ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ပထမေခတ္၊ ဒုတိ ယေခတ္မ်ားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဝါသနာပါရင္ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး ကုမၸဏီေတြမွာ ေလွ်ာက္ရတယ္။ အဆက္အသြယ္နဲ႔လည္း ကုမၸဏီကို ဝင္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဇာတ္ပို႔၊ ဇာတ္ရံက အစခ်က္ခ်င္း မျဖစ္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကြင္းမွာ ကုမၸဏီမန္ေနဂ်ာခိုင္းတာ လုပ္ရ တယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကူးမႈ ပံုသဏၭာန္ နဲ႔ေတာ့ နီးစပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူးမႈရဲ႕ သံုးေလးကားေလာက္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကြင္းနဲ႔ ယဥ္ပါးလာေတာ့ မွ ဇာတ္ဝင္ခန္းရဲ႕ ဘာေလးယူခဲ့ပါ၊ ဒါေလးသြားပို႔လိုက္ပါဆိုတဲ့ ကင္မရာ ျမင္ကြင္းမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဆိုတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေလးစၿပီး ပါခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒါေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေျခလွမ္း က တြန္႔ဆုတ္သလား၊ ရွက္ကိုးရွက္ ကန္း နဲ႔ မ်က္ႏွာအမူအရာရွိသလား စတဲ့ အေျခအေနကို အကဲခတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာကို ေဘးကၾကည့္ေနရင္ ဒါေလာက္ေတာ့ ငါလည္း လုပ္တတ္ပါတယ္လို႔ အထင္ရွိတတ္ၾကတယ္။ တကယ့္ ႐ိုက္ကြင္းမွာ ကင္မရာရဲ႕အေရွ႕မွာ မီးစံုဝင္းခနဲ လက္ခနဲထိုးၿပီး အခန္း စဥ္အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ကလက္ ႐ိုက္သူက ဆင္းန္(Cine) ဘယ္ ေလာက္၊ ကဒ္ (Cut) ဘယ္ေရြ႕ေပါ့။ ေအာ္ၿပီး၊ ခြပ္ခနဲ ကလက္ကို ႐ိုက္ကာ ကင္မရာေရွ႕မွ ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ကင္ မရာက ႐ိုက္ေနၿပီဆိုတဲ့ အသိ၊ ဝင္းထိန္သြားတဲ့ မီးစေလာင္းႀကီးရဲ႕ ဝင္းလက္ သြားမႈနဲ႔၊ ‘ခြပ္’ခနဲေအာ္ၿပီး ႐ိုက္လိုက္တဲ့အသံ၊ အဲဒါေတြဟာ လုပ္ငန္း ယဥ္ပါးမႈ နည္းသူအတြက္ ေခ်ာက္ခ်ားေစတတ္တယ္။ အဲဒီမွ ေျခတစ္လွမ္းမွာ လုပ္ေဆာင္မႈ မွား မွားယြင္းယြင္း ျဖစ္တတ္တယ္။
မွတ္မိေသးတယ္။ ေရွ႕ေဆာင္ ႐ုပ္ရွင္က ႐ိုက္ကူးတဲ့ဇာတ္ကားတစ္ခု မွာ မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းကို အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပဆံုးမတဲ့အခန္း အတြက္ စကားအေျပာေကာင္းသူ၊ ေျပာႏိုင္သူအတြက္ ႐ႈတင္မန္ေနဂ်ာ က လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ရဲရဲတင္း တင္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္သူ၊ ႐ုပ္ရည္ လည္းခ့ံညားသူ တစ္ေယာက္ကို ေခၚလာတယ္။ ပထမ ရီဟာဇယ္။ အစမ္းေျပာခိုင္းစဥ္က အမွားအယြင္း မရွိ၊ ေလယူေလသိမ္းမွန္စြာ ေခ်ာ ေမြ႕လို႔ ဒါနဲ႔ပဲ တကယ္႐ိုက္ကူးေတာ့ ကင္မရာ၊ မီးစံု၊ ကလက္၊ အဲဒီသံုးခုရဲ႕ အေနအထားေၾကာင့္ စကားလည္း ေျပာေရာ၊ ကေမာက္ကမေတြနဲ႔အသံ က တုန္တုန္ယင္ယင္သံုးခါေလာက္ ျပန္႐ိုက္ၾကည့္လည္း မထူးျခားဘူး။ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရၿပီး ဇာတ္ပို႔လုပ္ေနၾကသူကို သြားေခၚၿပီး ႐ိုက္ကူးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကင္မရာ ဟာ နတ္ႀကီးတယ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာက မွာ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ ကင္ မရာက နတ္ႀကီးတာလား၊ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကြင္းႏွင့္ ယဥ္ပါးေနမႈမရွိျခင္း လား စဥ္းစားၾကည့္စရာပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ပထမေခတ္ထဲမွာ ကုမၸဏီက သေဘာက်ရင္၊ လခစား ခန္႔တယ္။ ကုမၸဏီကို ေန႔တိုင္းထမင္း ခ်ိဳင့္နဲ႔ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္း ေရာက္ ေအာင္လာရတယ္။ ႐ိုက္ကြင္းမွာ ဝိုင္းကူလုပ္၊ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ယဥ္ပါး ေအာင္ ေနၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဒုတိယ ေခတ္မွာ လစာမရဘူး။ ႐ိုက္ကြင္းကို လိုက္၊ ႐ႈတင္ထမင္းစားခိုင္းတာလုပ္။ အဲဒီလို ယဥ္ပါးေအာင္ ေနခဲ့ရၿပီးမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲ စမ္းသပ္ၿပီး ခိုင္း ၾကည့္ရာမွ အမွားအယြင္းမရွိ လုပ္ ေဆာင္ႏိုင္မႈ၊ ေျပာရဲဆိုရဲရွိမႈ၊ ျဖတ္ ထိုးÓဏ္ရွိမႈႏွင့္ အႏုပညာ ဗီဇအေန အထားကိုပါ ျမင္သာမွ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ကားေတြမွာ ေနရာပိုေပးၿပီး စမ္းသပ္လို႔ စိတ္ခ်ရမွ ေခါင္းေဆာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ မင္းသား၊ မင္းသမီး အျဖစ္တင္တယ္။
အခ်ိန္ကာလ ေျပာင္းလဲမႈေတြ မ်ားစြာကို ျဖစ္ေစခဲ့တာ ဒီေန႔ ဒစ္ဂ်စ္ တယ္ေခတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ နည္းစနစ္ ေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့သလို၊ ျပသတဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြကလည္း အဆင့္ျမင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ (system) ေတြနဲ႔ အဲယားကြန္းနဲ႔ သန္႔ရွင္းသပ္ ရပ္လုိ႔။ ဒီေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဆိုတာ တိုး တက္မႈတုိ႔နဲ႔အတူ အမ်ားႀကီး တိုး တက္ေျပာင္းလဲမႈတုိ႔ လိုအပ္လာ တယ္။ တစ္ေလာက ၾကားလိုက္မိ တယ္။ ႐ံုပိုင္ရွင္တို႔က ႐ံုတင္ျပသခြင့္ မရလို႔ဆိုသံေၾကာင့္ စူးစမ္းၾကည့္ ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔ ႐ံုတင္ျပသသူတုိ႔ ဟာ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းစီ၊ ဝင္ေငြကို ခြဲ ေဝယူရတာဆိုေတာ့ ေစ်းေခၚမင္း သား၊ မင္းသမီးမပါလို႔ဟု ေျပာသံဆို သံမ်ိဳးလည္းၾကားရသည္။ ဇာတ္ကား က ကြာလတီမမီလို႔ဟုလည္း ေျပာသံ ဆိုသံၾကားသည္။ အင္တာနက္အြန္ လိုင္းမွာ ႀကိဳက္ၾကလို႔ ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္ လို႔လည္း ၾကားရတယ္။ ထားပါ ဘယ္ လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈ အႏုပညာ ေပၚမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္မ်ားနဲ႔ စိတ္ ႀကိဳက္ယံုၾကည္မႈရွိခဲ့ရင္ ႐ံုပိုင္ရွင္ဆို တာ စီးပြားေရးသမားျဖစ္လို႔ ဝင္ေငြ ရဲ႕ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းစီအတြက္ လူမ ႀကိဳက္လို႔ ဝင္ေငြသိပ္နည္းလြန္းရင္ အလုပ္သမားစရိတ္စကနဲ႔ ႐ံႈးမွာ ေၾကာက္တာ စီးပြားေရးသမားတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္ပဲေလ။ ဒါဆိုရင္ တစ္ေန႔ကို ႐ံုခ ဘယ္ေလာက္၊ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဝါသနာ ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေငြကုန္ခံ ၿပီး ဒါ႐ိုက္တာလုပ္သူတုိ႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းျဖစ္လာႏိုင္ေျခရွိတာ ေပါ့။ ဒါ႐ိုက္တာအကယ္ဒမီေမာင္ဝဏၰ (ကြယ္လြန္)အား ‘ဓာတ္ခဲ’ဇာတ္ကား ကို နာမည္ႀကီး သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ ေယာက္မွ မပါဘဲ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ လိုက္မယ့္သူမ်ားနဲ႔ခ်ည္း စိတ္ႀကိဳက္ ႐ိုက္ၿပီး သမၼတ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးမွာ ရဲဝံ့ စြာ တင္ျပသခဲ့လို႔ အထူးေအာင္ျမင္ သြားဖူးတာမ်ိဳး အစဥ္အလာရွိခဲ့ဖူးပါ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႐ံုပိုင္ရွင္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ၅ဝ/၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းက တစ္မ်ိဳး၊ တစ္ပတ္စာ ငွားရမ္းျခင္း ကတစ္မ်ိဳးျပဳ လုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးေရး ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုးက ၫႇိႏိႈင္းေပး မယ္ဆုိရင္ စိတ္ကူးသစ္၊ အေတြးသစ္ နဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာသစ္ေတြ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ သစ္ေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္မွာျဖစ္ တယ္လို႔ ဆိုခ်င္မိတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဟိုးတုန္း က ႐ုပ္ရွင္ပထမေခတ္၊ ဒုတိယေခတ္ မ်ားကဲ့သို႔ ႐ုပ္ရွင္ၿခံေပါက္ ေခတ္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း႐ုပ္ရွင္ တတိယေခတ္နဲ႔ ဗီဒီယိုေခတ္မ်ားက ေငြရွိရင္ ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္ခြင့္၊ မင္း သား၊ မင္းသမီးျဖစ္ခြင့္ရွိလာၾကတယ္။ ႐ံႈးျခင္း၊ ျမတ္ျခင္းက သူတုိ႔အလုပ္။ အဲဒီမွာ ဝါသနာရယ္၊ ဗီဇရယ္၊ ပါရမီ ရယ္ တြဲကပ္မိသူေတြက ေအာင္ျမင္ လာၾကမယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ မ်ား လာရင္ ေစ်းေခၚမင္းသားေခတ္ဆို တာ ေမွးမွိန္သြားမွာပဲ။ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေတြ မ်ားလာရင္ ႀကိဳးစားမႈေတြ လည္း ပိုမ်ားလာမယ္။ ဒါ႐ိုက္တာဆို တာလည္း အသစ္အေဟာင္းရယ္ မဟုုတ္ဘူး။ ဆန္းသစ္ခ်င္မႈ ထူးျခား ဆန္းျပားစြာ ႐ိုက္ကူးျပခ်င္တဲ့ စိတ္ကူး၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ ရွိမႈ၊ ႐ုပ္ ရွင္ေလာကႀကီးအေပၚ ဆန္းသစ္ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ တိုးတက္လိုစိတ္ရွိမႈ အတြက္ ေစတနာထားတတ္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာမ်ိဳးေတြ ေပၚလာရင္၊ ခပ္ ေပါေပါ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ စီးပြားရွာ နည္း ဒါ႐ိုက္တာမ်ိဳးေတြ ေျပာင္းလဲ ႀကိဳးစားရင္ တိုးတက္ျခင္းပဲ။ စိတ္ကူး အရည္အခ်င္း နည္းရင္ က်ဆံုးျခင္း ရဲ႕ အေျဖမ်ိဳးေတြ႕ရမွာ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ႐ုပ္ ရွင္ဆိုတာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခြင့္ စီးပြား ေရးရွိရမွာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားအျပင္၊ တည္းျဖတ္ ေနာက္ခံေတးဂီတလိုက္ဖက္ဆီေလ်ာ္ မႈ၊ ဇာတ္လမ္းအေပၚ သ႐ုပ္ေဆာင္ရဲ႕ အမူအရာအေပၚ ထိေရာက္တဲ့ ပံ့ပိုး ႏိုင္မႈ၊ ေနရာေဒသရဲ႕ အလင္း အေမွာင္ကအစ အားလံုးဟာ အႏု ပညာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အႏု ပညာဆိုတာ စီးပြားရွာရမႈထက္ မတူ ညီေသာ၊ ခက္ခဲမႈ၊ နက္နဲမႈေတြ၊ ဆန္း ၾကယ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ႐ုပ္ ရွင္တတိယေခတ္ထဲမွာ ေငြရွိလို႔ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြ၊ ဒါ႐ိုက္တာလုပ္ ခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ မင္းသား၊ မင္း သမီးငွားၿပီး ယာယီေစ်းကြက္ကိုၾကည့္ ၿပီး ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ခဲ့ၾကလို႔ ေစ်းေခၚ မင္းသားေခတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီး Cine of the king ဆိုတဲ့ေခတ္ႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ေလာက ႀကီး စတင္ပ်က္စီးခဲ့တာ ဒီေန႔အထိ ေစ်းေခၚမင္းသားဆိုတာ ရွိေနခဲ့ျခင္း လို႔ပဲ ဆိုလိုက္ပါရေစေတာ့။
ေအာင္ဟိဏ္း (က်ိဳက္ေထာ္)
