ျမိဳ့ အထြက္လမ္းၾကားကေလး တစ္ခုအနီးရွိ အခန္းမွာ ကြၽန္ ေတာ္ ငွားရမ္းေနခဲ့စဥ္က ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ကိုယ္စာေနထုိင္ ႏုိင္သည့္ အခန္းက်ဥ္းကေလးကို ၿပီး ခဲ့ေသာႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက ငွားရမ္းေန ထုိင္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ညေနေစာင္း၍ အေမွာင္သန္းစျပဳေပၿပီ။ ဒီဇင္ဘာလ ထဲေပမုိ႔ အေမွာင္သန္းစ ညေနခင္း သည္ ေအးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညစာကို ျဖစ္သလိုစားကာ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္သည္။ အခန္းထဲ တြင္ မီးတစ္ပြင့္ထြန္းထားသည္။
အလင္းေရာင္က လံုေလာက္မႈရွိပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ္မအိပ္ႏုိင္ေသး။ ေအးစက္ေသာညဥ့္ယံထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ စာအုပ္အတြက္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ေရးဆဲြေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္၏ ပံုသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို တစ္ေၾကာင္းဆြဲ မင္ျခစ္ လက္ရာမ်ားအျဖစ္ ေရးဆဲြေနခဲ့ သည္။ အဘိုးအိုသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ က စာရြက္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထုိင္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းက်ဥ္း ကေလး၏ တံခါးေပါက္ကို ပိတ္ထား လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အခန္းက်ဥ္း ကေလး၏ ေအာက္ေျခဟေနေသာ ေနရာမွ ေဆာင္းေႏွာင္းေလမ်ားက ေအးစက္စြာဝင္ေရာက္လာၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ နံနက္ပိုင္းက စတိုး ဆုိင္မွ ဝယ္ယူခဲ့ေသာ ေျခအိတ္ညိဳ ညိဳကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂ်င္း အက်ႌျပာျပာကို ခႏၶာကိုယ္ထက္မွာ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ညဥ့္နက္ေလ အေအးက ပိုလာေလပင္။ ေအးစက္ ေသာ ညဥ့္ယံထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မအိပ္ႏုိင္ဘဲ တစ္ေၾကာင္း ဆဲြမင္ျခစ္လက္ရာမ်ားကို ဆက္လက္ ေရးဆဲြေနခဲ့ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕က စာရြက္ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ အဘိုးအိုသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ ခြက္ကို ေသာက္ထားသျဖင့္ ကြၽန္ ေတာ္အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိ။ ကြၽန္ေတာ္၏ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈထဲတြင္ ႏွစ္အတန္ ၾကာကပင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့ေသာ အဘုိးအုိကို တစ္ေၾကာင္းဆဲြမင္ျခစ္ လက္ရာမ်ားအျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း ကြၽန္ေတာ္ေရးႏုိင္လာခဲ့သည္။ ငါက အသက္ႀကီးၿပီ၊ ဟင္းေတြက သိုးေတာ့ မယ္။ အိမ္ျပန္ၾကပါစို႔။ အစရွိေသာ စာသားအခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေရးျဖစ္ ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အိုမင္းမႈအေၾကာင္း အဘိုးအိုႀကီးမ်ား အေၾကာင္းကို တေရးေရးျမင္ ေတြ႕ခဲ့ သည္။
ညဥ့္က နက္ေလၿပီ။ အခန္း က်ဥ္းကေလးထဲမွ မီးေရာင္မွာ လင္း ေနလ်က္ပင္။ ေျခအိတ္ညိဳညိဳ ဝတ္ ဆင္ထားသျဖင့္ ေျခဖ်ားက ေႏြးေန ၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ နားရြက္ဖ်ားကေလးမ်ားက ေအးစက္ ေနေပၿပီ။ ဒီဇင္ဘာညတစ္ည၏ ေအးစက္မႈထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္ႏုိင္။ မင္အိုးထဲမွာ မင္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕က စာ ရြက္ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ အဘိုးအိုတစ္ ေယာက္သည္ သူ႔ဘာသာမည္သူ႔ကို မွ်စကားမဆုိဘဲ မလႈပ္မယွက္ရွိေန သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ မိတ္ေဆြ အယ္ဒီတာ၏ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ထဲ တြင္ အဘိုးအိုကဗ်ာမ်ားကို လအ တန္ၾကာေရးႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခုမူ ထုိ ကဗ်ာမ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္၏ မင္ ျခစ္လက္ရာကို တစ္ေၾကာင္းဆဲြေရး ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ လူတစ္ ေယာက္သည္ စာေရးရင္း စာဖတ္ ရင္း ႐ုပ္ပံုမ်ားေရးဆဲြရင္းျဖင့္ အိုမင္း လာလိမ့္မည္သာ။
ဤသို႔ျဖင့္ လူ တစ္ေယာက္သည္ ဒီဇင္ဘာေဆာင္း ညမ်ား ကုန္ဆံုးသြားေသာအခါ ဇန္နဝါရီနံနက္ခင္းမ်ား ျဖတ္သန္းၿပီး ေသာအခါ ေဖေဖာ္ဝါရီေန႔လယ္ခင္း မ်ား လြန္ေျမာက္သြားေသာအခါ မတ္လ၏ ညေနခင္းပူပူမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေသာအခါ သူသည္ အို မင္းလာလိမ့္မည္သာ။ ဤသို႔ျဖင့္ လူ တစ္ေယာက္သည္ သူ၏ အမွတ္ရ ခ်က္မ်ားကို ေျပာျပၿပီးေသာအခါ သူ ၏ ေမ့ေလ်ာ့မႈမ်ားကို လႊတ္ခ်ထား ၿပီးေသာအခါ သူ၏ တိုးေဖ်ာ့ညင္သာ ေသာ ဘဝေနထုိင္မႈႏွင့္ အသားက် သြားေသာအခါ သူသည္ အိုမင္းလာ လိမ့္မည္သာ။ ဤသို႔ျဖင့္ လူတစ္ ေယာက္သည္ သူ၏ညစာကို ကုန္ ေအာင္မစားႏုိင္ဘဲ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈ ကို မၿပိဳလဲေစဘဲ သူ၏အညစ္အေၾကး ကို သူႀကိဳးစားသုတ္သင္ရင္း အိုမင္းခဲ့ ေပၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေန ရင္း ကြၽန္ေတာ္ရရွိနုိင္မည့္ အႏုပညာ အခေၾကးေငြကို မွန္းဆတြက္ခ်က္ေန မိသည္။ ညဥ့္ကားနက္ခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ ေတာ္သည္ ေလ်ာ့ရဲတြန္႔ က်ေနေသာ ေျခအိတ္ညိဳညိဳကို ေျခေထာက္အရင္း သို႔ ဆဲြတင္လိုက္သည္။ ဂ်င္းအက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ စကၠဴမ်ားကို သိမ္းဆည္း လုိက္သည္။ ဤမွ်ေလာက္ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ ပါၿပီ။
ေနမ်ဳိး
