သူ႔ နာမည္ လႈိင္ေစေထာင္းျဖစ္ သည္။ သူ႔ရြာက မေတာ္ရီရြာျဖစ္ သည္။ အဓိမီရြာ၊ ရွာရွိန္းရြာ၊ လတ္ တဲရြာ၊ မေတာ္ရီရြာမ်ားသည္ မကူရီ နာဂေသြးခ်င္းမ်ား ေနထုိင္ၾကေသာ ရြာမ်ားျဖစ္သည္။ ျမန္မာ-အိႏၵိယ နယ္စပ္၊ နန္းသလပ္ေခ်ာင္းဖ်ားေဒ သခြင္၊ စာရာေမတိေအာင္ေျခ၊ ေတာင္စြယ္ေတာင္လမ္းမ်ားေပၚ တြင္ ရစ္ေခြကာ ရြာတည္ေနထုိင္ၾက သည္။
နယ္စပ္ေဒသ နာဂေက်းရြာမ်ား မွ ေက်ာင္းေနရြယ္ကေလးမ်ားသည္ အိႏၵိယဘက္ နာဂရြာအခ်ဳိ႕တြင္ ပညာသင္ၾကားလုိသျဖင့္ နာဂအိမ္ မ်ား၌ အိမ္အကူလုပ္၍ အိမ္ရွင္က ထမင္းေကြၽး၊ ေက်ာင္းထားေပးသည္။ ထင္းေခြ၊ ထင္းခဲြ၊ ေရခပ္၊ အိုးခြက္ ေဆး၊ ကေလးကူထိန္းအလုပ္မ်ား လုပ္ေပးရသည္။
နာဂလူငယ္ေလး လႈိင္ေစ ေထာင္းသည္ နာဂအိမ္တစ္အိမ္၌ အလုပ္ရသည္။ ေက်ာင္းထားေပးမည္ ဟုဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ႏွစ္ၾကာ သည္ထိ ေက်ာင္းထားမေပးဘဲ၊ အိမ္ အကူအလုပ္သာခုိင္းသည္ ရြာျပန္ ေရာက္လွ်င္ သူ႔အေဖက ”မင္းစာ တတ္ခဲ့သလား”ေမးေသာ္ မည္သို႔ေျဖ ရပါ့မလဲ စာမတတ္ဘဲ ရြာျပန္သြား လွ်င္ အေဖက ဆူလိမ့္မည္။ ရြာျပန္ လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးဟု စဥ္းစားကာ မိုး ေသာက္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ကေလးလြယ္၍ ထိုအိမ္ထိုရြာမွ ထြက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
ျမန္မာဘက္သို႔ ေရာက္ေသာအ ခါ လမ္းခရီး၌ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ ေက်ာ္ထားေသာ သစ္သားတံတား တစ္ခုေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။ တံ တားအလယ္၌ အေမာေျပရပ္ရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အိမ္အကူအလုပ္ ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ နာဂရြာ မ်ားဆီသို႔ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း၊ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲက ဗလာစာ အုပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းစာတစ္လံုးမွ် မရွိ ေသးဘူး။ ငါ့ဘဝအတြက္ အိပ္မက္ လွလွမက္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဟု စိတ္ပ်က္အားငယ္ကာ ေက်ာင္းလြယ္ အိတ္ကေလးကို ေခ်ာင္းေရစီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လုိက္ေတာ့သည္။
လမ္းခရီးနာဂရြာတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္ရွင္အား တစ္ ညအိပ္ခြင့္ျပဳပါဟု ခြင့္ေတာင္း၍ မီး ဖုိေဘးမွာ ထိုင္ေနစဥ္ အိမ္ရွင္နာဂ ႀကီးေတာင္ယာမွ ျပန္ေရာက္လာ သည္။ နာဂႀကီးအား သူ႔ဘဝအေျခ အေနကို ေျပာျပေသာအခါ အိမ္ရွင္ နာဂႀကီးက ”မင္းစိတ္ကူးလြဲေနၿပီ” ေက်ာင္းေနဖို႔ အိႏၵိယဘက္က နာဂ ရြာကို သြားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ေလ ရွီးၿမိဳ႕မွာ နာဂမူလတန္းေဘာ္ဒါ ေက်ာင္းဖြင့္ထားၿပီ။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္း က ဆရာႀကီးကို ေျပာျပရင္ ေက်ာင္း အိပ္ေက်ာင္းစား ေနခြင့္ေပးမွာပါဟု ရွင္းျပေသာအခါ ပညာငတ္ရွာေသာ နာဂလူငယ္ေလး လႈိင္ေစေထာင္း၏ ညိႇဳးလွ်လွ် မ်က္ႏွာကေလးမွာ ၿပံဳးရိပ္ သန္းလာၿပီး အိပ္မက္လွလွကေလး မက္ႏုိင္ေတာ့မွာပဲ ဟု စိတ္ဓာတ္အား မာန္တက္လာေတာ့သည္။ နာဂႀကီး က ထမင္းေကြၽး၊ ေခါင္ရည္တုိက္၊ ဧည့္ခန္းမီးဖုိေဘးမွာ အိပ္စရာဖ်ာ ခင္းေပးသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးေသာက္ခ်ိန္ တြင္ ၾကင္နာတတ္ေသာ အိမ္ရွင္နာဂ ႀကီးက ထမင္းေကြၽး ေခါင္ရည္တုိက္၊ ထမင္းထုပ္ထုပ္ေပးၿပီး ေလရွီးၿမိဳ႕ နာ ဂေဘာ္ဒါေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားေပေတာ့မွာၾကား၍ လႊတ္လိုက္ ေတာ့သည္။
ေလရွီးၿမိဳ႕ နာဂေဘာ္ဒါေက်ာင္း ေရာက္လွ်င္ စာသင္ေဆာင္၊ အိပ္ ေဆာင္၊ ထမင္းခ်က္ေဆာင္၊ ထမင္း စားေဆာင္၊ ဆန္ဂိုေထာင္ႏွင့္ ေဘာ္ လီေဘာကြင္းတို႔ကို ၾကည့္၍ အံ့ၾသ ဝမ္းသာေနေတာ့သည္။ မႏၲေလးဇာ တိေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက လြယ္ကူ စြာေက်ာင္းလက္ခံ၍ ဆရာမတစ္ ေယာက္ေခၚၿပီး ‘ဆရာမ’ သူ႔အရြယ္ က နည္းနည္းထြားေနၿပီ၊ အခ်ိန္ပိုသင္ ေပးပါ ႏွစ္ဝက္က်ရင္ ပထမတန္းကို တန္းေက်ာ္တင္ေပးမယ္ဟု မွာၾကား ကာ နာဂေတာပန္းကေလးအား ပညာ ဥယ်ာဥ္မွဴးဆရာမကေလးလက္ သို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ လႊဲအပ္လိုက္ ေတာ့သည္။
ေလရွီးၿမိဳ႕တြင္ ပညာအုပ္ တာဝန္ႏွင့္ နာဂေဘာ္ဒါေက်ာင္းအုပ္ တာဝန္ယူေနေသာ ဆရာႀကီး ဦး ေအာင္ျမင့္သည္ ေတာင္ေပၚေဆာင္း ရာသီ အေအးဒဏ္မခံႏုိင္သျဖင့္ ထံု ေရာဂါေခၚ ေျခဆစ္လက္ဆစ္ကိုက္ ခဲ့ေသာ ေရာဂါျဖစ္လာသည္။ သထံု ဇာတိ ဆရာဝန္ႀကီးက ေဆး႐ုံဝင္း သူ႔အေဆာင္မွာ ေခၚအိပ္ခုိင္းၿပီး ညီ ေနာင္ရင္းပမာ ဂ႐ုစိုက္၍ ျပဳစုကုသ ေပးရွာသည္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ေတာင္ ေပၚမွ ခ်င္းတြင္းဆိပ္ကမ္းထမာန္သီ ရြာသို႔ နာဂႀကီးေလးေယာက္ထမ္း ေသာ နာဂေဝါေခၚ ဝါးထမ္းစင္ျမင့္ ထမ္း၍ ညအိပ္ေျခလ်င္ ဆင္းရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ထမာန္သီရြာတြင္ ေနပူရွိန္ကေလးရလာသျဖင့္ ေဝဒနာ အနည္းငယ္သက္သာၿပီး ေတာင္ေဝွး နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္လာသည္။
ထမာန္သီမွ ခႏၲီးသို႔ ေမာ္ေတာ္ ေရယာဥ္ျဖင့္ ေရမိုင္ ၇ဝ ညအိပ္ခရီး ဆန္တက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ခႏၲီးမွ မႏၲေလးသို႔ လုိက္ပါခဲ့သည္။ မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ကုသမႈခံယူ သည္။ ေဝဒနာသက္သာ၍ ဌာနတာ ဝန္ျဖင့္ ဝန္ႀကီး႐ုံးပညာေရးဌာန ဒု ဝန္ႀကီး ေဒါက္တာညီညီအား ဝင္ ေတြ႕ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပ ရာ ေနရာလပ္ရွိေသာ ခႏၲီးၿမိဳ႕နယ္ သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးသည္။
ခႏၲီးၿမိဳ႕နယ္တြင္ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ေနစဥ္ လဟယ္ၿမိဳ႕နယ္ ပါတီ ဥကၠ႒ ဦးတင္ထြန္းႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္ စီဥကၠ႒ ဦးတင္ကိုတို႔ စာေရးသူတည္း ခိုအိမ္သို႔ ေရာက္လာၿပီး ဆရာဦး ေအာင္ျမင့္ လဟယ္ၿမိဳ႕နယ္ ပညာ အုပ္ေနရာလစ္လပ္ေနတယ္။ ဆရာ ေတာင္ေပၚတက္ခဲ့ပါဗ်ာ၊ ဆရာအ တြက္ ေဆာင္းပါးေရးစရာ နာဂ႐ုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့စာကုန္က်မ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ဟု စည္း႐ုံးေျပာ ဆုိသည္ကို ေခါင္းညိမ့္မိသျဖင့္ ေလွ်ာက္လႊာမတင္လိုက္ရဘဲ လဟယ္ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ ထြက္လာေတာ့သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ခႏၲီးတစ္ ဖက္ကမ္းရြာမွ လဟယ္ေတာင္ေပၚ သို႔ အတက္ခရီး ႏုန္းဇလိမ္ေခ်ာင္းမွ ျဖတ္ေက်ာ္၍ ထိန္ညိဳေတာင္ျပတ္ လမ္းတြင္ေနာက္မွ ဆရာႀကီးဟု ေခၚ သံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ရာ စစ္ အက်ႌပုခံုးမွာ တပ္ၾကပ္အရစ္ ႏွစ္ရစ္ ျဖင့္ စစ္သားလူငယ္ေတြ႕ရၿပီး အံ့ၾသ ဝမ္းသာလွ်က္ ”မင္း – လႈိင္ေစေထာင္း မဟုတ္လား”ေမးရာ ”ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး”ေျဖသည္။ ညအိပ္တည္း ခုိမည့္ နာဂရြာအျပင္ရွိ တည္းစခန္း သို႔ေရာက္ေသာအခါ ထမင္းခ်က္ နာဂလူငယ္ေလး လႈိင္ေစေထာင္းက စာေရးသူအား ၾကက္ဥျပဳတ္ႏွစ္လံုး လာပို႔ၿပီး ”ဆရာႀကီး စားပါ”ဟု ေပး ရွာသည္။
တတ္သမွ် အတန္းပညာကေလး ျဖင့္ နာဂေတာင္တန္းေရွ႕တန္းစစ္ ေၾကာင္းတြင္ အမိႏုိင္ငံ၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနေသာ နာဂေတာပန္း ကေလးကို ျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ရင္ဝယ္ပီတိလႈိင္းက ေလးမ်ား လႈပ္ခပ္ျဖာေဝလွ်က္ ရွိပါ ေတာ့သည္။
ေမာင္ေၾကာ့ဦး
