“အရူးမႀကီး”
”အ႐ူးမႀကီး”
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားေတြက ေက်ာက္ခဲေသးေသးေလးေတြနဲ႔ သူ႕ ကို ပစ္ေပါက္ကာစၾကတယ္။ သူက လည္း စိတ္တိုၿပီး လံုခ်ည္လွန္ျပၿပီး ေအာ္ဆဲတယ္။ ဒါက ေန႔တိုင္းမ႐ုိးႏုိင္ တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု။
သူက ကားမွတ္တိုင္မွာပဲ ေန သလို ကားမွတ္တိုင္မွာဘဲ အိပ္တယ္။ အရင္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ အဝတ္ လိုက္ေလွ်ာ္တယ္လို႔ သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားတာပဲ။ အဲဒီလိုေလွ်ာ္ေတာ့ အရက္ဆိုင္ေတြက အရက္ေတြ ေခ်ာ့ တိုက္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ္လက္ေတြနာတယ္ဆိုၿပီး တိုက္ မိရာက အရက္ကို မေသာက္မေနရ ျဖစ္သြားတယ္လို႕ အရပ္ထဲေတာ့ ေျပာၾကျပန္တယ္။
သူကအရက္ကေလး ဝင္လာရင္ သနပ္ခါးေျခစြန္းေခါင္းစြန္းလိမ္းၿပီး ေကာ့ေနေအာင္ကတာ။ ေတြ႕သမွ် လူတိုင္းကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္တတ္ တယ္။ သူေနတဲ့ ကားမွတ္တိုင္ ဝန္း က်င္မွာဆို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားတာ ေျပာင္စင္လို႔။ အ႐ူးသာဆိုတယ္ အ သန္႔လည္း ဘာႀကိဳက္သလဲ မေမးနဲ႔။ တစ္ခါတေလမ်ား ကားမွတ္တိုင္ ေစာင့္တဲ့သူက သတိလက္လႊတ္နဲ႔ စားၿပီးသား ပလပ္စတစ္အိတ္ကို စည္းကမ္းမဲ့လႊင့္ပစ္တာကို ေတြ႕ရင္ ေျပာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။
”လူလိုမသိတတ္ဘူး။ ဒီေနရာ က လူအမ်ားေနတာ။ ဒီလိုစည္းကမ္း မဲ့ေနလို႔လဲ ျမန္မာျပည္ျပည္ႀကီး မတိုး တက္တာ”
ပါးစပ္ကလည္း ေရပိုက္က ေရ လႊတ္သလို တရစပ္ေျပာသလို ခ်က္ ခ်င္းေကာက္ၿပီး ေဘးနားက အမိႈက္ ပံုထဲသြားထည့္တယ္။ အဲအခ်ိန္မ်ား ကားစီးဖို႔ သြားေစာင့္တဲ့သူေတာ့ ကံ ဆိုးၿပီမွတ္။ ေျပာလိုက္တဲ့ စည္းကမ္း ေၾကာင္းေတြက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေန တယ္။
သူအဲလိုပိစိပြစိေျပာေနလို႔ စိတ္ ထားဆိုးတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔ မရျပန္ ဘူး။ ခရီးသြားေတြက ကားလာေစာင့္ ရင္း မိုးရြာတဲ့အခါ သူ႕ဆီကထီးေတြ အလကားေပးတတ္တယ္။ ဘယ္ကရ လာမွန္းမသိတဲ့ ထီးေတြက သူ႕ဆီမွာ အမ်ားႀကီး။ ေပးလည္း ေပးတာဘဲ ေလ်ာ့သြားတယ္လည္း မရွိဘူး။
သူအမိႈက္ပံုမွာ ရွိေနတာကို ၾကည္ျဖဴတဲ့သူေတြရွိသလို မၾကည္ျဖဴ တဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကေသးတယ္။ အမိႈက္ပံုေဘးမွာ ေဆးလိပ္ႀကီး တ ဖြာဖြာနဲ႔ မီးေၾကာက္ရတယ္ဆိုၿပီး မေနသင့္ေၾကာင္း ေျပာတဲ့အထဲမွာ ဦးစိန္ဘက ထိပ္ဆံုးက။ တေလာကပဲ ရပ္ကြက္အစည္းအေဝးမွာ သူက ”အခုခ်ိန္က ေႏြရာသီဆိုေတာ့ မီးေဘး အႏၲရာယ္က ေၾကာက္ရတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒီအ႐ူးမကို ေနရာေျပာင္းေပး ဖို႔ က်ဳပ္ေတာင္းဆိုပါတယ္”
”ခင္ဗ်ားအဲလို မေျပာနဲ႔ေလဗ်ာ သူမွာ ေနစရာအိမ္မွ မရွိတာ။ ၿပီး ေတာ့ သူက အမိႈက္ေတြလည္း အၿမဲ ရွင္းတယ္ေလ”
ဦးေျပာင္ႀကီးက ထကန္႔ကြက္ တယ္။
”က်ဳပ္ေျပာတာ ရက္ကြက္ အ က်ဳိးအတြက္ ေျပာတာပါဗ်ာ။ မျဖစ္ခင္ က ႀကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့သေဘာပါဗ်”
”ေနၾကစမ္းပါဦးဗ်ာ။ က်ဳပ္ လည္း ေျပာပါရေစဦး”
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ၾကားက ဝင္တားလိုက္ရင္း
”အဘဦးစိန္ဘေျပာသလို သူ႕ ရဲ႕ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ မီးေဘးေၾကာက္ ရတယ္ဆိုတာလည္း မွန္သလို ဦး ေျပာင္ႀကီးေျပာသလို သူရွိလို႔ ကား မွတ္တိုင္ဝန္းက်င္မွာ အမိႈက္ေတြ ရွင္းေနတာလည္း က်ဳပ္လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ …”
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ဘာမွဆက္ မေျပာေသးဘဲ စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး
”က်ဳပ္ရပ္ကြက္ကလူေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး အေကာင္းဆံုးလုပ္သြား ပါ့မယ္”
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ တိုးဝင္လာတဲ့ အနံ႔ဆိုးတစ္ခုေၾကာင့္ ပန္ကာကို နံပါတ္(၃)ထိ တိုးႏွိပ္ လိုက္ရတယ္။ ေျမာက္ေလတိုက္ေန တာဆိုေတာ့ ဒီအနံ႔က ကားမွတ္တိုင္ နားက လာတာျဖစ္မယ္။ ကားမွတ္တိုင္ ဆိုမွ သူ႕ကိုသတိရမိသြားတယ္။ခါ တိုင္းဆို ဆိုင္မွာ ေရဗူးေလးနဲ႔ ေရ လာလာခပ္တဲ့ သူ။ အခုေတာ့ မေတြ႕ တာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ရွိၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ပါလိမ့္။ ေနမေကာင္းလို႔ မ်ားလား မသိ။
ေဘးက အေရာင္းဝန္ထမ္း ညီ ေလးကို ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။
”ကိုႀကီးသိဘူးလား။ တစ္ေန႔က ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးနဲ႔ လူႀကီး အခ်ဳိ႕လာၿပီး သူ႔ကို ကားမွတ္တိုင္မွာ မေနမေနနဲ႔ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္ပစ္ လိုက္တယ္”
”ေဟ”
ေဟတစ္လံုးသား က်ဳပ္ပါးစပ္က ထြက္လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမိႈက္ပံုက အနံ႔ေတြထြက္ေနတာကိုး။
”သူက အခုဘယ္ေရာက္သြားလဲ”
”မသိဘူးကိုႀကီးရဲ႕ သူမွာ ေဆြ မ်ဳိးေတြလည္း ရွိတယ္မၾကာဘူး”
”ေၾသာ္ … သနားစရာကြာ”
”ဟုတ္တယ္ကိုႀကီး အခုဆို သူ မရွိေတာ့ အမိႈက္ပံုကို သန္႕ရွင္းမဲ့သူ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ နံလိုက္တာဗ်ာ”
ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ႔ကာရင္း ေျပာတဲ့ ညီေလးရဲ႕ စကားေတြမၾကား ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေဆာင့္ ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ကိုအားရပါး ရ ႐ႈ႐ႈိက္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြက ေပၚလာ တယ္။
”ေအးေလ လူတစ္ေယာက္မရွိ ေတာ့မွ သူ႔ရဲ႕တန္ဘိုးကဘသိတာ လာတတ္တာမ်ဳိးကိုး”
”ဟီး ဟီး …ငါ့ကို ေက်ာက္ ခဲနဲ႔ ေပါက္တယ္”
မနက္ေစာေစာစီးစီး ဆိုင္ေရွ႕ မွာ လာငိုတဲ့အသံကို ၾကားကတည္းက သူဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ သူက တစ္ ခုခုဆို ဆိုင္ကိုလာၿပီး ေျပာေနက်။
”ဘာျဖစ္တာလဲ အန္တီ”
သူက ေျခသလံုးကို လွန္ျပရင္း…
”ဒီမယ္ ငါ့ကို ေဟာသေလာက္ ရွိတဲ့ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ေပါက္တာ။ ဒီမယ္ ေသြးေတြထြက္ၿပီ”
သူ႕လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေက်ာက္ခဲ အရြယ္အစားပံု ဝိုင္းျပရင္းေျပာျပန္ တယ္။
ဟုတ္သားဘဲ။ သူ႕ေျခသလံုးမွာ ေသြးေတြ ထြက္ေနတယ္။ လုပ္ရက္ လိုက္ၾကတာ။ သူဟာ စိတ္လြတ္လို႕ ေျပာခ်င္တာေျပာတာကို လူေကာင္း ေတြက ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ အို ေလာကႀကီးရယ္။ သနားစာနာမႈေတြ ခန္းေျခာက္ကုန္ၿပီလား။
”ကဲအန္တီ မငိုနဲ႔ တိတ္ေတာ့ ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ေဆးထည့္ေပးမယ္”
စပရယ္ ဒိုင္းေဆးဗူးကို ယူၿပီး အနာကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူက ဆက္ငိုေနဆဲ။
”အန္တီမုန္႔စားရေအာင္ ေရာ့ မုန္႔ဖိုး”
တစ္ေထာင္တစ္တစ္ရြက္ကို သူ႕ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ …
”ေဟး”ဆိုၿပီး ထခုန္တယ္။ ေျခ ေထာက္က ဒဏ္ရာကိုေတာင္ သတိ ထားမိဟန္မတူေတာ့ဘူး။
”ငါထမင္းမစားရတာ ၾကာၿပီ။ ထမင္းစားလို႔ ရၿပီကြ”
ခုန္ေပါက္ရင္း ရပ္ကြက္က ထမင္းဆိုင္ကို ေျပးထြက္သြားတယ္။ လက္ထဲက စပရယ္ဒိုင္းေဆးဗူးေလး ကို ကိုင္ရင္း ကားမွတ္တိုင္ကို လွမ္း ၾကည့္မိေတာ့ အမိႈက္ေတြ မရွိေတာ့ ဘူး။ အခုမွ ခုႏွစ္နာရီထိုးဘဲ ရွိေသး တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား အမိႈက္ ေတြ က်ဳံးထားလိုက္ပါလိမ့္။
ထ ထ ထ
ေရးၿပီးသားကို ပိုၿပီး ထင္ရွား ေအာင္ ထပ္ေရးလိုက္တယ္။ စာလံုး ေပါင္းမမွားေအာင္လည္း ထပ္ဖတ္ မိျပန္တယ္။
”ဆိုင္အနီးတြင္ ဖုန္းတစ္လံုးကို ဒီညအတြက္ ပံ့သကူ စြန္႕ထားပါသည္”
”အစ္ကိုႀကီး အဲစာက ဘာအ တြက္လဲ”
ညီေလးကအနားေရာက္လာၿပီး စပ္စုတယ္။
”ဒီည တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔။ ေလကြာ။ ဒါ ေၾကာင့္ ပံ့သကူစြန္႔မလို႔ ေၾကညာေန တာ”
”ဟုတ္ကိုႀကီး ညီေလးတို႔လည္း ရွာမယ္”
မနက္ခင္းပိုင္းနဲ႔ ေန႔ခင္းပိုင္း ဆိုင္ကို ေစ်းလာဝယ္သူေတြက ေရး ထားတဲ့စာကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ သမား လွဦးက –
”အစ္ကို ဘယ္မွာ ပစ္ထားတာ လဲ။ ညီေလးတို႔ ရွာမလို႔”
”ဆိုင္အနီးမွာကြာ မထင္မွတ္ တဲ့ေနရာမွာပစ္ထားတယ္။ အမ်ား အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးျပဳသူ ေတြ႕လိမ့္ မယ္”
”အိုေက ေသခ်ာရွာမယ္”
လွဦးက ေက်နပ္သြားဟန္နဲ႔ ဟို ၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ျပန္သြား တယ္။
လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေနမို႔ အ လင္းေရာင္က ေနရာအႏံွ႕ဆီကို ျဖာ က်လ်က္။ လူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီအ လင္းေရာင္ကို မလံုေလာက္ပဲ ဓာတ္ မီးေရာင္ေတြက တဝင္းဝင္း။ အလင္း ေရာင္ေတြက ေနရာအႏံွ႕။ တခ်ဳိ႕က သစ္ပင္ေတြေပၚကို ထိုးလို႔။ အခ်ဳိ႕ က် ျပန္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြၾကား။ မီး ေရာင္ေတြက အမ်ားႀကီး ။
”ကိုဖုန္းမင္းသားႀကီး ဖုန္းပစ္ တာ တကယ္ပါေနာ္”
ညေနကလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ ရီသမားလွဦးက မယံုသလိုေမးတယ္။
”ေသခ်ာပါတယ္ကြ ဒီည တစ္ ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕ကို ေတြ႕လိမ့္ မယ္”
”ဒါဆို ရွာလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ”
အျမန္ေျပာရင္း ဆက္ရွာျပန္ တယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့
”ေဟး ဖုန္းတစ္လံုးေတြ႕ၿပီ”
”ဖုန္းတစ္လံုးေတြ႕ၿပီ”
ကားမွတ္တိုင္ဘက္က အသံ ထြက္လာတယ္။ သူ႕အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္မိ တယ္။
”ေပးဘူး ငါေတြ႕တာ အမိႈက္ပံု ထဲက”
”အ႐ူးမ အ႐ုိက္ခံခ်င္လို႕လား ေပးစမ္း”
ကားမွတ္တိုင္ဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး စု႐ုံး ေရာက္ေနၾကၿပီ။
”ေပးဘူး ငါေတြ႕တာ ေပးဘူး”
ဖုန္းကို ရင္ခြင္ၾကားမွာ ဝွက္ထားရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေအာ္ေနတယ္။
”အစ္ကိုကလည္းဗ်ာ။ ထားစရာ ရွားလို႕ အမိႈက္ပံုထဲမွာ ဖုန္းကို သြား ထားရတယ္လို႔”
ဆိုင္ကယ္သမားလွဦးက မေက် မခ်မ္းသံနဲ႔ ဆီးေျပာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ၿပံဳးလိုက္ရင္း…
”မင္းကိုအစက ငါေျပာသားပဲ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးျပဳသူေတြ႕ပါလိမ့္မယ္လို႔။ သူက အၿမဲတမ္း ကားမွတ္ တိုင္ေဘးက အမိႈက္ပံုကို သိမ္းတယ္။ သူဒီလိုသိမ္းတာ ပိုက္ဆံရလို႔ မဟုတ္ ဘူး။ သူ႔အသိစိတ္နဲ႔ကို သိမ္းတာ။ ဘယ္ေလာက္ေလး စားစရာေကာင္း တဲ့ စိတ္ထားလဲ။ သူ႔မွာ ဒီေနရာေလး ေနတာေလးတစ္ခုနဲ႔ လစာေတြ မရ တဲ့ ကုသုိလ္ကို လုပ္တယ္။ တေလာ က သံုးရက္ေလာက္ သူေပ်ာက္သြား ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ အနံ႔ေတြ မႊန္ေနေအာင္ နံတယ္။ ဘယ္သူမွ အသိစိတ္နဲ႔ ပစ္သူမရွိဘူး”
”ဟုတ္တယ္ေနာ္ ငါတို႔ဆို နံလို႔ ထမင္းေတာင္ မစားႏုိင္ဘူး”
အမိႈက္ပံုးေဘး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္က လင္းေခတ္ေဇာ္က ေထာက္ခံ တယ္။
”မွန္တယ္ဗ်။ သူဟာ တစ္ခါ တစ္ရံ သတိလက္လြတ္ေျပာတာက လဲြၿပီး ဘာအမွားမွ မလုပ္သလို အမ်ားအတြက္လည္း ထိခိုက္ေအာင္ ဒီေန႔ထိ မလုပ္ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ ေတာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႔ကို ဒီေနရာ မွာ အၿမဲရွိေနေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕ အတြက္လည္း မီွတြယ္ရာ ျဖစ္သလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ လည္း အၿမဲသန္႔ရွင္းေနေစတာေပါ့”
”သူ႕ကို ဒီေနရာမွာ ေနခြင့္ေပး လိုက္ပါဗ်ာ စည္ပင္ကလူႀကီးေတြလာ ရင္လည္း က်ဳပ္ေသခ်ာေျပာျပလိုက္ ပါ့မယ္”
ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ဝင္ေျပာတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အခု သူေတြ႕တဲ့ဖုန္းရဲ႕ တန္ဘိုးက ႏွစ္သိန္း ေျခာက္ေသာင္းတန္ပါတယ္။ ဒီဖုန္း ဟာ သူ႕အတြက္ အသံုးဝင္မွာမဟုတ္ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားေရွ႕မွာ သူ႔ ဆီကဖုန္းကို သိမ္းၿပီး တစ္ရက္ကို သူ႔ အတြက္ ထမင္းဖိုး တစ္ရက္ကို သံုး ေထာင္ေပးမယ္။ သံုးလအထိ သူ႕အ တြက္ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေစ ပါလိမ့္မယ္”
”ေကာင္းတယ္ အဲစိတ္ကူး”
”ဟုတ္တယ္ သူ႔အတြက္ စား ဝတ္ေနေရး မပူရေတာ့ဘူးေပါ့”
”ငါ့တူ စိတ္ကူးေကာင္းတယ္”
လူအုပ္ထဲက ေထာက္ခံသံေတြရ ေတာ့ သူ႕ဆီက ဖုန္းကို ေတာင္းလိုက္ တယ္။
”အန္တီ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဖုန္း ေလးေပးေနာ္။ ေန႔တိုင္း မုန္႔ဖိုးေပး မယ္”
သူက ဆတ္ကနဲၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့
”ဒီတူေလးက ငါ့ကို အၿမဲ ပိုက္ ဆံေပးတယ္ ေရာ့”
သူ႔လက္ထဲက ဖုန္းကို ကြၽန္ ေတာ္ဆီကို ထိုးေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း အိတ္ကပ္ထဲက တစ္ေထာင္ တန္သံုးရြက္ကို ယူလိုက္ၿပီး
”ေရာ့ အန္တီမနက္ျဖန္ ထမင္း စားဖို႕။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း အၿမဲ ေပးမယ္ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ဘယ္မွမသြား ေတာ့နဲ႔ ဒီေနရာမွာ အၿမဲေနေနာ္”
”ေဟး ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ငါ့တူေလး က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ …”
ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့ တစ္ေထာင္ တန္သံုးရြက္ကို ကိုင္ၿပီး ကခုန္ေနပါ တယ္။ သူေပ်ာ္သလို ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။ သူ႔အတြက္ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ရမယ့္ မီွခိုရာ ေနရာေလးရသြားၿပီေလ။
ေမာင္ျမင့္ဝင္း
