ရင္ခြင္ထက္မွ ကေလးကို ခင္မ ခ်ဳိ႕တုိက္ေနစဥ္ …
သူ၏ ရင္ရွားထားေသာ ထမီ စကို ဆဲြခ်ထားသည္မွာ ခါးစပ္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီ။
ကေလးငယ္သည္ မိခင္မ်က္ႏွာ ကို တေမာ့တန္းတန္းၾကည့္ေနရင္း ျဖင့္ ပါးစပ္မွ ႏုိ႔ကို တျပြတ္ျပြတ္ျမည္ ေအာင္စို႔ေနရွာေပသည္။
ခင္မ ပန္းလည္ေရာင္းရာမွ ျပန္လာခ်ိန္သည္ ေနပင္ မြန္တိမ္းစ ျပဳေနေသာ္လည္း အိမ္၌ သမီးငယ္ ကိုးႏွစ္အရြယ္ရွိ ဗိန္မမွာ ဆန္ဝယ္စ ရာ ပိုက္ဆံမရွိ၍ ထမင္းပင္ မခ်က္ရ ေသးေပ။
ကူေဘာ္ေလာင္ဖက္အေနျဖင့္ သာ တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ရွိ ကေလး ကို ထိန္းေက်ာင္းေနရင္း ေက်ာင္း ေနခ်ိန္မွာ မိဘမ်ား၏ စီးပြားေရး အဆင္မေျပသျဖင့္ ေက်ာင္းလည္း မေနခဲ့ရ သူ႔တာဝန္မွာ မိခင္ေစ်း ေရာင္းသြားခ်ိန္တုိင္း ကေလးထိန္း ေက်ာင္းရသကဲ့သို႔ တစ္ဖက္မွ မိဘ မ်ား၏ ဆန္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္စရာ ဝယ္ ထားခဲ့ပါက ခ်က္ရျပဳတ္ရသည္ပင္။
ယေန႔ေတာ့ မိခင္လုပ္သူမွာ ေငြ ပိုမရွိ၍ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမခ်က္ရပဲ ကေလးထိန္းေက်ာင္းေနရင္း မိခင္ ေစ်းေရာင္းရာက ေမာေမာပန္းပန္း ျဖင့္ ျပန္လာၿပီးမွ ဆန္ဝယ္ၿပီးေနာက္ ကန္စြန္းရြက္သင္၍ ထမင္းဟင္းခ်က္ ရေလသည္။
ခင္မသည္ ဗိန္မထမင္းအိုးတည္ ေနရာသို႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း သက္ ျပင္းေလးတဲြခြာမႈတ္ထုတ္လိုက္၏။ ဘဝ၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ သူ၏ ဆံစတို႔သည္ ေသြ႕ေျခာက္ေန သလို ေနေလာင္ဒဏ္ေၾကာင့္ ရင့္ ေရာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမွာ နထင္စ ေလးမ်ားပင္ က်ေနပါေတာ့၏။
အိမ္မွာ ဆန္ႏွင့္ဟင္းအတြက္ မေလာင္မငွမည္ စိုးသျဖင့္ နံနက္ထဲ က ဘာမွအစာေျပစားမထားလို႔ အူ က တၾကဳတ္ၾကဳတ္ရွိေသာ္လည္း ႏုိ႔ဆာေလာင္ေနေသာ သားငယ္ကို ေမတၱာ ထံုမႊန္းစြာျဖင့္ ႏို႔ခ်ဳိတုိက္ေကြၽး ေနရေလ၏။
တဖက္ရပ္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွ အူ ေနေသာ မီးခိုးလံုးသည္ ေဝ့ဝဲ၍ လြင့္ ပ်ံေနသည့္ႏွယ္ ဗိန္မယပ္ေတာင္စုတ္ ျဖင့္ တျဖတ္ျဖတ္ ခပ္သံကို မိခင္ခင္မ ၾကားေနရသျဖင့္ …
”ဟဲ့ …ဗိန္ မ …မီးေကာင္းေကာင္း မေတာက္ ေသးဘူးမႈတ္လား”
”ဟုတ္ကဲ့ ..အေမ ထင္းက မေျခာက္ တေျခာက္ျဖစ္ေနလို႔။ ယပ္ ကူေနရတယ္”
”ညီႏွယ့္ေတာ္။ ငါေစ်းေရာင္း ေနတုန္း။ ထင္းကေလးမျဖစ္စ ေလာက္ကို ေနလွန္းထားေရာေပါ့”
ဗိန္မဘာမွ သူ႔၏မိခင္ကို ျပန္ မေျပာေတာ့ေပ။
မနက္ ၁ဝ နာရီထိုးခန္႔က လမ္း ထိပ္ ဓမၼာ႐ုံက ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ ၿပီး ပိုလွ်ံလို႔ ေကြၽးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးေလး အတန္အသင့္ စားထားရသည္မို႔ ဗိန္ မဗိုက္မွာ သိပ္စာဟန္မရွိေခ်။
အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ …
ခင္မ စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ က ေလးငယ္ကို ဖ်ာစုတ္ပံု အသာခ်ရင္း ျဖင့္ ဗိန္မရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ဝင္ သြားေလေတာ့သည္။
”သြားေတာ့ …ဗိန္မမီး ေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ အခုထက္ထိ ေတာက္ေအာင္ မလုပ္တတ္ေသး ဘူး။ ကေလးသြားထိန္းေတာ့”ဟု ျမည္တြန္းေတာက္တီးယင္း သူကိုယ္ တုိင္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ေတာ့ေလသည္။
ဖခင္ျဖစ္သူ ကိုဘခက္ ဆိုက္ ကားသိမ္း၍ ျပန္လာေခ်ၿပီ။
အခ်ိန္က ည ၉ နာရီ ၁ဝ နာ ရီခန္႔ပင္ျဖစ္သည္။
ကိုဘခက္က နံနက္ ၅ နာရီ ၆ နာရီ ေန႔စဥ္ ေန႔တုိင္းအိမ္မွထြက္၍ ဆိုက္ကားအံုနာအိမ္သြားၿပီး ဆုိက္ကား ထုတ္၍ ညစဥ္ ၉ နာရီ ၁ဝ နာရီတြင္ ျပန္အပ္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္လာတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံဆုိက္ကားဆဲြ ေကာင္းပါက ည ၁၁ နာရီ ည ၁၂ နာရီအထိပင္ ညဥ့္နက္အထိ ဆုိက္ ကားဆဲြၿပီးမွ အိမ္သို႔ ျပန္လာတတ္ သည္။
ယေန႔ေတာ့ …ကိုဘခက္အဖို႔ ခါတုိင္းေန႔ထက္ စာရင္ အခ်ိန္ေစာသည္ဟု ထင္ရ၏။
အိမ္ဟုသာဆုိရေသာ္လည္း ေလးတုိင္စင္သာသာ ထရံက်ဳိးက်ဲ ခ႐ုိင္နဲ႔နဲ႔ အကာၿပဲၿပဲဆိုသလို တကယ့္ ကို တဲပီပီသသႏွင့္ ေဆာက္ထား ေသာ အိမ္ေနေဆာင္ပင္တည္း။
ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ ၾကယ္တာရာ တို႔ကို ပတ္လက္လွန္အိပ္ရင္း ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ အိမ္အမိုးေပါက္ေတြက မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အ ေပါက္အၿပဲမ်ားလွေပသည္။
သည္အိမ္ကြင္းထဲသို႔ ကိုဘခက္ ဝင္မိစဥ္ မ်က္စိကစားလိုက္ရာ ဖ်ာ စုတ္ေပၚတြင္ လက္ခ်ည္စုတ္အႏွီး တစ္ျခားျဖင့္ ပိုးလိုပက္လက္ ႏွစ္ခ်ဳိက္ စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လူမမယ္သား ငယ္ေလးအခန္းေထာင့္ ထရံအၿပဲႏွင့္ ကပ္လ်က္ အိပ္စျပဳေနေသာ ခ်စ္သ မီးေလး ဗိန္မႏွင့္ ထုိႏွစ္ေယာက္သာ ေတြ႕ရေလသည္။
ကိုဘခက္သည္ သူ႔ေခါင္းေပၚ မွ စုတ္ၿပဲႏြမ္းေဟာင္းေနေသာ သကၠ လပ္ရဲေဆာင္းဦးထုပ္အား ခြၽတ္လ်က္ သမီးငယ္ ဗိန္မအား ႏႈိးလိုက္ေခ်၏။
”ဟဲ့ …ဗိန္မ …ထ … ထ”
ဗိန္မသည္ အိပ္မႈံစုံမႊားျဖင့္ မ်က္စိကေလး ေပကပ္ေပကပ္ျဖင့္ သူ႔၏ ဖခင္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ ခ်ိန္။
”နင့္ အေမ ဘယ္မွာလဲ”ဟု ကို ဘခက္၏ အေမးကို
”ခုနေလးတြင္မွ သီရိမဂၤလာ ေစ်းကို ပန္းသြားႀကိဳတယ္ အေဖ”
ကိုဘခက္ ေမာေမာပန္းပန္း ျဖင့္ ျပန္လာေသာ္လည္း ဇနီးသည္ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရ၍ ေမးျခင္းျဖစ္၏။
ဇနီးသည္ ခင္မအခ်ိန္ေစာ၍ ပန္းငယ္ ပန္းသည္အဆို ပန္းႀကိဳျခင္း သည္ ယခုသီရိမဂၤလာေစ်းက ေမာ္ တင္ႏွင့္ အလံုဝန္းက်င္မွ် မိုးညဥ့္နက္ မွ သြားေပမယ့္ အခ်ိန္တိုတိုေတာင္း ေတာင္းႏွင့္ပင္ ခင္မတို႔ေနထုိင္ရာ တာေမြအပိုင္ အေသာကရပ္ကြက္ သို႔ ေစာလ်င္စြာ ျပန္လို႔လြယ္၏။
ယခုေတာ့ ….
ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွ သီရိမဂၤလာ ေစ်းဖ်က္သိမ္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ဟို အေရွ႕ဖ်ား ျမစ္စြန္းတစ္ဖက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ထားမႈေၾကာင့္ ေစ်းသည္ မ်ားအဖို႔ သြားေရးလာေရးခရီးရွည္ ၿပီး ကားခလည္း ပို၍ေပးရေလသည္။
သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ခင္မပန္းႀကိဳ ေစာေစာသြားျခင္းျဖစ္၏။
”အေဖ …ထမင္းစားၿပီးၿပီ လား”
”ဟင့္ …အင္း …မစား ရေသးဘူး”
”ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ရွိတယ္။ စားရင္ ခူးေပးမယ္”
”ေအး …စားမယ္ သမီး”
ဗိန္မသည္ အရြယ္ႏွင့္ပင္ မ လိုက္ လိမၼာေရးျခားရွိၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္း ပါးေသာ မိဘတို႔၏ လက္ရင္းတုတ္ ကေလးပါေပ။ ကိုဘခက္သည္ ဗိန္မ ခူးေပးေသာ ဆန္ၾကမ္းႏွင့္ ကန္စြန္း ရြက္ေၾကာ္ဟင္းကို မိန္းမေရ ရွက္ ေရျဖင့္ ငံု၍ စားေနေလေတာ့သည္။
ကိုဘခက္တစ္ေယာက္ ယေန႔ ဆိုက္ကားကို ေစာလ်င္စြာ သိမ္းၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ရာ လက္ထဲမွ ျမန္ မာ့အလင္းသတင္းစာကို ကိုင္လ်က္ ဇနီးသည္ ခင္မပန္းဝယ္ ပန္းႀကိဳ မထြက္မီ ေမွာင္ရိပ္ပ်ဳိးစ ညေန ၆ နာရီသာသာခန္႔တြင္ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ ေလ၏။
ဇနီးသည္ျဖစ္ေသာ ခင္မႏွင့္ သမီးငယ္ျဖစ္သူ ဗိန္မတို႔မွာ ေစာစီး စြာျပန္ခဲ့ေသ ကိုဘခက္ကို အထူးအ ဆန္းသဖြယ္ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနၾက သည္။
ၿပီးမွ ဗိန္မက ”ေဟာ အေဖဒီ ေန႔ အေစာႀကီးအိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
ကိုဘခက္၏ ဇနီးခင္မကေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထက္မွ ကေလးငယ္ႏို႔စြဲေန သည္ကို ႏို႔တုိက္ရင္းျဖင့္ …
”ကိုဘခက္ ရွင္ဒီေန႔ ဆုိက္ကား သိမ္းလာတာ ေစာလွခ်ည္လား”ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားဆိုၿပီး သူ႔ကေလး အား ရင္မွ ႏုိ႔တိုက္ျခင္းကို ရပ္နား လုိက္သည္။
ထိုမွတဖန္ သူ႔၏သားငယ္အား အငမ္းမရ နမ္း႐ႈပ္ေနၿပီ တဖက္မွ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ကိုဘခက္၏စကား သံကို နားစြင့္ေနမိသည္။
ကိုဘခက္သည္ ဝမ္းသာရႊင္ျပ စြာျဖင့္ သူ႔လက္ထဲမွ သတင္းစာကို ျဖန္႔ၿပီး သူ႔ဇနီးသည္အား စကားဆုိ ေလ၏။
”ငါတို႔ ျမန္မာေတြ ေလွ်ာက္ လွမ္းေနတဲ့။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္း ကို ဒီေန႔ေရာက္ေနၿပီဟ”
”အဲဒီေတာ့ …ဘာျဖစ္သလဲ။ ဒါမ်ားအထူးအဆန္းလုပ္လို႔”ဟု ခင္မ က ေျပာၿပီး သူ႔ေယာက်္ားအား မထူး ဆန္းသလို ၾကည့္ေနပါ၏။
သူ႕စိတ္ထဲတြင္လည္း မိမိႏွင့္ ဘာမွမသက္ဆုိင္ပဲႏွင့္ သူ႔ေယာက်္ား ကိုဘခက္ကို ဆုိက္ကားေကာင္း ေကာင္း မနင္းဘဲ ဘာစိတ္႐ူးထေနပါ လိမ့္ဟု သာမန္သေဘာမွ်သာ ေတြး ေနပါ၏။
ဤတြင္ ကိုဘက္မွာ ခင္မအနား သို႔ ကပ္လာၿပီး။
ကိုဘခက္သည္ သူ႔လက္ထဲမွ ကိုင္ထားေသာ သတင္းစာကို ဝမ္း
သာအားရျဖင့္ ဖတ္ေနေတာ့သည္။
”ဒီမွာ သတင္းစာကို ၾကည့္စမ္း။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ဆင္းရဲျခင္း ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ ႏွစ္ေထာင့္ ႏွစ္ ဆယ္ခုႏွစ္မွစၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေတာ့မယ္တဲ့ သိလား”
ခင္မသည္ သူ႔ေယာက်္ား ကို ဘခက္ ဝမ္းသာအားရေျပာေနသ ေလာက္ သူ႕အဖို႔မွာ ဘာမွ်ထူးျခား ခ်က္ ရွိဟန္မတူေခ်။
သို႔ေၾကာင့္လည္း အထူးအဆန္း လုပ္ေနေသာ ကိုဘခက္ကို ”ေနစမ္း ပါဦး။ ကိုဘခက္ရဲ႕ ရွင္ေျပာတဲ့ ႏုိင္ငံ ေတာ္သမၼတႀကီးက ဆင္းရဲျခင္းေလွ်ာ့ ခ်တာနဲ႔ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔တုန္း”
”ဟာ …ဒီမိန္းမကလဲ။ တို႔ နဲ႔ မဆုိင္ပဲေနပါ့မလား။ မင္းႏွယ့္ကြာ၊ တို႔တေတြက လက္လုပ္လက္စားဆင္း ရဲသားေလကြာ။ ဒီလုိဆင္းရဲေနတာ ကို ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြက ဆင္းရဲ ျခင္းေလွ်ာ့ခ်မယ္ဆုိတာ။ အဲဒီတို႔အ တြက္ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ေနတယ္ ကြ။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ မရွိဆင္းရဲသား ေတြရဲ႕ဘဝကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ကယ္ တင္မယ္လို႔။ ေဟာဒီ သတင္းစာထဲ မွာ စာလံုးအမဲႀကီးေတြနဲ႔ ထိပ္ဆံုးက ေဖာ္ျပေနတာ။ ၾကည့္ပါဦးလား။ မိန္းမရာ”
ကိုဘခက္ကသာပင္ ခင္မကို ဆက္လက္ရွင္းျပေနသည္ကို သမီး ငယ္ဗိန္မက ဝမ္းသာရမလို ဘာလို လုိႏွင့္ ဖခင္မိခင္မ်က္ႏွာကို တစ္ လွည့္စီၾကည့္ေနမိေလသည္။
”ဒီမွာ ကိုဘခက္ ရွင္က ဆုိက္ ကားကိုသာ ဂ႐ုတစိုက္နင္းမွ အံုနာ ေၾကးနဲ႔ ေန႔တြက္ခရမယ္။ ကြၽန္မ လည္း ပန္းဝယ္ ပန္းေရာင္း ဂ႐ုတ စိုက္လုပ္မွ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ရယ္။ သားသမီးေတြပါ စားရမယ္။ ဒါမွမ ဟုတ္လုိ႔။ ကြၽန္မေနမေကာင္းလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရွင္နည္းနည္းေနမေကာင္း ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္။ တစ္ခါတလ ထမင္း နပ္ေက်ာ္စားရတာေတြ။ ဟင္းမပါဘဲ ငါးပိရည္ အျဖဴထည္နဲ႔ ဆန္ၾကမ္း စားရတာေတြက ခဏ ခဏႀကံဳေနရ တယ္ မဟုတ္လား”
ကိုဘခက္သည္ ဇနီးသည္ ခင္မ ၏ တင္ျပခ်က္စကားမ်ားကို မျငင္း လုိေသာ္လည္း ယခုႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ႀကီးႏွင့္ အႀကီးအကဲတို႔၏ ဆင္းရဲမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးစီမံကိန္းႀကီး အျမန္ေပၚ လာရင္ သူတုိ႔ေတြ ဆင္းရဲျခင္း နပ္ မမွန္ျခင္း ထမင္းမဝျခင္း ¤င္းေဘး တို႔မွ လြတ္ကင္းမည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနသူမို႔ ခင္မအား ဆက္ လက္ေျပာၿမဲေျပာေနျပန္၏။
”မင္းမၾကာခင္ၾကည့္ကြာ။ ဒီမို ကေရစီအစိုးရက ေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္ မွာကြ။ မင္းေစာင့္ၾကည့္ေနပါကြာ” ဟု ကိုဘခက္က တိုး၍ပင္ ထပ္ေလာင္း ေျပာေနေသာ စကားေၾကာင့္ ခင္မ ကလည္း ဤသို႔ ေျပာလုိက္ေခ်၏။
”ဒါျဖင့္ရင္ ရွင္ေျပာတဲ့အတုိင္း သမၼတႀကီးက ဆင္းရဲမႈေလ်ာ့ခ်မယ္ ဆုိရင္၊ သမၼတႀကီးနဲ႔ ရွင္ေတြ႕ရင္ထပ္ ၿပီး ေျပာျပေပးပါ။ ကြၽန္မတို႔ ဆင္းရဲ ႐ုံတြင္ မဟုတ္ဘူး။ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ေဘးကိုပါ ေျပာျပလိုက္ပါေတာ္”
ခင္မ၏ စာမတက္ ေပမတက္ သူ႔ရင္ထဲကရွိေသာ စကားကို ကိုဘ ခက္အား ဖြင့္ေျပာလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုဘခက္တစ္ေယာက္ ခင္မ၏စကားကို ဘယ္လိုမွမေခ်ပႏုိင္ ေခ်ပ ႏုိင္စြမ္း မရွိပါေခ်ဘိတကား ….။
ဆင္းရဲတြင္း၌ … နစ္မြန္းသံသရာ
လည္ေနပါဘိ …ေမတၱာသစၥာ
သည္ႏွစ္ျဖာျဖင့္ …ၾကင္နာခ်စ္ခင္
ျဖဴစင္စိတ္ထား …ေပါင္းဖက္ျငား တည့္နင္းျပားဘဝ…ရွိတုန္းက လည္း ေန႔ညမယြင္း …ခ်စ္ခင္ျခင္း ျဖင့္ လမ္းက်ဥ္းလမ္းက်ယ္ … အသြယ္သြယ္ကို ခင္တြယ္ခရီး …ဘယ္မၿငီးသည့္ ဇနီးေမာင္ႏွံ တို႔ပါတကား …။
ျမင့္ျမတ္ေအာင္ျမင္
