အႏုပညာသမားေတြမွာ အႏု ပညာမာနရွိတတ္ၾကေပမယ့္ “သည္ ပုတ္ထဲကပဲ၊ သည္ပဲခ်ည္း”လို႔ေတာ့ ေလွနံဓားထစ္ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ အႏုပညာမာနမထားဘဲ သိမ္ေမြ႕ ယဥ္ေက်းစြာ ေနထုိင္ေျပာဆိုဆက္ဆံ ေလ့ရွိၾကတဲ့ အႏုပညာသမားတခ်ဳိ႕ လည္း ရွိၾကပါတယ္။
ဟိုး …တစ္ခ်ိန္က ေအာင္ ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ “အ႐ုိင္းစံပယ္” ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးထဲမွာ အဓိကဇာတ္ ေဆာင္က “ဘခက္”အမည္ရွိ စြယ္စံု ဂီတပညာရွင္အႏုပညာသမားပါ။ သူ က အႏုပညာမာနႀကီးလြန္းလို႔ ဂီတ အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ “မ်က္ ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖက္ပါ”တဲ့။ ေငြရွင္ ေၾကးရွင္ေတြကို စိန္ေခၚၿပီး သူ႔ရဲ႕ တေယာ တူရိယာကို ေဒါသတႀကီး ႐ုိက္ခြဲခဲ့ပါ တယ္။ အဲသည္ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ခ်ိန္က စာေရးသူဟာ အသက္ ၁၂ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာမို႔၊ အ႐ုိင္း စံပယ္႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ဘခက္အျဖစ္ ေျပာင္ေျမာက္ စြာ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ မင္းသားထြန္း ေဝကို ဘာမသိညာမ သိ အရမ္းသေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ အႏုပညာသမားရဲ႕ မာနဆိုတာကို တိတ္တခိုးကိုး ကြယ္မိပါတယ္။ အႏု ပညာသမားဆိုတာ မာနရွိရမယ္ဆို တဲ့ အစဲြကို လက္ခံမိခဲ့တယ္။ အႏုပ ညာသမားမွန္ရင္ မာနရွိရမယ္လို႔ ယံုၾကည္မိခဲ့တယ္။ မာနႀကီးၾကတဲ့ အႏုပညာသမားေတြကို ပစ္ခတ္ၿပီး ေတာ့ကို အားပါးတရေထာက္ခံခဲ့ တယ္။
စာေရးသူက သြားေလသူ ပန္း ခ်ီဆရာ ‘ေပၚဦးသက္’နဲ႔ ဆံုဖူးေတာ့ မွ အျမင္ေျပာင္းလဲသြားရပါေတာ့ တယ္။
၁၉၇၂/၇၃ ေလာက္ မွာျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ “ေပၚဦးသက္”ဟာ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ယခုတုိင္ မားမားမတ္ မတ္ရပ္တည္ေနတဲ့ “ေလာကနတ္” ပန္းခ်ီျပခန္းဟာလည္း ရန္ကုန္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာ အထင္ကရ ထည္ဝါဝင့္ၾကြားေန ခဲ့ပါၿပီ။ “ထယ္ဝါဝင့္ၾကြား” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို သံုးရတာကေတာ့ “ေလာကနတ္”ကို ပညာရွိလို႔ ေခၚႏုိင္ တဲ့ “ဘသန္း (ဓမၼိက)”က ဦးစီးထူ ေထာင္ၿပီး အဲသည္ကာလလို ေခတ္ က်ပ္ေခတ္က်ဥ္းထဲမွာ “ေလာက နတ္”ဟာ ျမန္မာျပည္ႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ ေဆာင္တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းခ်ီျပ ခန္းႀကီးအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာ ပန္းခ်ီ ေလာကကို လက္ကမ္းႀကိဳဆိုႏုိင္လို႔ ပါပဲ။ ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာတို႔ရဲ႕ “ေမာ္ ဒန္ပန္းခ်ီ”ကို ၾကည့္႐ႈေလ့လာခ်င္သ ပဆုိရင္ “ေလာကနတ္”ကို မေရာက္ လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲသည္တုန္းက “ခင္ဝမ္း”ဟာ သူ႔ရဲ႕ “စိတၱဇပန္းခ်ီ” စာအုပ္ေၾကာင့္ ထင္ရွားစ ျပဳေနပါ ၿပီ။ ေပၚဦးသက္ဟာ ေလာကနတ္ အေဆာက္အအံုထဲက အခန္းတစ္ ခန္းမွာ လူကိုယ္တုိင္လည္း ေန၊ စတူ ဒီယိုအခန္း (အလုပ္ခန္း)အျဖစ္ လည္း အသံုးျပဳပံုရပါတယ္။ သူက ေတာ့ “ေရႊတိဂံု”ပန္းခ်ီကားေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္ထိ ေက်ာ္ၾကား ေပါက္ေရာက္ေနပါၿပီ။
အဲသည္ကာလမွာ ပန္းခ်ီဝါသ နာပါတဲ့ စာေရးသူဟာ မဂၤလာဒံု၊ ဝါ ယာလက္ရပ္ကြက္မွာေနၿပီး မိတၳီလာ သား ဝါသနာတူေက်ာင္းေနဘက္ “ေဇာ္ညိဳ”နဲ႔ တစ္တြဲတြဲရွိခဲ့သေပါ့။
ေဇာ္ညိဳဟာ မိသားစုအသိုင္း အဝုိင္းေတာင့္တင္းၿပီး။ ဝါသနာပါရာ ကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ရေနပါတယ္။ ပန္းခ်ီ ဝါသနာပါေတာ့ ေဆး၊ စုတ္၊ ကင္း ဗတ္အကုန္အစံုဝယ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာထုတ္ “ပီကာဆို” Pablo Picasso အတၳဳပၸတိၱစာအုပ္ ထူႀကီး ဝယ္ၿပီး လက္ထဲ တကိုင္ကိုင္ နဲ႔ေပါ့။ စာေရးသူကေတာ့ ႏုိင္ငံျခား သားပန္းခ်ီဆရာေတြအေၾကာင္း သိပ္မသိေသးသလို (ကေန႔အထိ) သိပ္လည္း မႀကိဳက္ပါဘူး။ စာေရးသူ က ကုိယ့္တုိင္းရင္းပန္းခ်ီဆရာေတြ ထဲက ဆုိရင္ (မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ေတြၾကည့္ရင္း) ပန္းခ်ီဆရာႀကီး “ဦး ဘရင္ကေလး”ကို အႀကိဳက္ဆံုးပါ။ မဂၢဇင္းစာအုပ္ထဲက ဦးဘရင္ကေလး ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြကို ကူး၊ ကူးဆဲြရ တာအေမာေပါ့။ ဦးဘရင္ကေလးရဲ႕ သားျဖစ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ “ေမာင္ညိဳ ဝင္း”ကိုေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ တစ္ဝက္ ေလာက္ပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ႀကိဳက္ ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေလာေလာ လတ္လတ္ စာေရးသူ “ဂိမ္း”သြားရင္ ေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ပံုတူကို ဆရာ ေမာင္ညိဳဝင္းက ေရးဆဲြေပးရမွာပါပဲ။ သူက စာေရးသူထက္ အသက္ႀကီး ေပမယ့္ ကိုယ္က အရင္ေသၿပီး သူ က က်န္းက်န္းမာမာ အသက္ရွည္ ေနပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ ေဇာ္ညိဳ ဟာ ေပၚဦးသက္ကို ၾကည္ညိဳလြန္း ေတာ့ ေပၚဦးသက္ကို လူခ်င္းေတြ႕ရ ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေပၚဦး သက္ ဘယ္မွာ အၿမဲရွိေနႏုိင္သလဲ ဆိုတာ သတင္းရေတာ့ စာေရးသူကို အေဖာ္ေခၚၿပီး “ေလာကနတ္”ကို သြားၾကပါတယ္။ ေပၚဦးသက္ကို သူ႔ စတူဒီယိုထဲမွာ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေပၚဦးသက္ဟာ ကေျမာက္က ေျခာက္ မေလာက္ေလး မေလာက္ စား လူငယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔အခန္းမွာ ေလးေလးစားစား ေနရာေပးပါတယ္။ ေဇာ္ညိဳဟာ ေပၚ ဦးသက္ထံမွာ တပည့္ခံခ်င္တဲ့အ ေၾကာင္း စာေရးသူက ေျပာေတာ့ ေပၚဦးသက္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ပဲ ၿငိတ္ပါတယ္။ ၿပီးလည္း ၿပီးေရာ၊ ေပၚဦးသက္ဟာ သူ႔စတုိင္အတုိင္း ၾကမ္းေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီးထုိင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာရင္း ဒႆနဆန္ တဲ့ စကားေတြ ကရားေရလႊတ္ တစ္ တြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ စာ ေရးသူေတာ့ နားေထာင္ရင္း ေခါင္း မူးသလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ေဇာ္ညိဳ ကေတာ့ ဓမၼကထိက ဘုန္းႀကီးေရွ႕ ေရာက္ေနတဲ့ ဘုရားဒကာလို ပုဆစ္ ဒူးတုပ္ထုိင္ရင္း ေပၚဦးသက္ ေလ ေအးေအးနဲ႔ ေျပာတာကို ေငးေမာ နားစြင့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကာ လ စာေရးသူဟာ သြားေလသူ ဆရာ မႀကီး “လူထုေဒၚအမာ”နဲ႔ ေခတၱဆံု တုန္း ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေလယူေလသိမ္း ကို ၾကည့္ရင္း နားေထာင္ရင္း “ေပၚ ဦးသက္စကားေျပာပံုနဲ႔ တူလိုက္တာ” လို႔ ေတြးမိတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ေပၚဦးသက္ဟာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ သား တပည့္ လူထုတုိက္ထြက္ ျဖစ္ေနသ ကိုး။
ထူးျခားတာက ေပၚဦးသက္ ဟာ အဲသည္ေန႔က ေလေအးေအး၊ လွ်ာေလးေလးနဲ႔ ၁ နာရီေလာက္ၾကာ ေအာင္ မရပ္မနား non-stop စကား ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ ပိုၿပီး ထူးျခားတာက ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္က ပန္းခ်ီဝါသနာရွင္လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ကို ပန္းခ်ီျပခန္းႀကီးေဘးက ပန္းခ်ီ အလုပ္ခန္းကေလးထဲမွာ ပန္းခ်ီ အ ေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မေျပာ ခဲ့တာပါပဲ ခင္ဗ်ား။
စကားအဆံုးသတ္ၿပီးေတာ့ ေပၚဦးသက္က အျပင္ခန္းထဲက စကားဝုိင္းကို စာေရးသူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ကို ေခၚသြားၿပီး စကားဝိုင္း ထဲက ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးပါတယ္။ “သူက ေပၚသိမ့္၊ သူက ေပၚၫြန္႔ရာ၊ သူက ေမာင္ဒီ”စသျဖင့္ ေပါ့။ စကားဝိုင္းထဲက ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္က စာေရးသူတုိ႔ကို ..
“ေမာင္ရင္တို႔ကို …ကိုေပၚ ဦး စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲသည္လူေျပာတာေတြ ကို မယံုၾကနဲ႔ေနာ္”လို႔ အတည္ေပါက္ နဲ႔ ေျပာတာကို တျခားပန္းခ်ီဆရာ ေတြက ဝိုင္းရယ္ၾကပါတယ္။ ေပၚဦး သက္ကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေဆးလိပ္ ပဲ ဖြာေနေလရဲ႕။
ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္လမ္းေပၚက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္သြားၾက ၿပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း ေျပာၾကေလမလားဆုိၿပီး စာေရးသူ နားစြင့္ေနေသးတယ္။ အံ့ေရာဗ်ာ …။ ပန္းခ်ီဆရာေတြဟာ ပန္းခ်ီ အႏုပညာအေၾကာင္း တစ္ခြန္း ေတာင္ မဟၾကဘူး။ တျခားေထြလာ ေကလာရယ္စရာစကားေတြပဲ ေျပာ ေနၾကတယ္။ တကယ့္ပုဂၢိဳလ္ထူးေတြ။
စင္စစ္မေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာဟာ အႏုပညာကို တန္ဖိုးထားတယ္။ တန္ ဖိုးထားတာအတြက္ မာနႀကီးတယ္။ မာနႀကီးေတာ့ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူး။
စာေရးသူလည္း စာေပနဲ႔ပတ္ သက္ရင္ မာနႀကီးပါတယ္။ စာေပ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ “ပိုက္ဆံ ရမယ့္ စာေပအေၾကာင္းပဲ ေျပာ။ တျခားေလေၾကာင္ေတြ မမႈတ္နဲ႔၊ ႏုိး …ပဲ”လို႔ သတိေပးေလ့ရွိပါတယ္။ (ကိုင္း …) ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
