(တစ္)
ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပည္သူလူ ထုတို႔၏ ဒီမုိကေရစီလူ႔အခြင့္အေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ားအား ဖ်က္ဆီးပိတ္ပင္ျခင္းခံေနရသည္ႏွင့္ အတူ၊ ျပည္သူ႔သားေကာင္း၊ သမီး ေကာင္းမ်ား ေျမာက္ျမားစြာသည္ အာဏာပိုင္တို႔၏ လုပ္ႀကံမႈအား တရား႐ုံးေတာ္မ်ားႏွင့္ အက်ဥ္း ေထာင္မ်ား၌ အမ်ဳိးမ်ဳိး စြပ္စဲြခံရ လ်က္၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ႐ိုက္ႏွက္ညႇဥ္း ပန္းျခင္းကို ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားခံ ေနရေသာအခ်ိန္၌ ….
”ျပည္ေတာ္သာရမည္”ဟူေသာ ေၾကံြးေၾကာ္သံကို ၾကားေနရ၏။
ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၌ ဗမာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ၊ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ က်င့္ႀကံမႈမ်ား ေၾကာင့္ လူနည္းစုမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကရင္၊ မြန္၊ ရွမ္း၊ ပအုိင္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကယားႏွင့္ ရခုိင္အမ်ဳိးသားတို႔ သည္ ¤င္းတို႔ လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ျပ႒ာန္းခြင့္အတြက္ လူးလဲ႐ုန္းကန္ေနရေသာ အခ်ိန္အခါ ၌ ‘ျပည္ေတာ္သာရမည္’ ဟူေသာ ေၾ<ြကးေၾကာ္သံကို ၾကားေနရ၏။
ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၌ ႏုိင္ငံ ေရးပါတီအဖဲြ႕အစည္းခ်င္း ညီတူ၊ မွ် တမႈသေဘာမထားဘဲ ဆိုးရြားေသာ အာဏာရွင္စနစ္က်င့္သံုးမႈေၾကာင့္ ရွည္ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ ျပည္တြင္း စစ္မီးေတာက္ေလာင္ေနေသာ အခ်ိန္ အခါ၌ ‘ျပည္ေတာ္သာရမည္’ ဟူ ေသာ ေၾ<ြကးေၾကာ္သံကို ၾကားေနရ၏။
(ႏွစ္)
က်န္သည္တို႔ကား အထက္ေဖာ္ ျပရာ ‘ျပည္ေတာ္သာ’ စာလံုးခံထား ေသာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ‘ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦး’ ဝတÄဳအ ေၾကာင္းေရးျဖစ္ရာ အေၾကာင္းရင္းခံ မ်ား။
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦးကား …
ဖဆဆုိရွယ္တို႔၏ ဖ.ဆ.ပ.လ အရင္းရွင္ပါလီမန္ေခတ္ကာလ၊ ေနာက္ခံဝတၱဳ။
ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦးသည္ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရ၏ ယင္းတို႔ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ ျပည္သူ အားတိုက္ေကြၽးေသာ ေဆးခါးႀကီး ျဖစ္ေသာ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း အား ေဝဖန္တိုက္ခုိက္ထားသည့္ တစ္ခ်ိန္ေသာ တစ္ခါက ဝတၱဳ။
ထိုစဥ္ကာလက၊ မိမိတို႔အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ ‘ျပည္ေတာ္သာ ရမည္’ဟု အစိုးရသည္ ‘မစားရဝခ မန္း’ ေၾ<ြကးေၾကာ္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ျပည္ သူတို႔၏ဘဝမ်ားကား ျပည္ေတာ္ မသာဘဲ၊ ဖြတ္ေက်ာျပာစု၊ ခ႐ု ဆံကြၽတ္ဘဝ။
တစ္ေခတ္တစ္ခါ၏ ပါလီမန္ ေခတ္ေဟာင္းကာလ၊ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရလက္ထက္မွာ ဝတၱဳရးသူ စာေရးဆရာသည္ သူေရးေသာဝတၱဳ မ်ားေၾကာင့္ ေထာင္နန္းစံရပါသည္ ဆုိလွ်င္ ထိုစာေရးဆရာသည္ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္။
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သူေရးထုတ္ေသာ ျပည္ေတာ္သာ ခင္ ခင္ဦး ဝတၱဳအျပင္၊ ျပည္တြင္းစစ္၊ သူ ပုန္ႀကီး၊ အေမဝတၱဳမ်ားေၾကာင့္လည္း ေထာင္က်ခဲ့ရ၏။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္သည္ ေခတ္စနစ္၏ မညီမွ်၊ မမွန္ကန္၊ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကို ျပည္သူ႔ ဘက္မွ ရပ္ကာ၊ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ ဆန္႔ က်င္ေရး၊ အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ ေရး၊ လူတန္းစားတုိက္ပြဲ၏ လူတန္း စား ပဋိပကၡမ်ားမွာ အေျခခံလူ တန္း စား ဆင္းရဲသားမ်ား ဘဝလြတ္ ေျမာက္ေရးဘက္မွ ရပ္တည္ေရးသား ေသာ ျပည္သူ႔တပ္ဦးမွ ကေလာင္ရွင္ စာေရးဆရာ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျပာရလွ်င္ တစ္ခ်ိန္ေသာ တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္ တို႔၏ ျမန္မာစာေပေလာကသည္ အႏွစ္သာရအျပည့္အဝရွိသည့္ ျပည္ သူ႔စာေပအေျခခံဂႏၱဝင္ဝတၱဳကာင္း မ်ား ထြက္ရွိခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္။
ေၾသာ္ သက္ရြယ္ ၆ဝ တန္း ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သည္ကား ေရွ႕သိပ္မက်န္ေတာ့သည့္ ဘဝအပိုင္းအျခားအား သိပ္မေတြး ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိ ရွည္လ်ားျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အတိတ္ေဟာင္းႏွင့္ ထုိအတိတ္ ေဟာင္း၏ စံတင္ခဲ့ေသာ ဂႏၱဝင္စာ မ်ားအား သတိရ ‘ျဖစ္’သည္မွာ သက္ လြန္တန္းျပဳစျဖစ္သည့္ လူႀကီးတန္း အရြယ္တစ္ေယာက္၏ ခ်င္ျခင္းတပ္ အာဟာရ။
သည္ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလ်ဥ္းသင့္၍ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာင္ သူလယ္သမားမ်ား ဖိႏွိပ္ခံရ၍ ”ဖိ လွ်င္ ၾကြ၊ ထိလွ်င္ခ်” ျဖစ္ရေသာ ဆရာစံအေရးေတာ္ပံုေနာက္ခံ၊ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ‘ငၾသ’ ဝတၱဳ အားလည္း အနည္းငယ္တင္ျပလိုသည္။ ဆရာေရးသားခဲ့သည္မွာ ငၾသဆုိ ေသာအမည္ႏွင့္ ငၾသဆိုေသာ လယ္ သမားသူပုန္ႀကီးတစ္ေယာက္အ ေၾကာင္းကို ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ေရးရန္ ကြၽန္ေတာ္အား လႈံ႔ေဆာ္တိုက္တြန္း ေျပာၾကားသူမွာ သာယာဝတီခ႐ုိင္၊ သံုးဆယ္နယ္သား ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အမည္တူ ကိုတင္ေအာင္ဆုိသူျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ ငၾသအေၾကာင္းကို ကား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မေရး ျဖစ္ႏုိင္ခဲ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ၾကားျဖတ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အား ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း ျပဳျပန္ေသာအခါ ေထာင္ထဲမွာအခ်ိန္ မ်ားစြာရရွိလာခဲ့သျဖင့္ ‘ငၾသ’အမည္ ရွိ ဝတၱဳအား ကြၽန္ေတာ္ေရးသားႏုိင္ ျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ ယင္းကား ‘ငၾသ’ ဝတၱဳအဖြင့္မွာ ဆရာဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္ ေရးသားခဲ့ျခင္း။ ငၾသ ဝတÄဳမွာ ‘ရည္ၫႊန္းခ်က္’လည္း ပါ၏။ ယင္းမွာ …
”လြတ္လပ္ေရးရတယ္သာ ဆုိ ေပမယ့္ ကေန႔အထိေတာ့ တို႔တစ္ ေတြဟာ ေမ်ာက္ေလာင္းက ေမ်ာက္ ေလာင္းပါပဲကြာ …”
ဟု ထုိရြာသို႔ ေရာက္တုိင္း ဆီး၍ ဆီး ၍ ေျပာေလ့ရွိေသာ ပဲခူးခ႐ုိင္၊ ထန္း ေတာႀကီးေက်းရြာမွ အဘၿဖိဳးေအာင္ ႏွင့္ သားခ်င္းမ်ားသို႔ …။
ယခုစာစု၏ စာစုအဖြင့္အစ၊ ျပည္ေတာ္သာခင္ခင္ဦးဘက္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ တစ္လွည့္ၾကည့္ဦးစို႔။ ေျပာ ရလွ်င္ ျပည္ေတာ္သာခင္ခင္ဦးဝတၱဳ အား ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အ ဆံုးမသတ္ႏုိင္ခဲ့။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ …
ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦးဇာတ္ သိမ္းခန္းကို ေရးသားေနစဥ္မွာဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေထာင္တြင္း အက်ဥ္းက်၍ သြားေသာေၾကာင့္ ပုလိပ္အရာရွိမ်ား၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္အား ဖမ္းဆီးစဥ္မွာ အတူႀကံဳ ဆုံခဲ့ရေသာ ထုတ္ေဝ သူ၏ ေျပာ စကားျဖင့္ ယခုစာစုအား ကြၽန္ေတာ္ နိဂံုးျပဳလို၏။
‘နိဂံုးအားျဖင့္ ပုလိပ္အရာရွိမ်ား ဖမ္းဆီးေနသည့္ၾကားမွပင္ ဆရာဗန္း ေမာ္တင္ေအာင္သည္ သူ႔ ခင္ခင္ဦး ကိုသာ စိတ္ေစာေနေသးသည္။
”ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦး နည္း နည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လား …” ဟု ေမးလာၿပီး …
”ကိစၥမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ညက် ရင္ ျပည္ေတာ္သာခင္ခင္ဦးကို အၿပီး သတ္ေရးမယ္ …” ဟု ႀကံဳးဝါးကာ …
”မနက္ေစာေစာ ဇာတ္သိမ္း လက္က်န္ ေကာ္ပီလာယူလွည့္ဗ်ာ …” ဟု ထုတ္ေဝသူအားမွာ ၾကား ေနျပန္၏။ ဖမ္းဆီးေသာ ပုလိပ္ အရာရွိဘက္သို႔ လွည့္၍လည္း …
”အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ စာေရးလို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေမးလုိက္ ေသး၏။
”ရပါတယ္ ..” ဟူေသာအေျဖ ကို ႏွစ္သိမ့္စြာၾကားနာၿပီး သူအလြန္ စံုမက္ေသာ ျပည္ေတာ္သာခင္ခင္ဦး၏ ႐ုပ္ပံုလႊာမ်က္ႏွာဖံုးပံုေလးကို ယုယု ယယ လိပ္၍ လြယ္အိတ္ထဲထည့္လိုက္ ၿပီး ပုလိပ္အရာရွိမ်ား ေခၚေဆာင္ရာ အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ လိုက္ပါသြားေလ၏။
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ျပည္ေတာ္သာခင္ ခင္ဦး ဇာတ္သိမ္းခန္း ေရးခြင့္ေပး မေပးေတာ့ မသိ။
သိရသည္မွာကား ထုိေန႔မွစကာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား မေတြ႕ရေတာ့ျခင္းပင္။ ဆရာဗန္း ေမာ္တင္ေအာင္သည္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလအတြင္းမွာ ကြယ္ လြန္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ …
ယခု ၂ဝ၁၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တို ဘာလထဲမွာ ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ ၄ဝ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။
ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူတုိ႔အတြက္ ဦး ထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး စာေပအႏုပညာျဖင့္ ေခတ္ဆုိးစနစ္ဆုိးတုိ႔အား သံမဏိ ကေလာင္အစြမ္းထက္ထက္ႏွင့္ အမွန္ တရား ျမတ္ႏိုးသူအျဖစ္ ေသသည္ အထိ ရပ္တည္ျပသြားခဲ့သည့္ ဆရာ ႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာေပ ဂုဏ္ေက်းဇူးအား ေအာက္ေမ့သိျမင္ ကာ ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ စာေရးသူကန္ ေတာ့ပန္းဆင္လုိက္ရပါေတာ့သည္။
စည္သူျမသန္း
