တစ္ေန႔ကေတာ့ ခပ္လြမ္းလြမ္း ရွိတာနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက က်င္ လည္ေပ်ာ္ပါးခဲ့တဲ့ ေနရပ္ေဟာင္း ကေလးဆီ အလြမ္းေျပေရာက္သြား ခ့ဲပါရဲ႕။
လြမ္းရတဲ့အေၾကာင္းက ဒီလို။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕က ရပ္ ကြက္အခ်ိဳ႕မွာ မိသားစုလုပ္ငန္း၊ ရပ္ ကြက္လုပ္ငန္း ေဖာ္ျပတဲ့ ရပ္ကြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုႏွယ္ခါမွာေတာ့ ‘ရပ္ကြက္ လုပ္ငန္း’ ေဖာ္ျပတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး တခ်ိဳ႕ မႏၲေလးေျမပံုေပၚကေန ေပ်ာက္သြားၾကတာကို သတိျပဳမိ တယ္ဆုိပါစို႔။ ဥပမာ ‘ခဝါန’။ တစ္ရပ္ ကြက္လံုး ခဝါလုပ္ငန္းလုပ္။ ပြတ္ တန္းတစ္ရပ္ကြက္လံုး ပြတ္လံုး ပြတ္ဆံလုပ္၊ ခံုဖိနပ္ေခ်ာင္ တစ္ရပ္ ကြက္လံုး ခံုဖိနပ္ခုတ္၊ ဆီသည္ေခ်ာ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ပုံးႀကီးပံုးငယ္ေတြ နဲ႔ ဆီထမ္းေရာင္းၾက။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ဘဝ ျမႇဳပ္ႏွံရာ အိုး စည္တန္း။ ဒီအိုးစည္တန္းမွာလည္း တစ္ရပ္ကြက္လံုး အိုးစည္လုပ္ေရာင္း ၾက။ အိုးစည္လုပ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ဆိုင္းေတြဘာေတြသံုးတဲ့ အိုးစည္ႀကီး ေတြ လုပ္တာနည္းၿပီး ‘ကေလးကစား စရာ အိုးစည္ငယ္’ေတြ လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အခုဘုရားႀကီး အေရွ႕ ေစာင္းတန္းႏွင့္ အၿပိဳင္ေစာင္းတန္း ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ သစ္သားဆိုင္ခန္း ရွည္ႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္ခန္း ေတြ အားလံုးဟာ အိုးစည္ေရာင္းၾက တဲ့ ဆိုင္ခန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘုရား ႀကီး ေစာင္းတန္းေလးသြယ္မွာ မူရင္း ေစာင္းတန္းနဲ႔ အၿပိဳင္ ဆိုင္ခန္းရွည္ တြဲဆိုလို႔ အေရွ႕ေစာင္းတန္းမွာပဲ ရွိပါ တယ္။
ဆိုင္ခန္းရွည္ႀကီးရဲ႕ ဆိုင္တိုင္း ဆိုင္တိုင္းေရွ႕မွာ အိုးစည္နီနီကေလး ေတြ တန္းလန္းခ်ိတ္လို႔။ ဒီလို ျပန္ ေတြးမိတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ငယ္ငယ္က တီးတဲ့ဗံုကေလးေတြ သတိရမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က အိုး စည္တန္းကို အၿမဲသြားရတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ရယ္၊ အေမရယ္ေပါ့။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ သားအမိနဲ႔အတူ အိုးစည္ အနီေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါလာ တယ္။ အိုးစည္တန္းက အိုးစည္ အေရာင္းဆိုင္ေတြကို သြင္းဖို႔ပါ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တစ္ဆိုင္ဝင္ တစ္ဆိုင္ထြက္ အိုးစည္အနီေလးေတြ လိုက္စပ္ၾကပါတယ္။ အိုးစည္လုပ္ ေရာင္းတဲ့သူေတြထဲမွာ ‘ကေလးအိုး စည္’ လုပ္သူနည္းပါးတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ အိုးစည္ ေရာင္းရတာခ်ည္းပါပဲ။
ကေလးအိုးစည္လုပ္ငန္းက မိသားစုလုပ္ငန္းပါ။ အသားသတ္ ႐ံုသြားၿပီး ႏြားသား ေရဝယ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကို ႀကီးက အိုးစည္ ထြင္းတယ္။ ဗံုၾကက္တယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာက္တိုမည္ရကူရတယ္။ ေခြးေမာင္းေပးရတယ္။ အဲေျပာရဦး မယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အိုးစည္လုပ္ငန္း မွာ ဘာမွသာ အသံုးမက်တာ အခြင့္ အေရးကို ပိုယူခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ေကြၽးေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔လည္း မတည့္ဘူး။ ညီအစ္ကို တက်က္ က်က္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္က စကားကို အကတ္ေျပာတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ ေယာက္မရွိဘူး။
တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေမကို ‘အမဲသားႏွပ္’နဲ႔ ထမင္းစားခ်င္ ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အေမက ခါးခါး သီးသီးျငင္းတယ္။
”ဗံုၾကက္သူတစ္သက္လံုး အမဲ သားမစားရဘူး မွတ္ထား”
ကြၽန္ေတာ္က ကေလးေပမယ့္ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိသူမုိ႔ အေမေျပာတာ လက္ခံပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဗံု ဆိုတာ ႏြားသားေရနဲ႔ လုပ္ရတဲ့အျပင္ ဗံုၾကက္တဲ့ ႀကိဳးကလည္း ႏြားသားေရ နဲ႔ လုပ္ရတာမို႔ အမဲသား မစားသင့္ ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အစ္ကို ႀကီးနဲ႔မတည့္ဘူး။ အခ်ိန္တိုင္း၊ အခ်ိန္ တိုင္း အစ္ကိုႀကီးကို ေခ်ာက္တြန္းဖို႔ အၿမဲေခ်ာင္းေနမိတယ္ခင္ဗ်။ အဲ တစ္ရက္က် ေခ်ာက္တြန္းဖို႔အကြက္ ေတြ႕ပါေလေရာ။ အိမ္ေရွ႕က ဗံုလုပ္ တဲ့ တဲကေလးထဲမွာ အစ္ကိုႀကီး သူၾကက္ၿပီးစ ဗံုေလးကို တို႔ တို႔ၿပီး အသံစမ္းေနပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ တို႔တယ္ဆိုတာ တီးတာပဲေလ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တဲအနားကို ႏြားတစ္ ေကာင္ ေရာက္လာတယ္။ ႏြားက အနီးအနားရွိ သစ္ပင္ကို ဝင္စားေန တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနတာကေတာ့ အစ္ကိုႀကီး ‘ႏြားေရွ႕ဗံုတီး’ေနတာပါ။ ဒါနည္းနည္းေနာေနာအျပစ္မဟုတ္ ဘူး။ ဗံုၾကက္သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလို မ႐ိုင္းစိုင္းသင့္ဘူး။ ဒါ ေက်းဇူး ရွင္ကို မခန္႔ေလးစားလုပ္တာ။ ေက်း ဇူးရွင္ကိုေတာင္ ေျပာင္ေလွာင္တာ။
သေရာ္ တာ . . . သေရာ္တာ
”ဒီကိစၥ အေမနဲ႔ တိုင္ေျပာ မယ္”
တိုင္လည္း တိုင္လိုက္တယ္။ အေမက ေျပာတယ္။
”ညက်ရင္ ငါ့သားေလးကို ဆိတ္သားဆီျပန္ ခ်က္ေၾကြးမယ္” တဲ့။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
