ကဗ်ာဆရာ ေျခာက္လႊာမွာ ေန သည္။
ကဗ်ာဆရာသည္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ က ေျခာက္ထပ္တုိက္၏ အေပၚဆံုး ထပ္ေျခာက္လႊာ၌ ေရာက္ရွိေနသည္။ ကဗ်ာဆရာေရာက္ရွိေနေသာ အခန္း ကို ပိုင္ဆုိင္သူမွာ အိႏၵိယအမ်ဳိးသမီး ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီး ႀကီးထံမွ တုိက္ခန္းကို ႏွစ္ဝက္စာ ေပး၍ ေနထုိင္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ တိုက္ခန္းထဲရွိ မီးခလုတ္တစ္ခုကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဖ်ပ္ကနဲ မီးလင္းလာသည္။ ကဗ်ာ ဆရာသည္ တုိက္ခန္းထဲရွိ ေရပိုက္ ေခါင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေဝါကနဲ ေရမ်ား ထြက္က်လာသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ ဆုိလွ်င္ လုံေလာက္ေပၿပီ။ ကဗ်ာ ဆရာသည္ ေျခာက္လႊာတုိက္ခန္းမွာ ေနထုိင္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရး သားဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ ကဗ်ာ ဆရာသည္ ႐ုိးစင္းေသာ ဘဝ၊ ႐ုိးစင္း ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ယခု ႏွစ္မ်ားထဲတြင္ ပို၍ စိတ္ဝင္စားလာ သည္။ ႐ုိးစင္းေသာ သာမန္အည ၾတ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေမြ႕ေလ်ာ္ ဖြယ္ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး လိုသည္။ ဥပမာဆုိရလွ်င္ ေျခာက္ ေသြ႕ေဆြးျမည့္ေနေသာ သစ္ရြက္ ေၾကြတစ္ခုကို ေျမတြင္းေအာင္းပိုး ေကာင္ငယ္ကေလးတစ္ေကာင္က ကိုက္ျဖတ္စားေနပံုျဖစ္သည္။ ဘာမွ် အေရးမႀကီး။ ထူးဆန္းမေန။ သာ မန္မွ် ယင္းကို ကဗ်ာဆရာက ေရး သားလုိျခင္းပင္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ရံဖန္ရံခါ ဗြိဳင္ေယဂ်ာ ၂ အာကာသ ယာဥ္က ေနစၾကာဝဠာကို လြန္ ေျမာက္ကာ ျဖတ္သန္းသြားပံုကို စဥ္း စားမိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူေရး သားလိုသည္မွာ အညၾတမွ်။ ျပ တင္းဝမွ ျဖတ္ဝင္လာေသာ ေလေျပ ထဲ၌ စာရြက္တစ္ရြက္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ ေနသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ စာရြက္ လႈပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေလ ျပည္ထဲက စာလံုးအကၡရာမ်ားသည္ လႈပ္ေနေသာ စာရြက္ေပၚမွာ စဲြထင္ လာေတာ့သည္ဟု သူစိတ္ကူးၾကည့္ သည္။ ေဝးေဝးက လာခဲ့ရ၊ ပ်ံသန္း လို႔သာ၊ ငါဟာ ေလျပည္။ ကဗ်ာ ဆရာသည္ ေျခာက္လႊာက အခန္းထဲ မွာ ရွိေနသည္။ ေလျပည္က လတ္ ဆတ္ သန္႔ရွင္းေနသည္။ ကဗ်ာဆရာ သည္ မြိဳင္ေရဂ်ာ ၂ ကို သတိမရေတာ့။ ေလျပည္သည္ သူ႔အနီး မွာ။ ေလျပည္ထဲမွာ အကၡရာစာလံုးေတြ ပါလာႏုိင္သည္ဆုိျခင္း မွာ ကဗ်ာဆရာ၏ စိတ္ကူးနယ္ပယ္ကို ခ်ဲ႕ထြင္မြမ္းမံ ၾကည့္ျခင္း သာ။ ေလျပည္ထဲမွာ အကၡရာစာလံုးေတြ ဘယ္လုိလုပ္ပါရွိ လာ ႏုိင္မွာလဲ။ ေလျပည္သည္ ေအး၍လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းေနသည္။ ေလျပည္ထဲမွာ အသက္ဓာတ္မ်ား ပါဝင္လာႏုိင္သည္။ ဤအခ်က္ကို ကဗ်ာဆရာ၏ ယုတိၱေဗဒနည္းက် စဥ္းစားပံုက လက္ခံလိုက္သည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ၆ လႊာဝရံတာမွ လမ္းမကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ လမ္းမသည္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားက ေအးေအး လူလူပင္ ေမာင္းႏွင္ သြားလာေနၾက သည္။ လူအခ်ဳိ႕လမ္း ေလွ်ာက္ေန သည္ကို ျမင္ရသည္။ အေဆာက္အဦး အခ်ဳိ႕၏ ေခါင္မိုးႏွင့္ အေပၚပိုင္းကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ဟိုတစ္ဖက္မီး ပြိဳင့္ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ကို မတ္ မတ္ရပ္ေနလွ်က္ ျမင္ရသည္။ ကဗ်ာ ဆရာသည္ ႐ုတ္တရက္ ဗြိဳင္ေယဂ်ာ ၂ အာကာသယာဥ္ကို သတိရလာ သည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ေျခာက္ လႊာရွိ အခန္းထဲမွာ ေရာက္ရွိေနေသာ မိမိအျဖစ္ကို ျပန္သတိရ လာသည္။ ေလွကားထစ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္း လွမ္းတက္လာ ရပံုကိုလည္း သတိရ လာသည္။ ကဗ်ာဆရာကို ဆရာ ဝန္က ေန႔စဥ္နာရီဝက္ခန္႔ လမ္း ေလွ်ာက္ပါဟု ၫႊန္ၾကားထားသည္။ ကဗ်ာဆရာကိုယ္ တုိင္ကလည္း ေတာင္တက္ျခင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ ျခင္းတို႔ကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ယခု ေတာ့ သူသည္ ေျခာက္လႊာမွာ ဆင္း ရတက္ရသည္။ ယင္းသည္ ေန႔စဥ္ ဘဝျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။ ယင္း သည္ ရွင္သန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကဗ်ာ ဆရာ၏ အိပ္ယာေဘးတြင္ မေန႔ ညက ဖတ္လက္စစာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိသည္။ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ စာရြက္ လြတ္ရွိသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ မေန႔ညက အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ခဲ့ရသည္။ သူအၾကာႀကီး အိပ္စက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ စာေရး စားပြဲေပၚမွာ စာရြက္ကို ၾကည့္ေန သည္။ စာရြက္ေပၚမွာ မေရးရေသး ေသာ စာလံုးအကၡရာမ်ားကို ျမင္ေန ရသလိုပင္။ ႐ႈပါ။
ေဝးေဝးက လာခဲ့ရ
ပ်ံသန္းလုိ႔သာ
ငါဟာ ေလျပည္။
ေနမ်ဳိး
