လက္ေရးမူတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ရတယ္။ လက္ေရးမူကို မင္အ နက္ေရာင္နဲ႔ ေရးထားတာ။ လက္ေရး မူဟာ ျမန္မာဘာသာနဲ႔။ လက္ေရးမူ မွာ ႏုိင္ငံျခားအမည္နာမေတြပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ အဲဒီအမည္ေတြ ဟာ စာေရးဆရာေတြျဖစ္ၾကမွာပဲ။
လက္ေရးမူထဲမွာ ဖ်က္ရာတခ်ဳိ႕ပါ တယ္။ ဒါဟာ မွန္ပါတယ္။ စာလံုး ေတြဟာ တစ္ခါတေလ အဲဒီလိုဖ်က္ ရာထဲကို ေရာက္သြားတတ္တာပဲေလ။
ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက အဲဒီဖ်က္ရာေဘးမွာ ျမားျပၿပီး စာလံုး အခ်ဳိ႕ကို ေရးထားတာပါပဲ။ လက္ေရး မူဟာ ဘယ္လိုေနရာမွာ အသံုးဝင္ သလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ခန္႔မွန္းရရင္ေတာ့ ဒီလက္ေရးမူဟာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပဖို႔ေရး သားထားတာျဖစ္ရမယ္ဆုိတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကလီယိုပက္ထရာရဲ႕ ႏွာတံေၾကာင့္ ကမၻာ့သမုိင္းေကြ႕ ေကာက္သြားရဖူးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မယံုဘူးပဲ ထားလိုက္ဦး၊ အဲဒါက တကယ့္အျဖစ္ အပ်က္ေတြေလ။ ခုကြၽန္ေတာ္ျမင္ ေတြ႕ရတဲ့ လက္ေရးမူဟာ မေအာင္ ျမင္ေသးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ရဲ႕ လက္ရာပဲျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ထင္တာသာ မမွားဘူးဆုိ ရင္ သူဟာ ႏြမ္းပါးၿပီး ေငြေၾကးျပတ္ လပ္ေနခ်ိန္မွာ ေရးခဲ့တာ။ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုက ၫြတ္လိုသ ေဘာထားၿပီး စုပ္ရင္း အငတ္စိတ္ကို အာသာေျဖရတယ္ဆုိတဲ့ အေရးအ သားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူး တယ္။ အခုလက္ေရးမူထဲမွာ ဆင္မ်ဴ ရယ္ဆုိတာကို ျမားေခါင္းျပၿပီး ျဖည့္ ထားတယ္။ လက္ေရးမူဟာ ကြၽန္ ေတာ္ရဲ႕ စုေဆာင္းမႈပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္မႈပါ။ ေလထဲမွာ လြင့္က် လာတဲ့စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေကာက္ ယူရင္း ရရွိခဲ့တာ။
ေနမ်ဳိး
