”သိကၡာျမင့္ျမတ္သူမွ မျဖစ္ရ ရင္ ဘာမွမျဖစ္သည္က ပိုၿပီးေကာင္း သည္”
(အဲဖရက္တင္နီဆင္)
ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္ၿပီး ကိုယ္ တိုင္လည္း လိုက္နာေအာင္ ႀကိဳးစား ေနေသာ ဝါက်ေလးျဖစ္၏။ လူသား ေတြ အားလံုးဘဝေနနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ သက္တမ္းတိုးေနၾကရသည္။ အတၱႏွင့္ပရ အားၿပိဳင္မႈဟုလည္း ေျပာလို႔ရသည္။ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမ၊ ဆရာသမားတို႔၏ လမ္းၫႊန္မႈ စာဖတ္အားတုိ႔ႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္ သန္းျခင္းသည္ ‘ဘဝေနနည္း အႏု ပညာ’ျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ႏွင့္ အေဝး ဆံုးမွာ ရပ္တည္ျခင္းဟုလည္း ယူဆ လို႔ရသည္။ အဓိကမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ ‘အေကာင္း ျမင္စိတ္’ေလး ရွိဖို႔ပင္ျဖစ္သည္။ ထို အေကာင္းျမင္စိတ္ေလးသည္ပင္ ဘဝ၏ ရီမုကြန္ထ႐ိုးတစ္ခုပင္ျဖစ္ သည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ‘အား လံုးကို အေကာင္းျမင္ပါ’ဆိုသည့္ စကားလံုးကို ႏွလံုးသားေပၚမွာ မိတၱဴ ကူးထားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို သန္႔စင္ေစေသာ စကားလည္းျဖစ္ သျဖင့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လည္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ကင္းကြာၿပီးေန၍ မရေပ။ လူမႈဆက္ဆံေရး ဘာသာ ေဗဒကို အသံုးခ်ရသည္။
အလႊာအသီးသီးမွာ မိတ္ေဆြ မ်ားရွိသည္။ စာေပနယ္မွာ စာသမား မ်ား ႏွင့္ဆံုသည္။ ကားေပၚ၊ ရထား ေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ‘ပရဟိတ’ အတြက္ လူေတြႏွင့္ ထိေတြ႕ရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္။ ေသခ်ာသည္ မွာ အားလံုးသည္ အတၱရွိေသာ လူ ေတြျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခံယူခ်က္မတူညီ သလို ဘဝ၏ ပံုေသနည္းမ်ားက လည္း တစ္ထပ္တည္းမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထုိ႔အတူ အေျခခံစိတ္ႏွင့္ စာဖတ္အား အထူအပါး မညီမွ်ေသာေၾကာင့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအေပၚ ခ်ဥ္း ကပ္ပံုႏွင့္ သံုးသပ္ပံုခ်င္းလည္း မတူ ညီႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေကာင္းျမင္ စိတ္ရွိသူႏွင့္ အရာရာကို မ်က္မွန္ အမည္းတပ္ၾကည့္သူတုိ႔ၾကားမွာ ျခား နားခ်က္မ်ားက ရွိေနဦးမည္သာျဖစ္ ၏။
ထိုအခါ ရင္မွာ အနာတရ မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္။ အခ်ိဳ႕ အနာ တရက လိမ္းေဆးေလာက္ႏွင့္ သက္ သာသည္။ အခ်ိဳ႕ဒဏ္ရာက အက်ဥ္း ခ်ဳပ္စနစ္ႏွင့္ ေဆးစပ္ေသာက္လို႔ရ သည္။ အခ်ိဳ႕ဒဏ္ရာက ‘အထူးကု’ ႏွင့္ျပေသာ္လည္း မသက္သာ။ ရင္ထဲ မွာ အစိုင္အခဲျဖစ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေန ေသာဘဝကို ကုလားဖန္ထိုးပစ္ တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္ဖို႔၊ ေမတၱာထားဖို႔၊ နား လည္ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ မိဘဆရာသမား၏ စကားကို လိုက္ နာရသည္။ စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား ၏ အဆိုအမိန္႔မ်ားကိုလည္း ႏွလံုး သြင္းရသည္။ ထိုဝန္ေဆာင္မႈမ်ားႏွင့္ ဘဝကို ဆြဲဆန္႔ျခင္းသည္ အမွားနည္း သလို အကုသုိလ္လည္း နည္းသည္။ ဘဝေနနည္းကလည္း အဓိပၸာယ္ရွိ သည္။
ေလာကတြင္ လူသားေတြ ရွိေန သမွ် အမွားႏွင့္လြဲေခ်ာ္မႈမ်ားက ရွိ ေနဦးမည္သာျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕ အမွား က သက္ေသအေထာက္အထား အတိအက် တင္ျပလို႔ရေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕လြဲေခ်ာ္မႈက သက္ေသျပစရာ မရွိေသာအခါ ရင္ထဲထိသြားေသာ အနာတရမ်ားက ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ထိ ေသြးထက္ေနတတ္သည္။ မၾကာ ခင္က ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုက ခပ္ည့ံညံ့ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းတစ္ခုႏွင့္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာ က မွန္ကန္ေနေသာ္လည္း သက္ေသ ျပစရာမရွိေသာအခါ ႏွလံုးသားတခ်ိဳ႕ ဒဏ္ရာရသြားျခင္းက အားလံုးအ တြက္ ေၾကကြဲစရာပင္ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေပမိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ ထိုင္ေသာေနရာေလးမွာ ကား လမ္းမႀကီးနံေဘးရွိ လမ္းေပၚက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးျဖစ္သည္။ ထို ဆိုင္ေလးက လက္ဖက္ရည္ေကာင္း သလို စာသမားမ်ားကိုလည္း နား လည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္ရွိ ထိုဆိုင္ေလးမွာ’အဂၤါႏွင့္ ေသာၾကာေန႔’တိုင္း စာသမားမ်ား ဆံုေလ့ရွိသည္။ ထိုဆိုင္ေလးမွာ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္း တစ္ ေယာက္အခက္အခဲကို တစ္ေယာက္ ကူညီႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာ ကို တစ္ေယာက္ေဖးမႏိုင္သည္။ တစ္ ေယာက္အပူကို တစ္ေယာက္မွ်ေဝခံ စားႏိုင္သည္။ ထိုဆိုင္ေလး၏ ကပ္ လ်က္တြင္ ‘ကြမ္းယာဆိုင္ေလး’ တစ္ ဆိုင္လည္းရွိသည္။ ေရာင္းသူမွာ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္ ႐ုပ္ရည္ သန္႔ျပန္႔ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြမ္းမစားသျဖင့္ ထိုဆိုင္ေလး၏ ကြမ္းယာ အရည္အေသြးကိုမသိေသာ္ လည္း စာေရးဆရာအားလံုးက ထို ဆိုင္ေလးကိုပင္ အားေပးၾကသည္။
ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက သေဘာ ေကာင္းသည္။ တစ္ဝိုင္းဝိုင္းက ကြမ္း ယာမွာလွ်င္ ကိုယ္တိုင္လာၿပီးေပး သည္။ အေၾ<ြကမလြယ္လွ်င္ ေငြမပါ လွ်င္လည္း ေနာက္ေန႔မွ ေပးလို႔ရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ဆိုင္ေလးက ေရာင္းရသည္။ ထို႔အတူ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ဝိုင္းကလည္း သူ႔အတြက္မၾကာ ခဏ လက္ဖက္ရည္မွာတိုက္တတ္ သည္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာဆို သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။
သည္လိုႏွင့္တစ္ရက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ စာေပခ်စ္သူ သူ ငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ထိုဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုကြမ္း ယာဆိုင္ေလးႏွင့္ ကင္းကင္းေနႏိုင္ ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းက ကြမ္းစား၊ ေဆးလိပ္ေသာက္သျဖင့္ ထိုဆိုင္ေလး ႏွင့္ ပတ္သက္ရသည္။ ထိုသူငယ္ ခ်င္းမွာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းၿပီး ႐ိုးသားသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းက ကြမ္းယာလွမ္းမွာလိုက္သည္။ အမ်ိဳး သမီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္ တိုင္လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းကိုေပးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ‘အဆင္ေျပရဲ႕ လား၊ ေရာင္းေကာင္းရဲ႕လား’ဟု စကားဆိုၾကသည္။
ထိုဇာတ္ဝင္ခန္းက ႐ိုးသား သည္။ မည္သည့္ကြန္ပ်ဴတာအဖက္မွ လည္း သံုးထားျခင္းမရွိ။ ျမန္မာလူ မ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆို ျခင္းသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာ က ထိုျပကြက္ေလးကိုပင္ ဏသတနမ ဏသငညအ ႏွင့္ ထိုးျပၿပီး ‘ျပစ္ဒဏ္ေဘာ’ အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ပံုရသည္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက သူငယ္ခ်င္းကို ကြမ္းယာလာေပးၿပီး စကားေျပာဆို စဥ္ သူငယ္ခ်င္းမိန္းမက ျဖတ္သြား ရင္း ကားေပၚက ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ျခင္းက ဘာသာျပန္ လြဲ ေခ်ာ္သြားခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဇာတ္ေပါင္းေသာအခါ သူငယ္ ခ်င္းမိန္းမက အမ်ိဳးသမီးေလးႏွင့္ စြပ္စြဲသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ျငင္း သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အိမ္လိုက္သြားၿပီး ရွင္းျပ သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မိန္းမက လက္ မခံေပ။ တစ္လင္တစ္မယား ဥပေဒ ႏွင့္ တံု႔ျပန္သည္။ ထို႔အတူ သူငယ္ ခ်င္းကိုလည္း မယံုၾကည္ေတာ့ေပ။ အမိုးတစ္ခုေအာက္ သန္းေခါင္စာ ရင္းတစ္ခု၏အတြင္းမွာ အတူရွိေန လ်က္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သံသယမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ အသံတိတ္ တိုက္ပြဲေလးက အပစ္အခတ္ရပ္ရန္ ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ ဆံုးတြင္ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ ေယာက္ ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္သံုးသပ္ၾကည့္သည္။ ထို ျဖစ္စဥ္ေလးတြင္ သူငယ္ခ်င္းက ႐ိုး သားသလို ကြမ္းယာအမ်ိဳးသမီးေလး ကလည္း သူ႔ေဘာဂေဗဒအတြက္ သူ အလုပ္လုပ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က လည္း အမွန္ကိုသိေနေသာေၾကာင့္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ရွင္းျပခဲ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ရလဒ္က ‘တန္းဆင္းဇုန္’ေရာက္ သြားခဲ့သည္။ အဓိကတရားခံမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲက သိပ္သည္းဆ မ်ားေသာ ‘ကိေလသာ’ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုစိတ္ေလးေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔လူသားေတြ အနာတရႏွင့္ ႏွလံုးသားေတြ မည္မွ်အလဲလဲ အၿပိဳ ၿပိဳ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီလဲ။ အထိအခိုက္ အရွ အနေတြ မည္မွ် ေျခရာထပ္ခဲ့ၿပီလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးၾကည့္ရင္း တပ္မက္မႈ ကိေလသာေတြကို ေၾကာက္လန္႔ေနမိ သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ပီပီ ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သည္က လူသားအားလံုး စာနာစိတ္ေလးႏွင့္အတူ အေကာင္း ျမင္စိတ္ေလးမ်ား ရွိၾကပါေစလို႔ပင္ ဆုေတာင္းေနမိေလသည္။
ေမာင္မိုးဦး
