ခံစားမႈနဲ႔ယွဥ္ၿပီး နားေထာင္မိရင္ေတာ့
အလြမ္းသီခ်င္းေပါ့။
ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝါသနာ ပါခဲ့ ပါခဲ့
ဘဝရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ ကိုယ္ဘယ္လိုပဲ
နစ္ျမဳပ္ခဲ့ နစ္ျမဳပ္ခဲ့
နစၥဂီတနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနရမယ့္
ဘဝအေနအထားတစ္ခုကို ေရာက္ေနၿပီမို႔
ေတးသြားေတြ အလြမ္းေတြထက္ သီခ်င္းစာသားကိုပဲ
အာ႐ုံျပဳျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဝသႏၱရာသီ ကေန ေဟမႏၱရာသီ ေျပာင္းခါစမို႔
မနက္ခင္းေစာေစာမွာ ႏွင္းေဝတဲ့ျမင္ကြင္းေတြ
ေတြ႔လာရၿပီေပါ့။
သည္လိုအခ်ိန္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္မွာ
သီခ်င္းဝါသနာႀကီးတဲ့ Facebook Friend
တစ္ေယာက္တင္လိုက္တဲ့
ခိုင္ထူးရဲ႕ ”ႏွင္းေဝတဲ့ေဆာင္း” သီခ်င္း Post ကေလး
တက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရပါရဲ႕။
ပထမေတာ့ ေက်ာ္သြားေတာ့ မလို႔ပါပဲ။
လက္ညိဳးကေလးကိုေတာင္ Seen ေပၚေထာက္ၿပီးေနၿပီ။
ဒါေပမဲ့ လက္ညိဳးကေလးကို အေပၚတင္မပြတ္ဆြဲမီေလး
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ (၂ဝ၁၇ ခုႏွစ္) က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့
ရန္ကုန္ဝိဇၨာနဲ႔ သိပၸံတကၠသိုလ္
(၁၉၇၄-၁၉၇၈)ဓာတုေဗဒဌာနမွာ
အတူတူ ပညာသင္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း
ခိုင္ထူး ရဲ႕သီခ်င္းျဖစ္ေနတာရယ္
ကိုယ္ အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့
သီခ်င္းျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္
Post ေလးကိုေက်ာ္ မသြားျဖစ္ေတာ့ပဲ
ၾကည့္ျဖစ္လိုက္မိပါတယ္…။
ျပန္ေျပာင္းခံစားခြင့္ရေစဖို႔
ရည္ရြယ္ရင္းမရွိလို႔လားမသိဘူး။
ေတးသြား အလြမ္းေတြၾကားထဲက
သီခ်င္း စာသားဘက္ဆီကိုပဲ အာ႐ုံျပဳျဖစ္တဲ့ အခါ
ကိုယ့္အတြက္ ဓမၼရသတစ္ခု က်န္ရစ္ပါတယ္…။
Chorus သံၿပိဳင္အပိုဒ္မွာ
ထပ္ကာ ထပ္ကာဆိုသြားတာမ်ားေလ
ဆိုသူနဲ႔ သီခ်င္းကေပးတဲ့ Message ကေတာ့
အလြမ္းဘက္ဆီ သြားေနေပမယ့္
ကိုယ့္ဉာဏ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္ မေမာမပန္း ျဖတ္သန္းေနရတဲ့
သံသရာလမ္းႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနမိတယ္။
”ၾကာတာေတြရယ္ မ်ားတယ္
ၾကာတတ္တာေတြ မၾကာေစဖို႔တကယ္
ကိုယ္ေလ ဆုေတြေတာင္းမယ္…”
ဟုတ္တယ္။
သံသရာခရီးၾကမ္းႀကီးထဲမွာ ကိုယ္တိုင္မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္
အေျခခိုင္ေနတဲ့ အဝိဇၨာေမာဟယာဥ္ႀကီး စီးၿပီး
မၿငီးႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း
ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းၿပီး ခရီးႏွင္ခဲ့တာ ၾကာလွၿပီေပါ့။
တစ္နည္းအားျဖင့္-
”ၾကာတာေတြရယ္မ်ား လွၿပီေလ” …။
အခုေတာ့ သံသရာထဲရွည္ၾကာ
ခႏၶာအၿမဲေၾကြတာေတြအေပၚ
သတိသံေဝဂရလို႔-
”ၾကာတတ္တာေတြမၾကာေစဖို႔”
႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနရၿပီေလ ..။
ဘုရားရွင္နားၿငီးမွာစိုးလို႔
ဆုေတြေတာ့အမ်ားႀကီး မေတာင္းျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျပဳဆဲကုသိုလ္ေတြ အေပၚ အမွီျပဳၿပီး
တစ္ဆုပဲေတာင္းခ်င္ပါေတာ့တယ္။
”ၾကာတတ္တာေတြရဲ႕ ဝဲဂယက္ထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း
မၾကာပါ ရေစနဲ႔ေတာ့ရယ္လို႔
ေျခစံုဦးခိုက္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရပါသည္
အရွင္ဘုရား…”
ျမသန္းစံ
