင္း မာန္တက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားေပးသည္။
”တစ္ေန႔မွာ စာေပေလာကႀကီး ကို ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ Occuypy (သိမ္းပိုက္) လုပ္ႏိုင္ရမကြ”
အဲသည္ေကာင္ ေနာင္ႏွစ္ ၂ဝ အၾကာမွာ ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ဘဲ ဇာတ္ၫႊန္းေရးဆရာျဖစ္ကာ မရဏ ရွင္ေသမင္းက ခ်စ္လွစြာေသာ အဲ သည္ေကာင္ကို ရက္စက္စြာ သိမ္း ပိုက္သြားေတာ့သည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရ ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရပ္ကြက္ထဲ တြင္ စာေရးဆရာဟု နာမည္ႀကီးေန ေသာ္လည္း ‘နာမည္ႀကီး ထမင္းငတ္” သာ ျဖစ္ပါ၏။
ထိုကာလတြင္ ‘ကံဆိုးမသြား ရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ’ အျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳေတြ႕လာရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရပ္ကြက္ထဲသို႔ တပ္ျပန္ႀကီး ဦးသုန္တို႔ မိသားစု ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးသုန္ သည္ တပ္မေတာ္ထဲကေန အျခားအ ဆင့္ သာမန္ရဲဘဝျဖင့္ အၿငိမ္းစား ယူခဲ့ရျခင္းတြင္ သူ၏ နိမ့္ပါးေသာ ေခတ္ပညာအရည္အခ်င္းလည္း ပါေကာင္းပါေပမည္။ မည္သို႔ဆိုေစ တပ္ကထြက္လွ်င္ စာေရးဆရာ လုပ္ စားမည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့ ေၾကာင္း ဦးသုန္က ေနာင္ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္အား ရင္ဖြင့္ေျပာျပခဲ့ဖူး သည္။
ဦးသုန္ကို႐ႈပါ။ အရပ္ ၅ ေပ ၁ဝ လက္မခန္႔ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္း ေကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစႏွင့္ျဖစ္၏။ တစ္ထည္တည္း ရွိပံုရေသာ အျပာႏု ေရာင္ တိုက္ပံုကို လမ္းထြက္တိုင္း ဝတ္ဆင္သည္။ လမ္းထြက္တိုင္း သူ႔ လက္ထဲမွာ သားေရတုဖိုင္တြဲ အ ေဟာင္းအျမင္းႀကီးကို ေတြ႕ရမည္။
”ဘယ္သြားမလို႔ပါလဲဆရာ” ဟု သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းလွ်င္သူက ”႐ံုးကို”ဟု ေျဖလိမ့္မည္။ သူေျဖ ေသာ႐ံုးမွာ ၿမိဳ႕နယ္ပါတီယူနစ္႐ံုး ျဖစ္သည္။ အဲသည္တုန္းက လမ္းစဥ္ ပါတီ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပခ်ိန္ ေပကိုး။
ဦးသုန္က သူ႔ကိုဦးေလး၊ အန္ ကယ္ ဘႀကီး၊ အစ္ကိုႀကီး စသည္ျဖင့္ ျမန္မာဓေလ့အရ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ ေခၚေဝၚသည္ထက္ ”ဆရာ”ဟု ေခၚေဝၚလွ်င္ အလြန္သေဘာက် သည္။ ဦးသုန္ကား စာေရးဆရာ႐ူး ႐ူးေနသူေပတကား။
ဘယ္သူက လမ္းၫႊန္လိုက္သည္ မသိ။ ဦးသုန္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္ရွိ လာပါေတာ့သည္။ သူ႔ႏႈတ္ဆက္ပံုက ေလးကို ၾကည့္ဦး။
”ဝတၱဳကေလးေတြေရးတဲ့ ေမာင္ၾကဴးႏွစ္ဆိုတာ မင္းလား”
ကိုယ့္အေဖအရြယ္၊ ကိုယ့္ဘ ႀကီးအရြယ္မို႔ ေဒါသျဖစ္မိေသာ္ လည္း ေအာင့္အည္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သည္းခံသည္။
”ဆရာကေတာ့ စာေရးဆရာ ဘာမထီေမာင္သုန္ပဲလကြ”
သူက ဖိုင္တြဲႀကီးကိုဖြင့္ၿပီး တြန္႔ ေၾကေနေသာ သတင္းစာတစ္ေစာင္ ကို ထုတ္ယူသည္။ ထိုသတင္းစာမွာ ထိုေခတ္က ‘ပါတီအာေဘာ္’ဟု ထင္ ရွားသည့္ သတင္းစာႀကီးျဖစ္ပါသည္။
”တျခားဘယ္မွာ ေရးေသးသလဲ ခင္ဗ်”ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေသာအ ခါ သူက ခံ့ညားစြာ ေခါင္းခါ လိုက္ၿပီး….
”ဘယ္မွာမွ မေရးဘူး။ ဒီတစ္ ပုဒ္ပဲ ေရးတယ္။ ဒီတစ္ပုဒ္ကလည္း တစ္ပုဒ္ဆို တစ္ပုဒ္ဆိုသေလာက္ စာေပအ ဆီအႏွစ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဖတ္ၾကည့္ပါ ဦးလကြ ေမာင္ၾကဴးႏွစ္”
ကေလာင္ရွင္ဘာမထီ ေမာင္ သုန္အမည္ျဖင့္ သူေရးထားသည္ဆို ေသာ ပံုစံကို ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ေဆာင္း ပါးကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္သည္။ ဦးသုန္၏ လက္ရာအစစ္ဟု ကြၽန္ ေတာ္မယံုႏိုင္။ အ႐ူးဘံုေျမႇာက္ ခ်င္သူတစ္ေယာက္ေယာက္က ေရး ေပးျခင္းသာျဖစ္ႏိုင္သည္။
”ဆရာ့အေရးအသား ဘယ္ႏွယ့္ ေနလဲလကြ”
”အင္း အဲေကာင္းပါတယ္။ ဆက္ေရးပါ။ မနားတမ္း ဆက္ေရး ပါ”
ကြၽန္ေတာ္သည္ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ဆက္လက္တီးေခါက္ ၾကည့္ေတာ့ သူသည္သခင္ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္းကိုလည္း မသိပါ။ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္း သုဝဏ္တို႔ကိုလည္း ၾကားပင္ မၾကား ဖူးပါတဲ့။
”ဒဂုန္တာရာ ဖတ္ဖူးလားခင္ ဗ်”
”ဒဂုန္တာယာက ဘယ္လိုကား မွာ တပ္တာလဲ။ ကားႀကီးလား၊ ကား ေသးလား။ ဆရာေတာ့ မၾကားဖူးဘူး”
”အဲသည္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို အသို႔ လွ်င္ စာေရးဆရာဟု ေခၚႏိုင္မွာ နည္း။ အသို႔လွ်င္ စာေပဝါသနာရွင္ စာရင္းသြင္းႏိုင္မွာနည္း။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ စာေရးဆရာ အျဖစ္မွ တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့။ ၿမိဳ႕နယ္စာေပ လုပ္သားအဖြဲ႕ဝင္ တစ္ ဦးပင္ ျဖစ္သြားေသးသည္။ စာေပ လုပ္သားညီလာခံတက္ၿပီးေသာအခါ ညီလာခံတုန္းကရေသာ ဖဲျပားရင္ထိုး ႀကီးကို သူ၏ တိုက္ပံုအေဟာင္းႀကီး မ်ားမွာ အၿမဲတမ္း ထိုးခ်ိတ္ထားေတာ့ သည္။
ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ၾကားသိ ရသည္မွာ (…..) သတင္းစာထဲ မွာပါရွိေသာ ေဆာင္းပါးမွာ သူသြား ေလ့ရွိေသာ ‘႐ံုး’မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက စု ေပါင္းေရးသားေပးျခင္းဟူသတည္း။ သူကလည္း ထိုေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ တည္းႏွင့္ ေသေပ်ာ္ၿပီဟု ထင္သလား မသိ။ ဦးသုန္သည္ ေနာက္ထပ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မေရးႏိုင္မီ ေလသင္တုန္းျဖတ္၍ ေသရွာပါ သည္။ သူ႔ေခါင္းတလားမွာ ကမၸည္း ထိုးထားသည္ကေတာ့ ‘ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာႀကီး ဘာမထီ ေမာင္သုန္ (ခ) ဦးသုန္၊ အသက္ ၆၅ ႏွစ္”တဲ့။
ဟမ္း ေသတာေတာင္ အ႐ူးထ လို႔ ေကာင္းတုန္းပါကလားဗ်ာ။
ၾကဴးႏွစ္
