ေခတ္ဆိုတာ အစဥ္မျပတ္ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲျခင္းေတြနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနတယ္။ ေရြ႕လ်ားမႈ ေႏွးတာရယ္၊ ေရြ႕လ်ား မႈျမန္တာရယ္ပဲကြာျခားတယ္။ ေရြ႕ လ်ားေျပာင္းလဲေနတာေတာ့ အမွန္ ပဲ။ ဒါဟာ ဗုဒၶရဲ႕ အနိစၥဆိုတဲ့ မၿမဲ ျခင္းတရားပဲေလ။ အဲဒီလိုေျပာင္းလဲမႈ ေတြေၾကာင့္ပဲ အသစ္အသစ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတာပဲ။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ ဂီတ (သီခ်င္းႀကီး၊ ေခတ္ေဟာင္းေတး၊ ကာလေပၚ)ဆိုၿပီးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သီ ခ်င္းႀကီးေခတ္ကို ေခတ္ေဟာင္းေတး သီခ်င္းေတြနဲ႔ အစားထိုးေျပာင္းလဲခဲ့ တယ္။ အဲဒီအခါ သီခ်င္းႀကီးဆုိတဲ့ ႀကိဳး၊ ဘြဲ႕၊ ယိုးဒယား၊ ပတ္ပ်ဳိး သီခ်င္း ေတြဟာ ဂီတရဲ႕အေျခခံနည္းစနစ္ ေတြနဲ႔ စံျပဳစရာ ဂႏၱဝင္သတ္မွတ္ခဲ့ သလို အေလးဂ႐ုျပဳၾကရတယ္။ အဆုိ နည္းပညာ၊ အတီးနည္းပညာကအစ ဆည္းပူးစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါ ေၾကာင့္လည္း တီးခတ္ဟန္နဲ႔ သံစဥ္ ေတြ၊ အဆိုဟန္ေတြကို ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းေတြမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ ကာလေပၚ သီခ်င္းရယ္လို႔ ေခတ္တစ္ ေခတ္ေျပာင္းလဲလာျပန္ေတာ့၊ ေခတ္ လူတို႔ရဲ႕ နားနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဆန္း သစ္ျခင္းခံစားမႈတို႔ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး သဟ ဇာတျဖစ္ေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ သီခ်င္း ႀကီးေခတ္ရဲ႕ အေျခခံဂီတစနစ္နဲ႔ ဆုိ သံဆိုဟန္ေတြဟာ ျမန္မာဆိုတဲ့အမ်ဳိး သားေရးဟန္လို႔ပဲဆိုဆုိ၊ ဓေလ့ယဥ္ ေက်းမႈလို႔ပဲေျပာေျပာ၊ မေဖာက္ျပန္ ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုကာလေပၚ ဂီတသံစဥ္ ေတြ၊ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေခတ္နဲ႔လူသား ေတြ။ ေခတ္နဲ႔သဟဇာတေပါင္းစည္း ျဖစ္တည္ေသာ္လည္း သီခ်င္းႀကီးနဲ႔ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းတို႔ရဲ႕ သံစဥ္ေတြ အေပၚကို ကာလေပၚသီခ်င္းေတြ၊ ဆုိဟန္တီးဟန္ေတြဟာ ဆန္းသစ္မႈ သံဆန္းေတြ တီထြင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ အမ်ဳိးသားေရးနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကို မခ်ဳိး ေဖာက္ခဲ့ဘူး။ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူး။ ဒါ ဟာေျပာင္းလဲျခင္း ေခတ္ရဲ႕ အျမင္ သစ္၊ အေတြးသစ္၊ အယူအဆသစ္တု႔ိ နဲ႔ ေခတ္လူငယ္ေတြက တီထြင္ျခင္း၊ ဆန္းသစ္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အရင္တုန္းက ေျပာင္းလဲလာခဲ့တဲ့ လက္ ဆင့္ကမ္း ဂီတေခတ္လို႔ ေျပာရမယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္ မာျပည္က ဂီတနဲ႔ သံစဥ္ေတြ၊ ဟန္ ေတြ ေျပာင္းလဲမႈက လက္ဆင့္ကမ္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အထက္မွေအာက္ အလ်ဥ္မျပတ္စီးဆင္းေနတဲ့ ေရစီး ေၾကာင္းကို အေထာက္အပံ့ေတြ၊ အ ကူအညီေတြ၊ အင္အားေတြနဲ႔ တာတ မံဖို႔ၿပီး၊ အစဥ္အလာ႐ုိးရာကို တာတ မံအတြင္းက ေရေလွာင္ကန္ထဲက အ လ်ဥ္မရွိတဲ့ ေရေသျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရ ေလွာင္ကန္အျပင္ဘက္က အသစ္အ သစ္တိုးဝင္လာတဲ့ ေရအလ်ဥ္တို႔နဲ႔ ျမစ္ေၾကာင္းအသစ္တီထြင္ဆန္းသစ္ ၾကတယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ ရြာႀကီးျဖစ္ ေနၿပီဆုိတဲ့ ဆင္ေျခစကားတစ္ခုနဲ႔ ဓေလ့ေတြ၊ ႐ုိးရာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ကို ခ်ဳိးဖ်က္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ေျပာင္းလဲျခင္းဂီတပဲျဖစ္တယ္။
ကဲ ..ေျပာေနက် ႐ုပ္ရွင္ ေခတ္ကို ျပန္ေျပာၾကစို႔၊ ႐ုပ္ရွင္ေခတ္ ရဲ႕ ေျပာင္းလဲလာမႈက အျဖဴအမည္း ေခတ္ကေန ေဆးေရာင္စံုကာလာ ေခတ္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ ႐ုပ္ရွင္ ေလး ဗီဒီယိုေခတ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲ ဒီဗီဒီယိုေခတ္ျဖစ္လာလို႔ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းေခတ္ရပ္နားသြားတယ္။ အသံကိုပဲ နားေထာင္ခံစားခြင့္ကေန အသံနဲ႔ ႐ုပ္ေပါင္းစပ္ၿပီးခံစားခြင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးဟာ အိုးမကြာ၊ အိမ္မ ကြာခံစားခြင့္အျပင္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ သြားၾကည့္တဲ့ စရိတ္ထက္အဆမ်ား စြာသက္သာသြားေတာ့ ႐ုံတင္႐ုပ္ရွင္ ေတြဟာ အဆမ်ားစြာက်႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီေတြလည္း တ ျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီမ်ဳိးဆက္ေတြက ဗီဒီယို ဘက္ဝင္လာၿပီး ဒါ႐ုိက္တာလုပ္ၾက တယ္။ ဇမၺဴထြန္းသက္လြင္ဆိုရင္ ဖခင္ဒါ႐ုိက္တာရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ကို နာ မဝိေသသနျပဳထားတယ္။ ေတာ္ဝင္ ထြန္းမ်ဳိးဆက္လည္းရွိေပမယ့္ မ်ဳိး ဆက္နာမဝိေသသနမတပ္တာပါ။ ႐ုပ္ ရွင္မ်ဳိးဆက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အ ႏုပညာအေမြထိန္းသိမ္းရင္း ဗီဒီယို ေလာကထဲဝင္ေရာက္လာေပမယ့္ ထူး ျခားဆန္းသစ္မႈပံုစံႏွင့္ ေဖာက္မထြက္ႏုိင္ ၾကဘူး။ သမား႐ုိးက်ခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲညား ထဲမွာ လည္ေနတာက ကန္ေဟာင္း ႀကီးထဲက ေရေသလို ျဖစ္ေနတယ္။
ေဟာလိဝုဒ္႐ုပ္ရွင္ေလာက ဗီဒီ ယို႐ုပ္ရွင္ရယ္လို႔ ေပၚလာတုန္းက ႐ုပ္ရွင္ေတြ က်ဆံုးခဲ့ဖူးေၾကာင္း သတင္းေဆာင္းပါးေတြမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အ႐ႈံးမေပးခ်င္ၾကတဲ့ ႐ုပ္ရွင္သမားေတြဟာ ဆန္းသစ္မႈ၊ တီ ထြင္မႈ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကို ပရိသတ္ျပန္ အာ႐ုံစိုက္ဖို႔ သမား႐ုိး က် စိတ္ကူးစိတ္သန္းမွခဲြထြက္ၿပီး ေတာ့…
”ေဂ်ာ (JAWS) ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ ကားကို စက္႐ုပ္ငါးမန္းႏွင့္ သည္း ထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္ေအာင္ ပရိသတ္ကို ျပဳ စားႏုိင္ခဲ့လို႔၊ ဝင္ေငြအေကာင္းဆံုး ေဟာလိဝုဒ္႐ုပ္ရွင္ျပန္ ဦးေမာ့လာ ခဲ့တယ္။ ဒါပဲေလ (အႏုပညာဆုိတာ ျပဳစားတတ္တဲ့ စြမ္းရည္ရွိမွ အဲဒီ အႏုပညာေအာင္ျမင္တာပဲ။ ဟိုး ေခတ္ေဟာင္း႐ုပ္ရွင္ထဲက ‘စေကၠာမ’ ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားဟာ တီထြင္ဆန္း သစ္ျခင္းျပဳစားမႈစက္႐ုပ္ပညာပဲေလ။ ေနာက္မင္းသားႀကီး ေရႊဘေခတ္မွာ မဟုတ္ရင္မခံ၊ ဆင္းရဲသားေတာင္သူ လယ္သမားမ်ားအေပၚ အႏုိင္က်င့္ မတရားမႈေတြကို ဝင္ေရာက္ရပ္တည္ ေျဖရွင္းကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ေတာပုန္းႀကီး စံဖဲ။ ဇာတ္ကားေအာင္ျမင္မႈဟာ မင္းသားႀကီး ေရႊဘဆုိရင္ ေက်းလက္ လူတန္းစားကိုယ္စားျပဳ မင္းသား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသလို ေရႊ ဘေခတ္ရယ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာက သက္တမ္းရွည္ခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေသး တယ္။ ဒါေတြဟာ ဆန္းသစ္တီထြင္ စိတ္ျဖင့္ ပရိသတ္ကို ထိတ္လန္႔စရာ၊ အံ့ၾသစရာ၊ စြမ္းရည္အားမာန္ျဖစ္ စရာေတြကို ရသကူးစက္စဲြထင္ျခင္း ဟာ ျပဳစားသူရဲ႕ေအာင္ျမင္ျခင္းပဲျဖစ္ တယ္။
ဒီေန႔ရဲ႕ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာက မွာ ေခတ္လူငယ္ဒါ႐ုိက္တာေတြဟာ ဆန္းသစ္မႈအယူအဆေတြ ေတြ႕ရေပ မယ့္ ထူးျခားတဲ့တီထြင္ဆန္းသစ္မႈမ်ဳိး အံ့ၾသစရာထိတ္လန္႔စဲြထင္စရာ စိတ္ ကူးမ်ဳိးေတြမရွိတာလား။ ရွိေသာ္ျငား လည္းကုန္က်ႏုိင္တဲ့ ေငြေၾကးအရင္း အႏွီးအားမရွိလုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပဳ လုပ္တီထြင္လိုတဲ့ အေထာက္အကူျပဳ မႈေတြမရွိတာလားလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ မိတယ္။
ခက္တာက အခုလို ကြန္ပ်ဴ တာေခတ္လို သိပၸံ႐ုပ္ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ ထြန္းေနတဲ့ ကာလမ်ဳိးမဟုတ္တာ ေတာင္မွ ကင္မရာရဲ႕ ျပဳစားခ်က္၊ ဒါ ႐ုိက္တာရဲ႕ ဆန္းၾကယ္တဲ့အေတြး စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပရိ သတ္ရင္ကို စြဲထင္ျပဳစားႏုိင္တဲ့ ရသ ေျမာက္ေစခဲ့ဖူးတဲ့ စုန္း …ကေဝ ဇာတ္ကားမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဥပမာ လက္ဝါး ေလး ေထာင္လိုက္တာနဲ႔ လက္ဝါးက ေန မီးစက္ကြင္းေတြ ဝင္းဝင္းလက္ လက္ ထြက္ေပၚသြားပံုကို ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္သူဟာ၊ နဂၢတစ္ေပၚမွာ ပင္အပ္ ကေလးနဲ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အတြန္႔ အတြန္႔ေလးေတြ ျခစ္လိုက္တာနဲ႔ တကယ္ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ လက္ဝါးကေန မီးစက္ကြင္းေတြ ဝင္းခနဲ ဝင္းခနဲ ေျပးထြက္သြားတာျဖစ္ေနတဲ့ ဒါ႐ုိက္ တာရဲ႕ စိတ္ကူးတီထြင္မႈမ်ဳိးကို ပတၱ ျမား႐ုပ္ရွင္က ဒါ႐ုိက္တာႀကီး ဦးဘို ဟန္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေျပာျပမႈကို ၾကားသိခဲ့ရဖူးေတာ့၊ ဒီေန႔လိုမ်ား သိပၸံပစၥည္းေတြ တုိးတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးလုိသာဆိုရင္ ဟိုးတုန္းက ဒါ႐ုိက္တာႀကီးေတြ ဘယ္လိုစိတ္ကူး တီထြင္မႈမ်ဳိးဇာတ္ကားမ်ဳိးေတြ စြဲမက္ စရာေကာင္းေအာင္ ႐ုိက္ကူးၾကမလဲ လို႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အာရွႏုိင္ငံေတြထဲ က ထုိင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ကိုရီးယား၊ ေဟာင္ေကာင္၊ အိႏၵိယစတဲ့ ႏုိင္ငံ ေတြေတာင္ သမား႐ုိးက်မ်ဳိးေတြ ႐ုိက္ သူ႐ုိက္ၾကသလို၊ ေဟာလိဝုဒ္ကို ရင္ ေပါင္တန္းႏုိင္ဖို႔ တီထြင္မႈ၊ ဆန္း သစ္မႈ၊ စြန္႔စားမႈေတြနဲ႔ ႐ုိက္ကူးေနၾက ရပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္က ဇာတ္ေကာင္ နည္းႏုိင္သမွ်နဲ႔ ႐ႈတင္စရိတ္သက္ သာေရး၊ ကား႐ုိက္ရက္နည္းဖို႔ ႀကိဳး စားမႈေတြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၾကဖို႔လို ၿပီလို႔ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္တုိးတက္ေရး အ တြက္ေျပာလိုက္ပါရေစေတာ့ ခင္ဗ်ာ။အၿမဲျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနတတ္တဲ့ ေလာကတရားနဲ႔အညီ တကယ္ေျပာင္း လဲျခင္းနဲ႔ တီထြင္ျခင္းေတြ၊ ဆန္းသစ္ဆန္း ၾကယ္ျခင္းေတြျဖစ္သင့္ပါၿပီဆုိပါေတာ့။
ေအာင္ဟိဏ္း (က်ဳိက္ေထာ္)
