ဟိုး …အေဝးဆီမွ အၿငိမ့္က ေရာင္း႐ုိက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မ်ား မ႐ုိးမရြျဖစ္ လာသည္။ ‘ကေရာင္း’႐ုိက္သည္ဟူ ေသာ ေဝါဟာရ၏ အဓိပၸာယ္ကို ခု ေခတ္ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္မ်ား နားလည္ေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။ ‘က ေရာင္း’႐ုိက္သည္ဆုိသည္မွာ အရပ္ စကားႏွင့္လြယ္လြယ္ေျပာရလွ်င္ အၿငိမ့္စတင္မကမီ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ နည္းေနသည့္အခ်ိန္ လူေခၚတီးလံုး ဟု ေျပာလွ်င္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းမွ အစ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ အထိ၊ မႏၲေလးတစ္ခြင္ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ အၿငိမ့္ပြဲမ်ား လိုက္လန္ၾကည့္႐ႈေလ့ရွိ သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အၿငိမ့္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္ပါသည္။ ထုိစဥ္က အၿငိမ့္ေရႊ ေခတ္ဟုဆုိရေလာက္ေအာင္ မႏၲ ေလးတြင္ အၿငိမ့္ေပါင္းရာခ်ီရွိခဲ့သည္။ အၿငိမ့္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ႏွစ္သက္ရ သနည္းဆုိပါလွ်င္ အၿငိမ့္ၾကည့္ျခင္း ျဖင့္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေစ၍လည္း ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အၿငိမ့္လူ ရႊင္ေတာ္မ်ား၏ ျပက္လံုးမ်ားကို ႏွစ္ ၿခိဳက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေရႊပြဲလာပရိသတ္ မ်ား၏ ဟာဒယႏွလံုးကို ရႊင္ၿပံဳးေစ ႏုိင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပး၍လည္း ျဖစ္သည္။ အၿငိမ့္တစ္ပြဲၾကည့္ေတာ့ မည္ဆုိလွ်င္ လူရႊင္ေတာ္နာမည္ေတြ ကို အရင္ေမးၿပီးမွ ကိုယ္ႏွစ္သက္ ေသာ လူရႊင္ေတာ္ေတြဆုိလွ်င္ အၿငိမ့္ စင္ေရွ႕ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ ၏။ မႏၲေလးသည္ ၁၂ ရာသီပြဲမ်ား ေပါမ်ားသျဖင့္ အၿငိမ့္ပြဲမ်ားလည္း ေန႔စဥ္ဆိုသလိုရွိေနတတ္သည္။ က ထိန္ပြဲဆုိလွ်င္ လမ္းမျဖစ္ေပၚ တစ္ျပ လွ်င္ တစ္ၿငိမ့္ႏႈန္းေလာက္ ရွိေနသ ျဖင့္ မပ်င္းမရိလမ္းေလွ်ာက္၍ ၾကည့္ ေန႐ုံပင္ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က အၿငိမ့္ အဖဲြ႕နာမည္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္ မိသေလာက္ တင္ျပရလွ်င္ – ေလ ဘာ၊ ေရႊမင္းသမီးေလး၊ ယုစမ္းၾကည္၊ သစ္လြင္၊ ေရႊရတနာ၊ မေဗဒါ၊ ၿပံဳးခ်ဳိ၊ လမင္းတစ္ရာ၊ မႏၲေလးရန္ေအာင္၊ အိမ္ႀကီးခင္ခ်ဳိ၊ ယူတီစီစိန္ပိုးတီ၊ ခ်ယ္ ရီစိန္၊ ေသာင္းတန္၊ ေသာင္းခန္႔၊ သေျပ စသျဖင့္ ရွိရာ ကြၽန္ေတာ္မ မွတ္မိေသာ အၿငိမ့္အဖဲြ႕ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ပါေသးသည္။ ထုိေခတ္က နာ မည္ႀကီးလူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ လွ်င္ အေပ်ာက္ဆယ္သိန္းထိ ေပးရ ၏။ မင္းသမီးထက္ လူရႊင္ေတာ္ေခတ္ ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါသည္။ လမင္းတစ္ ရာအၿငိမ့္အဖဲြ႕ထဲမွ လူရႊင္ေတာ္ စာ ေရးဆရာ ခ်စ္စရာ၊ ဒီပါ၊ ထင္ေပၚ တုိ႔ အတြဲသည္ နာမည္ႀကီးမ်ားျဖစ္ သလုိ သူတို႔၏ ျပက္လံုးမ်ားကိုလည္း ပရိသတ္အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾက ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ဘဝက အၿငိမ့္ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူငယ္ မ်ားအေပၚ လႊမ္္းမိုးထားသည္။ ထုိ စဥ္က အၿငိမ့္ပဲြတစ္ပြဲၾကည့္သည့္ လူ ငယ္မ်ား၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဓေလ့ေလးတစ္ခုကို တင္ျပခ်င္ပါ သည္။ အၿငိမ့္ပြဲတစ္ပြဲတြင္ အၿငိမ့္စင္ ၏ ေရွ႕လက္ဝဲလက္ယာေထာင့္ႏွစ္ ေထာင့္တြင္ ေနရာယူၾကသည္၊ ထုိသို႔ ေနရာယူရျခင္းအေၾကာင္းမွာ မင္း သမီးကို အနီးကပ္ျမင္လိုသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ မင္းသမီးက သီခ်င္းဆိုသည့္အခါ ‘ေမာင္’ဟူေသာ စကားလံုးပါလွ်င္ အၿငိမ့္စင္လက္ဝဲဘက္မွ ကာလသား မ်ားဘက္သို႔ တစ္လွည့္၊ အၿငိမ့္စင္ လက္ယာဘက္မွ ကာလသားမ်ားဆီ သို႔ တစ္လွည့္ ၾကာကေလးပစ္ၿပီး —
‘ေမာင္’ …(မင္းသမီး)
‘ေဟး’ (ကာလသားမ်ား ထူးသံ)
ၿပီးေတာ့မွ ”ေမာင္ …အ လုပ္သမားဆုိရင္ ပ်ဳိကပင္ ..စတင္ ခ်စ္ခ်စ္ပါရေစရွင္” …အၿငိမ့္စင္ လက္ဝဲလက္ယာမွ ကာလသားမ်ား အေနျဖင့္ ထုိကဲ့သို႔ မင္းသမီးက ‘ေမာင္’ဆုိၿပီး ေခတၱကေလး ေအာင့္ ထားခ်ိန္မွာ ”ေဟး”ဟု ထူးရသည္ကို မ်ားစြာ ေက်နပ္ၾက၏။ ခုိင္ရန္ျဖစ္ပြား မႈမရွိ၊ ျပႆနာမရွိ၊ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ၊ သားႏွင့္အမိ ေအးခ်မ္း႐ုိးသားစြာ အၿငိမ့္ၾကည့္႐ႈၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕တြင္လည္း ကထိန္ပြဲ၊ အလွဴပြဲ၊ မဂၤလာေဆာင္ပြဲမ်ားတြင္ အၿငိမ့္ပဲြ မ်ား ငွား၍ ထည့္ေလ့ရွိ၏။ ယခင္ ေခတ္က အၿငိမ့္ပြဲမ်ားသည္ အၿငိမ့္ ၏ အဂၤါရပ္ႏွင့္ညီၫြတ္ၾက၏။ အၿငိမ့္ စင္ေပၚက ပတၱလားေရွ႕တြင္ မင္း သမီးက ပရိသတ္ဘက္ ေက်ာေပး၍ ထုိင္ေနရ၏။ ဆုိင္းဝုိင္းအျပည့္အစံု ႏွင့္ျဖစ္၏။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားမွ သမား စဥ္ျဖစ္ေသာ ခြန္းေထာက္အရင္ဆုိ ၏။ ၿပီးမွ နေဘကာရံႏွင့္ မင္းသမီး ေခၚေသာအခါ မင္းသမီးက ပရိ သတ္ဘက္ တျဖည္းျဖည္းလွည့္လာ ရင္း သီဆုိကျပအသံုးေတာ္ခံရ၏။ အၿငိမ့္စင္ေပၚတြင္ ေအာ္ပရာျပဇာတ္ ခန္းမ်ားအတြက္ ကားလိပ္မ်ားပါ၏။ သူ႔ဇာတ္ဝင္ခန္းႏွင့္ သူ သက္ဆုိင္ရာ ကားလိပ္ကို ခ်၍ ကျပရ၏။ ယခု ေခတ္တြင္မူ အၿငိမ့္စင္ေပၚတြင္ ေနာက္မွ ကာရန္ထားေသာ ပိတ္ ကားအျဖဴကေလးေရွ႕တြင္ ကီးဘုတ္ ကေလးတစ္လံုးခ်ကာ သီဆိုကခုန္ ၾကသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အရသာ မရွိလွေပ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ဘဝ က တခ်ဳိ႕အၿငိမ့္မ်ားလည္း ေခတ္မီ ခဲ့ပါသည္။ မႏၲေလးရန္ေအာင္အၿငိမ့္ ဆုိလွ်င္ လက္ဝဲလက္ယာ တီးဝိုင္းမ်ား ႏွင့္ ေရြ႕လ်ားထေရာ္လီမ်ားသံုး၍ တီ ထြင္ခဲ့ဖူးသလို၊ ေအာ္ပရာက႑တြင္ လည္း ”စႏၵကိႏၷရီ”ဇာတ္တြင္ ေလ ျပင္းမုန္တုိင္းက်၍ ကိႏၷရီႏွင့္ ကိႏၷရာ တို႔ တကြဲစီ ကြာေဝးသြားသည့္ ျပ ကြက္တြင္ အၿငိမ့္စင္ေပၚမွ ပရိသတ္ ထဲအထိ ထေရာ္လီသံလမ္းတစ္ခုထိုး ထားၿပီး ကိႏၷရီက ထိုထေရာ္လီသံ လမ္းအတုိင္း ေၾကကြဲသည့္အမူအယာ ျဖင့္ ပရိသတ္ထဲ တေရြ႕ေရြ႕ေရာက္ သြားၿပီး အၿငိမ့္စင္ေပၚတြင္ ေတာ ခန္း၊ ေတာင္ခန္း ကားလိပ္ေရွ႕တြင္ ကိႏၷရာက ေၾကကြဲစြာက်န္ရစ္ခဲ့ပံုမ်ား သည္ အႏုပညာေျမာက္လွပါသည္။
ေနာက္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ အၿငိမ့္ပြဲ လူရႊင္ေတာ္မ်ားသည္ ျပတ္လ်ံျပက္လွ်င္ ေအာက္လံုးဟုေခၚ ေသာ ဖ႐ုႆဝါစာ ျပက္လံုးမ်ား မပါ ဝင္ဘဲႏွင့္ ပရိသတ္ရယ္ေမာေအာင္ ျပက္တတ္ၾက၏။ ယခုေခတ္ လူရႊင္ ေတာ္တခ်ဳိ႕မွာ ညစ္ညမ္းေသာ ျပက္ လံုးမ်ားကို မရွက္မေၾကာက္၊ မရြံမရွာ ျပက္ၾကရာ ပဲြၾကည့္သူထဲတြင္ သက္ ႀကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ကိုယ့္သားသမီး အရြယ္မ်ားလည္း ပါဝင္ေလရာ ဖဝါး နဲ႔ပင္ နာ၍မရေသာ ျပက္လံုးမ်ားျဖစ္ သည္။ ယခုေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံေရးျပက္ လံုးမ်ား မ်ားလာ၍ ယခင္က လူရႊင္ ေတာ္မ်ားလို ျပက္လံုးကို ဇာတ္တုိက္ သလို မတိုက္ရေတာ့ေခ်။ ယခင္က လမင္းတစ္ရာအၿငိမ့္ပြဲမွ လူရႊင္ေတာ္ မ်ားျဖစ္ၾကေသာ စာေရးဆရာလူရႊင္ ေတာ္ခ်စ္စရာ၊ ဒီပါ၊ ထင္ေပၚတို႔၏ ျပက္လံုးတစ္ခုကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ထုိျပက္လံုးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ကျဖစ္ၿပီး ယခုမ်က္ ေမွာက္ေခတ္တြင္ပင္ ေခတ္မီေန ေသးသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ္လြမ္းဆြတ္မိေသာ အၿငိမ့္မ်ား ထဲမွ အမွတ္တရပံုရိပ္တစ္ခုဆိုလွ်င္ မွန္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုးျပည္ ဖုန္း ကားအဖြင့္၏ အခင္းအက်င္းမွာ ျမန္ မာလူမ်ဳိးတို႔၏ ပုဂံျဖစ္ၿပီး ထုိပုဂံ၏ တစ္ေနရာ ယြန္းခြက္မ်ား ယြန္းဗ်တ္ မ်ား ေရာင္းေသာေစ်းတန္းျဖစ္သည္။ လူရႊင္ေတာ္ ထင္ေပၚက ယြန္းမ်ား ေရာင္းေသာ ေစ်းသည္ျဖစ္သည္။ ထုိဆုိင္ေရွ႕တြင္ ယြမ္းခြက္မ်ား ကို လာေရာက္ၾကည့္႐ႈေနေသာ တိုးရစ္ စံုတဲြတစ္တဲြမွာ လူရႊင္ေတာ္ခ်စ္စရာ ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံျခားသားႀကီး မစၥတာခ်စ္စရာက ယြန္းခြက္ပံုထဲမွာ ေတြ႕တဲ့ ယြန္းဗ်တ္ တစ္ခုကို ကိုင္တြယ္ျပရင္း ဆုိင္ရွင္ ထင္ေပၚကို ေမးလိုက္သည္။
“What is this?”
ခက္သည္က ဆုိင္ရွင္ထင္ေပၚ မွာ အဂၤလိပ္မတက္၍ မည္သို႔ျပန္ လည္ေျဖရမည္ကို မသိေခ်။ ထိုသို႔ အခက္ေတြ႕ေနခ်ိန္တြင္ ထင္ေပၚ၏ သူငယ္ခ်င္း ဒီပါေရာက္လာ၍ ႏုိင္ငံ ျခားသားေမးေသာ ေမးခြန္းကို ေျဖ ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းရာ ဒီပါ မွာလည္း ယြန္းဗ်တ္ကို အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ေသာအခါ ထင္ေပၚအား တိုးတိုးေလးကပ္၍ …
”ေျဖလိုက္ကြာ … This is ရပ္ ျဗြန္း လို႔” ထုိအခါက်မွ ထင္ေပၚ လည္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၿပီး တိုးရစ္ႀကီး ခ်စ္စရာကို …
”This is ရပ္ ျဗြန္း”
ျမန္မာ့ယြန္းဗ်တ္ကို အဂၤလိပ္လို မသိတဲ့ ထင္ေပၚက ယြန္းဗ်တ္ကို ရပ္ ျဗြန္းလို႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ တုိးရစ္ ႀကီး ခ်စ္စရာက …
”Oh …ယပ္ျဗြန္း … good …how much? ၊
တိုးရစ္ႀကီးက ထပ္ေမးတယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ (How much) အသံထြက္က ေဟာင္းမတ္ခ်္ေပါ့ .. အဲဒီလုိေမးလိုက္ေတာ့ ေစ်းသည္ႀကီး ထင္ေပၚက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ..
”ဘာဗ် အေဟာင္းမွတ္ေနလို႔ လား၊ ဒါအသစ္စက္စက္ေတြဗ်” အဲ သလိုနားလည္မႈလြဲေနေတာ့ အဂၤ လိပ္လို မေတာက္တစ္ေခါက္တတ္တဲ့ ဒီပါက ေစ်းဘယ္ေလာက္လဲ ေမးတာ ကိုသိတဲ့အခါ
”ေဟ့ေကာင္ တြမ္တီးဖိုက္က်ပ္ လို႔ ေျပာလိုက္”
ထုိအခါက်မွထင္ေပၚက ရင္ ေကာ့ၿပီး တြမ္တီးဖိုက္က်ပ္လို႔ ေျပာ လိုက္ေသာအခါ တိုးရစ္ခ်စ္စရာႀကီး ေခါင္းတ ညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း မဝယ္ ပဲ ထြက္ခြာသြားသည္။ ယြန္းထည္ဆုိင္ ရွင္ထင္ေပၚက သူ႔ပါးစပ္ျဖားကေန ”တြမ္တီးဖိုက္ (ႏွစ္ဆယ့္ငါး)ကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနသည္။
”တြမ္တီးဖုိက္ – တြမ္တီးဖိုက္- ဖိုက္တြမ္တီး-ဖိုက္တြမ္တီး” ႏွစ္ဆယ့္ ငါးကို ရြတ္ဆုိက်က္မွတ္ရင္း ငါးရာ ႏွစ္ဆယ္ျဖစ္သြားတာ ထင္ေပၚမသိ ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနက တိုးရစ္ဇနီး ေမာင္ႏွံျပန္ေရာက္လာရင္း အေစာ က ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ယြန္းဗ်တ္ကို လက္ ညိႇဳးထုိးျပရင္း …
”ေဟာင္းမတ္ (ခ်္) (How much)
အဲဒီအခါ ထင္ေပၚက သူက်က္ မွတ္ထားသည့္အတိုင္း တိုးရစ္ႀကီး ခ်စ္စရာကို ေျပာခ်လိုက္သည္။
”ဖိုက္တြမ္တီးက်ပ္ (FIVE Twenty Kyats)
”Oh-My God (နင့္ေမက လႊား အခုတစ္မ်ဳိး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး ပါလား)တိုးရစ္ႀကီးခ်စ္စရာက အာေမ ဋိတ္သံႏွင့္အတူ ျမန္မာလိုပါ ပီပီသသ ႀကီး ထည့္ေျပာသြားေလေတာ့သည္။
အထက္ပါျပက္လံုးသည္ ကြၽန္ ေတာ္က စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ စကား လံုးမ်ားအျဖစ္ ေရးသားျပရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ စင္ေပၚတြင္ လူရႊင္ေတာ္ သံုးဦး၏ ပညာရည္ျပည့္ဝေသာ ႐ုပ္ အခံႏွင့္ အသံမ်ားကိုသာ ျမင္ရၾကား ရလွ်င္ တေသာေသာႏွင့္ ရယ္ေမာၾက မည္ျဖစ္၏။ ဒါသည္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္မိေသာ အၿငိမ့္မ်ားထဲမွ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၃ဝ) ေက်ာ္က လမင္းတစ္ရာအၿငိမ့္၏ ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါတြင္ ျပန္ မရႏုိင္ေတာ့ေသာ အၿငိမ့္၏ ရသမ်ား ကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္မိေသာ္လည္း ယခုအခါ မႏၲေလးတြင္ အၿငိမ့္အဖဲြ႕ ဟူ၍ လက္တစ္ဖက္စာ အေရအ တြက္ေလာက္သာရွိေတာ့ေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသည္။
ေမာင္သစ္လႈိင္း
